คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1547

สเตลล่าแสดงความจริงใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเมตตาขณะที่เธอกล่าวเช่นนั้น

สเตลล่าได้เห็นแล้วว่าอีเวตต์เป็นผู้หญิงคนสำคัญของแดร์ริล แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาริษยา แต่กลับรู้สึกพึงพอใจที่เธอสามารถช่วยเหลือแดร์ริลได้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

ทว่าจักรพรรดินีกลับไม่ได้รู้สึกชื่นชมถึงความจริงใจที่สเตลล่ามีต่อเธอเลยแม้แต่น้อย “บังอาจ! เจ้าเป็นใครกล้าขัดจังหวะในตอนที่ข้ากำลังคุยกับเจ้าคนเลวผู้นี้อยู่!”

เมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งอำนาจที่เปล่งออกมาจากร่างกายของจักรพรรดินี สเตลล่าก็ยิ้มอย่างขมขื่นและไม่ได้พูดอะไรอีก

แดร์ริลส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ฝ่าบาท กระหม่อมขอประทานอภัย แต่กระหม่อมไม่สามารถปล่อยให้พระองค์กับอีเวตต์จากไปได้”

กว่าที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน เขาและอีเวตต์ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมามากมาย แล้วเขาจะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้อย่างไร?

แดร์ริลสาบานว่าเขาจะไม่แยกจากอีเวตต์อีก!

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามข้า? อีเวตต์เป็นลูกสาวของข้า ดังนั้นข้าจะพานางไปกับข้า!” ใบหน้าของจักรพรรดินีเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม เธอยังคงไม่ยอมแพ้

แดร์ริลหัวเราะอย่างขมขื่น

บรรยากาศกลายเป็นความอึดอัดใจในทันที

"อืม..."

ในเวลานั้น พวกเขาได้ยินเสียงคร่ำครวญเบา ๆ ก่อนที่อีเวตต์จะลืมตาตื่นขึ้นมา

"อีเวตต์!"

“อีเวตต์ คุณฟื้นแล้ว!”

ใบหน้าของอีเวตต์เปียกปอนไปด้วยน้ำตาขณะที่เธอกล่าวอ้อนวอนจักรพรรดินี “เสด็จแม่ เจ้าศักดินาเคนนี่กลายเป็นจักรพรรดิแล้ว ดังนั้นพวกเราจะไม่สามารถกลับไปที่เมืองหลวงได้อีก ได้โปรดอยู่ที่นี่กับแดร์ริลเถิดเพคะ”

"เจ้า…"

ร่างกายของจักรพรรดินีสั่นสะท้านเพราะความโกรธเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เจ้าต้องการอยู่กับแดร์ริลงั้นรึ?”

อีเวตต์พยักหน้าอย่างไม่ลังเล “เพคะ! หม่อมฉันจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากแดร์ริล!”

จากนั้นเธอก็กล่าวอ้อนวอนแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “เสด็จแม่ ได้โปรดยอมรับแดร์ริลและอวยพรให้พวกเราเถิด หม่อมฉันขอร้อง”

เมื่อพูดจบอีเวตต์ก็คุกเข่าลงบนพื้นทันที เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองแม่ของเธออย่างมีความหวัง

จักรพรรดินีเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นานเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยักหน้าและพูดขึ้นว่า “ก็ได้! ข้าจะอวยพรให้พวกเจ้า...”