คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1606

ที่จริงเมแกนเตรียมจะฆ่าจีเวลทิ้งแล้ว

แต่ทั้งเส้าหลินและบู๊ตึ๊งต่างก็เป็นสำนักที่มีชื่อเสียงและมีสถานะสูงส่งในกลุ่มผู้บ่มเพาะของจักรวาลโลก เมแกนจำต้องไว้หน้าพวกเขาและเชื่อฟังเมื่อพวกเขาก้าวเข้ามาเกลี้ยกล่อมเมแกนเรื่องการทำร้ายจีเวล

ใบหน้าจีเวลบวมแดง แต่แววตาของเธอยังคงไม่ยินยอม

“เมแกน รอดูไปแล้วกัน!” แด๊กซ์จ้องเมแกน “ถ้าฉันรอดออกไปจากที่นี่ฉันต้องคิดบัญชีกับเธอแน่!”

ดวงตาของเชสเตอร์ก็แดงฉานเมื่อเขาจ้องเมแกน

เขาไม่มีวันลืมว่าภรรยาของเขาตายอย่างน่าเวทนาเพียงใดจากฝีมือของผู้หญิงคนนี้

นอกจากวิธีการที่เมแกนจะฆ่าจีเวลเมื่อครู่นี้ เห็นได้ว่าผู้หญิงแบบนี้จะต้องนำปัญหามาให้โลกของผู้บ่มเพาะแน่นอน!

“โอ้!”

เมแกนยิ้มเหยียดหยามเมื่อรู้สึกถึงโทสะของแด๊กซ์และคนอื่น ๆ “ยังไม่แน่หรอกว่าในอนาคตใครจะคิดบัญชีกับใครกันแน่”

จากนั้นเมแกนก็โบกมือบอกคนของสำนักง๊อไบ๊ที่อยู่รอบ ๆ “เร็วเข้า รีบออกไปพร้อมกับพวกประมุข”

เธออยู่ในคุกมานานแล้ว และคนอื่นอาจจะเริ่มสงสัยว่าทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่ได้

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นคุกของเมืองหลวงที่การดูแลไม่หละหลวม

“ค่ะ ประมุข” คนของสำนักง๊อไบ๊สิบกว่าคนรับคำก่อนที่จะนำทางและคุ้มครองบรรดาประมุขสำนักต่าง ๆ ออกจากคุก

เมแกนค่อย ๆ เดินตามออกไป

เมแกนหันกลับมาและยิ้มซ่อนความนัยให้แด๊กซ์และคนอื่น ๆ ในคุกเมื่อคนสุดท้ายเดินออกไปแล้ว เธอพูดเสียงเย็นชาว่า “แด๊กซ์ เชสเตอร์ โลกแห่งผู้บ่มเพาะในจักรวาลโลกจะตกอยู่ในมือของฉันแล้วตอนที่พวกแกรอดออกจากที่นี่ไปได้ ถึงตอนนั้นแม้ว่าพวกแกสามพี่น้องจะร่วมมือกันฉันก็ไม่กลัว”

จากนั้นเมแกนก็ยิ้มยั่วยุก่อนที่จะหันหลังจากไป

“อะไรนะ?”

“ใช่ เป็นผู้หญิงชั่วร้าย เธอจะมีน้ำใจได้ยังไง?”

“เราจบแล้ว พวกเราจบสิ้นแล้ว…”

แด๊กซ์ ซูซาน เดบร้า และคนอื่น ๆ ต่างก็พากันคิดได้ตอนนั้น พวกเขาทั้งเศร้าเสียใจและกระวนกระวาย

…

เวลาเดียวกันเส้าหลิน บู๊ตึ๊งและสำนักอื่น ๆ ต่างก็หนีออกมาจากเมืองหลวงได้สำเร็จภายใต้การคุ้มครองของสำนักง๊อไบ๊

นี่ก็เป็นเพราะเมแกนวางแผนไว้กับแอมโบรสที่สั่งให้ลดหย่อนการป้องกันประตูเมือง ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีทางพาคนมากมายหลายสำนักหนีออกมาได้ด้วยกำลังของสำนักง๊อไบ๊เพียงเท่านั้น

ถึงอย่างไรนี่ก็คือเมืองหลวงแห่งโลกใหม่

น่าเสียดายที่ปรมาจารย์ลีโอนาร์ด ประมุขนิรันดร์และประมุขสำนักอื่น ๆ ต่างก็ไม่ได้สังเกตเพราะว่าพวกเขามัวแต่จดจ่อเรื่องที่ต้องหนีออกมาให้เร็วที่สุด พวกเขาเลยไม่ได้คิดว่าทำไมการหลบหนีถึงได้ราบรื่นเพียงนั้น