คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 164

"เคนท์ ขอบคุณนะ..." เมแกนพึมพำ เธอรู้สึกประทับใจอย่างเหลือเชื่อและกอดเคนท์ เธอกัดริมฝีปากแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา "เคนท์ นายกล้าหาญมาก"

เคนท์ได้รับเม็ดยาเทวะไปก่อนหน้านี้และตอนนี้เขาก็อยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นหนึ่ง แต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะจัดการโจรสามคน แต่สุดท้าย เขาก็ยังทำได้

อีกด้านหนึ่ง ลิลี่ เธอรู้สึกเสียใจ เธอหวังว่าแดร์ริลจะเป็นที่มาช่วยเธอ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเคนท์

ในขณะเดียวกัน บนรถบัส ปากของแดร์ริลเริ่มซีดจาง

"แดร์ริล คุณต้องไม่เป็นไร คุณต้องอดทนไว้นะ" แด๊กซ์พึมพำอย่างกระวนกระวายด้วยสายตาแดงเลือด

"ลิลี่? เกิดอะไรขึ้นกับนาย?" ลิลี่ขึ้นมาบนรถบัสแล้วตกใจเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเธอ

ไม่ใชว่าเคนท์บอกว่าเขาได้จับกุมโจรสามคนไว้แล้วเหรอ?

แล้วทำไมแดร์ริลถึงบาดเจ็บ?

แดร์ริลรู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดแสนในอกของเขาและหายใจอย่างยากลำบาก เขาพูดไม่ออก เขาเพียงแค่ยิ้มออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เป็นไร

อย่างไรก็ตาม เลือดของแดร์ริลซึมออกมาจากเสื้อของเขาแล้วไหลลงกับพื้น!

เคนท์กล่าวอย่างเฉยเมย "แดร์ริลไม่แข็งแกร่งพอ แต่ก็ยังดันทุรังไปยั่วพวกโจร ก็แหงล่ะ เขาเลยบาดเจ็บไง ฉันจับกุมพวกโจรได้ต่อให้ไม่ต้องใช้การก่อกวนของเขาด้วยซ้ำ"

เคนท์กล่าวอย่างคลุมเครือเพื่อปกปิดการกระทำของเขา ลิลี่ไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านั้นเธอเพียงแค่ถอนหายใจอยู่ภายใน

แด๊กซ์กลายเป็นโกรธมากแล้วพลันชี้ไปที่เคนท์ก่อนจะตะโกน "ไอ้เ-ี้ยนี่! หุบปากของมึงซะ!"

ไอ้เคนท์นี่ไม่ได้ทำอะไรเลยตอนที่พวกโจรมัดพวกผู้หญิง เขาหวาดกลัวเหมือนหนูขี้ขลาด พออันตราบหมดลง เขาก็ออกมาพร้อมกับคำพูดบัดซบ

น่าขัน!

แดร์ริลกังวล เขารู้ว่าหมอนี่พยายามทำตัวอวดเก่งอีกแล้ว

แดร์ริลพยายามจะพูด แต่ภาพตรงหน้าของเขาก็มืดลงพร้อมกับสติที่ขาดหาย

***

โรงพยาบาลหลักเมืองตงไห่

ก่อนหน้านี้ พ่อของแดร์ริลหัวใจวายเฉียบพลัน หลังจากได้รับการรักษาไม่กี่วันก่อน อาการของแดเนียลก็ดีขึ้น แต่เขายังคงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากที่นี่ก่อนหนึ่งอาทิตย์เพื่อดูอาการ

เชลลีรู้สึกชื่นชมแดร์ริลหลังจากที่เธอกลายเป็นหัวหน้าบุคลากร เธอมักจะไปเยี่ยมคู่รักชราบ่อยครั้ง และแม้กระทั่งหาวอร์ดที่ดีที่สุดให้พวกเขา เธอมักจะพูดคุยกับพวกเขาทุกครั้งที่เธอมีเวลา

"พวกคุณมาทำอะไร? ที่นี่มันวอร์ดโรงพยาบาล ไม่ใช่ข้างถนน!"

ถึงแม้ว่าเชลลีจะสวมกาวน์สีขาว แต่มันก็ปิดบังเรือนร่างที่น่าชื่นชมไม่ได้เลย

ดวงตาของฟลอเรียนเปิดกว้างในขณะที่เขาตรวจดูเธอ "ผู้อำนวยการซัลลิแวน...โอ้ ขอโทษด้วย ต้องเป็นหัวหน้าซัลลิแวนแล้ว! แค่ไม่กี่วันเท่านั้น แต่คุณดูน่าดึงดูดขึ้นอีกแล้ว ผมยังไม่ได้แสดงความยินดีที่คุณได้รับการเลื่อนขั้นเลย บางทีเราอาจจะไปทานอาหารกันสักวัน?"

"ไม่ล่ะขอบคุณ" เชลลีตัดคำ "ปล่อยผู้อาวุโสทั้งสองเดี๋ยวนี้! อาการของแดเนียลจะถูกรบกวนไม่ได้!"

'หล่อนก็แค่หัวหน้าบุคลากรโรงพยาบาล แต่ตอนนี้กลับมาแสดงท่าทางสูงส่งกับฉันซะแล้ว?' ฟลอเรียนคิด

ฟลอเรียนไม่ได้เร่งรีบ เขาจะมีโอกาสกับเธอในที่สุดอยู่แล้ว

"เราปล่อยพวกเขาไม่ได้ นายท่านชราต้องการพบพวกเขา" เขาแค่นเสียง

นายท่านชรา?

ร่างของแดเนียลสั้นเทิ้มในขณะที่พึมพำออกมา "พ่อ...พ่อออกมาจากการเก็บตัวแล้ว?"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก?" ฟลอเรียนเย้ย "แกไม่ได้เป็นสมาชิกตระกูลดาร์บี้แล้ว คุณปู่ต้องการนำตัวพวกแกกลับไปสอบถาม เขาต้องการรู้ว่าแกเลี้ยงคนบัดซบแบบแดร์ริลขึ้นมาได้ยังไง แกเข้าใจไหม?"

หลังจากที่ฟลอเรียนกล่าวจบ ชายฉกรรจ์ทั้งหลายก็ลากคู่รักชราออกไป!