คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1628

ตอนนั้นเมแกนรู้สึกอยากจะฆ่าคนขึ้นมา ทุกคนควรต้องรู้เธอเป็นหัวหน้าพันธมิตร จะให้เธอมาโดนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ตะคอกต่อหน้าลูกน้องผู้ติดตามเธอได้อย่างไร? แล้วเธอจะรักษาชื่อเสียงไว้ได้อย่างไรกัน?

บรรยากาศในยามนั้นหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก

เคนท์ วัตสัน และคนอื่น ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

ไม่กี่วินาทีต่อมา เมแกนก็หัวเราะและบอกว่า “เอาตัวแม่ลูกน่ารังเกียจนี่ไปขังไว้แล้วคอยจับตาดูไว้ด้วย!”

ตอนนั้นเธอดูเหมือนคนใจกว้างเพราะยอมอภัยให้ทั้งออโรร่าและเอร่าแต่ในใจเธอมีโทสะระอุ

ที่จริงแล้วเมแกนอยากจะฆ่าออโรร่าและเอร่าทันที แต่ว่าออโรร่าก็เคยเป็นหัวหน้าสำนักของเธอ ผู้คนก็จะติฉินนินทาหากว่าเธอลงมือจริง ๆ อาจจะทำให้ชื่อเสียงของเธอด่างพร้อยได้

เมแกนคิดทบทวนและตัดสินใจที่จะขังทั้งสองเอาไว้ขณะที่รอฟังข่าวเกี่ยวกับแดร์ริล ถึงตอนนั้นค่อยตัดสินใจก็คงไม่สาย

ขณะที่เธอคิดเรื่องนั้น เมแกนก็มองท้องฟ้ายามค่ำคืนพร้อมแย้มยิ้ม

‘แดร์ริล ผู้หญิงแล้วก็ลูกสาวของนายอยู่ในมือฉันแล้ว นายควรต้องปวดใจมากนะ’

เคนท์เดินเข้ามาหา เขาพยายามยิ้มและพูดอย่างระมัดระวังว่า “เมแกน… หัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโล ให้ผมเป็นคนเฝ้าแม่ลูกคู่นั้นเถอะ ไหน ๆ ผมก็ว่างอยู่แล้ว”

“ก็ได้” เมแกนตอบนิ่ง ๆ และโบกมืออนุญาต

“ไม่ต้องห่วงหัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโล ผมจะเฝ้าพวกเขาอย่างดี ไม่มีปัญหาแน่นอน” เคนท์พยักหน้าและรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง

ต่อมาเคนท์มัดออโรร่าและลูกสาวของเธอก่อนพาออกไป

ขณะที่พวกเขาเดินออกมาจากวิหารผุพัง เคนท์ก็แอบมองออโรร่าและรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้

‘เทพธิดาหิมวาผู้โด่งดังอยู่ในมือฉันแล้ว สวรรค์เมตตาฉันจริง ๆ’

ก่อนหน้านี่ที่ในทะเล หลังจากที่เดินทางเป็นเวลาสองวันสองคืน แดร์ริลและทั้งสองคนต่างก็ตามไดอาน่า โอลเซ่นกลับมาที่แท่นบูชาหลักของนิกายเมธาสวรรค์ คนระดับธรรมดาของนิกายเมธาสวรรค์จะไม่ได้รับเกียรตินี้ แต่เมื่อเห็นว่าแดร์ริลพาภรรยาและแม่ยายมาด้วย ไดอาน่าก็จัดบ้านให้เขาเป็นพิเศษ

ระหว่างการเดินทางกลับมาที่นิกายเมธาสวรรค์ แดร์ริลอยากหาโอกาสหลบหนี

แต่เมื่อเขาคิดว่า ประมุขและศิษย์พี่หญิงในสำนักของเขาต่างก็ดูแลรักษาเขาเป็นอย่างดี เขาก็ตัดสินใจที่จะอยู่ที่นิกายเมธาสวรรค์ต่อจนกระทั่งกำลังภายในฟื้นฟูก่อนที่จะวางแผนขั้นต่อไป

อีกอย่างเขานั้นเดินทางพร้อมอีเวตต์และจักรพรรดินี พวกเขาก็จะไม่มีทางไปหากว่าเขาแอบทิ้งหนีไปคนเดียว

เฮ้อ!

"อาหารมื้อนี้อิ่มท้องมาก"

แดร์ริลนั่งอย่างเกียจคร้านบนเก้าอี้พร้อมลูบท้องไปมาอย่างพึงพอใจ