คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1630

ตอนนั้นอีเวตต์ก็ยิ้มและบอกว่า “เสด็จแม่ นี่ยังหัวค่ำอยู่เลย ให้แดร์ริลไปเถอะค่ะ”

เมื่อเธอพูดแบบนั้นอีเวตต์ก็ยิ้มให้ดอนน่าและเกือบจะหัวเราะออกมา

ตั้งแต่ที่พวกเขามาที่นิกายเมธาสวรรค์ ดอนน่าก็ดูแลพวกเขามาตลอด ดังนั้นจึงไม่ถูกต้องที่จะให้แดร์ริลรู้สึกผิดเมื่อตอนนี้ดอนน่าต้องการให้แดร์ริลช่วยบ้าง

ที่สำคัญแดร์ริลก็สัญญากับดอนน่าว่าจะสอนเทคนิคพากย์เสียงให้เธอ เขาจะไม่รักษาสัญญาได้อย่างไร

จักรพรรดินีไม่พูดอะไรอีกเมื่ออีเวตต์พูดมาแบบนั้น

แดร์ริลยิ้ม เขามองดอนน่าก่อนบอกว่า “ศิษย์พี่หญิง ไปกันเถอะ!”

แดร์ริลสามารถไปได้อย่างสบายใจเมื่อรู้ว่าอีเวตต์นั้นเข้าใจ

ขณะที่พูดเขาก็เดินออกไปข้างนอก

เมื่อพวกเขาไปถึงลานด้านหลังภูเขา แดร์ริลก็รู้สึกมีความสุขมากเมื่อได้เห็นภาพยามค่ำคืนตรงหน้า

เขาเห็นดวงจันทร์กลมโต ท้องฟ้าที่มีดาวพร่างพราย เทือกเขาสลับซับซ้อน เมฆหนา และลมยามค่ำคืนที่พัดมาแผ่วเบา เขารู้สึกผ่อนคลายราวกับได้อยู่บนสรวงสวรรค์

คงจะดีถ้าเขาได้ชื่นชมภาพทิวทัศน์ที่สวยงามนี้พร้อมอีเวตต์

แต่ว่าเขาก็มีศิษย์พี่คนงามอยู่ด้วย ซึ่งก็ดีเหมือนกัน

ขณะที่แดร์ริลกำลังชื่นชมบรรยากาศนั้น ทันใดก็มีเสียงดังของนกมาจากยอดเขาที่มีเมฆบดบัง จากนั้นนกอินทรีสองตัวก็บินวนเป็นวงกลมอยู่กลางอากาศ

‘เวร นกอินทรีอะไรกันล่ะนั่น?’

แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะหยีตามองให้ชัดขึ้น เขาตกใจมาก

เขาเห็นนกอินทรีตัวใหญ่สองตัว กางปีกกว้างได้ประมาณห้าฟุต ขนเป็นสีขาวดุจหิมะและมีสีเงินด้วย นกอินทรีคู่นั่นดูแจ่มกระจ่างราวดวงดาว ดูสูงส่งและเลอค่ามาก

นกอินทรีทั้งสองตัวนั้นดูเหมือนพญาอินทรีหิมะที่แดร์ริลมีในจักรวาลโลก แต่กลิ่นอายของมันกลับต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง!

แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกเมื่อเขารู้สึกถึงพลังของอินทรียักษ์ทั้งสองตัวนั้น

พวกมันเป็นถึงจักรพรรดิยุทธ์ระดับห้า

แดร์ริลถึงกับตื่นตะลึง

‘เวร ทำไมไอ้โง่นี่ถึงมาที่นี่ได้ล่ะเนี่ย’

แดร์ริลขมวดคิ้วเมื่อเห็นฮาร์วีย์

ตอนที่เขาถูกทิ้งอยู่บนเกาะและเมื่อตอนที่แดร์ริลเพิ่งเรียกไดอาน่า โอลเซ่นเป็นประมุข ฮาร์วีย์เตะเขา และยืนกรานให้แดร์ริลคุกเข่าเพราะถือสิทธิ์ว่าตนเป็นศิษย์พี่ใหญ่ เขามักกลั่นแกล้งแดร์ริล เพราะแบบนี้แดร์ริลเลยมีไม่ค่อยมีความประทับใจต่อฮาร์วีย์เท่าไร

“ศิษย์พี่ใหญ่เหรอ?” ดอนน่าอึ้งไป และถามว่า “ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

ฮาร์วีย์พูดนิ่ง ๆ “ผมก็เดินตรวจตราบริเวณโดยรอบ ผมอยากรู้ว่ามีคนของสำนักคนไหนแหกกฎบ้าง”

ฮาร์วีย์จ้องแดร์ริลและตะคอก “ดาร์เรน นายมาทำอะไรที่นี่? นี่มันดึกดื่นแล้ว ทำไมถึงยังไม่นอนอีก? สำนักนิกายสวรรค์ของเรามีกฎว่าห้ามออกมาเตร็ดเตร่ตอนกลางคืน นายต้องยืนเข้ามุมผนังเป็นการลงโทษครึ่งเดือนตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”

ในฐานะของศิษย์พี่ใหญ่ ฮาร์วีย์นั้นมีอำนาจที่จะลงโทษใครก็ตามที่ทำผิดกฎได้

‘เวร’

เมื่อได้ยินดังนั้น แดร์ริลก็ฉุนขาด