คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1713

แดร์ริลนำทางเมแกนไปและหลบเลี่ยงองครักษ์อย่างระมัดระวังตามแผนเส้นทางที่เขาวางเอาไว้

ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเข้าวังเพียงครั้งเดียวแต่เขาก็มีความจำที่ดี เขาไม่หลงทิศเลยสักนิดถึงแม้ว่าจะเป็นยามวิกาลก็ตาม เมแกนตามหลังเขามาติด ๆ เธอไม่กล้าออกนอกเส้นทาง

เมแกนยังคงตระหนักถึงความสามารถของเธอดี แม้ว่าเธอจะเป็นถึงหัวหน้าพันธมิตรของจักรวาลโลกแล้วก็ตาม แต่เธอไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามในวังที่จักรพรรดิโฮ่วอี้อาศัยอยู่

และแล้วในไม่ช้า แดร์ริลและเมแกนก็มาถึงทางเข้าลานพิเศษ

“เมแกน ธนูตะวันแผดเผาอยู่ที่ลานนี้ มากับฉันสิ” แดร์ริลแสร้งทำเป็นกังวลใจและเริ่มพูดเรื่องไร้สาระราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดอยู่เป็นความจริง จากนั้นเขาก็นำทางและเดินเข้าไปยังลานก่อน

เมแกนพยักหน้าและรีบตามเขาไป

เฮือก!

เมแกนตัวสั่นหลังจากที่เธอเข้าไปและมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน เธอตกตะลึงมาก

มีเสาไม้เรียงกันหนาแน่นเป็นหย่อมใหญ่ตรงบริเวณใกล้ทางเข้าลาน เสาไม้แต่ละอันสูงมากกว่าสองเมตร พื้นที่นี้ดูเหมือนเขาวงกตขนาดใหญ่

เมแกนคิดว่าเสาไม้เหล่านั้นดูส่ายสลับไปมา แต่ก็มีรูปแบบของมันอยู่

ถูกต้องแล้ว แดร์ริลพาเธอมายังสถานที่ที่จูปาเจี๋ยถูกคุมขังอยู่ และยังเป็นเขตหวงห้ามของวังหลวงด้วย แดร์ริลต้องการที่จะให้เธอติดกับดักที่นั่น ที่ที่ท้ายที่สุด จูปาเจี๋ยได้ถูกกักขังอยู่ในลานเดียวกันนี้เป็นเวลาหลายพันปี!

‘นี่คือค่ายกลเหรอ?’

มันช่างดูลึกลับเสียจริง

เมแกนกัดริมฝีปากของเธอและมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

“มากับฉัน!” แดร์ริลเร่ง “หลังจากที่เราผ่านเสาไม้พวกนี้ได้แล้ว เธอก็จะเห็นธนูตะวันแผดเผา เราต้องรีบลงมือก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า!”

แดร์ริลเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาพูดจบ

เมแกนตอบรับและรีบตามเขาไป

“แดร์ริล!”

หลังจากที่พวกเขาผ่านค่ายกลมาได้ ลานเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา จู ปาเจี๋ยอาศัยอยู่ในลานเล็ก ๆ นั้นเป็นเวลานับพันปี เมแกนตื่นเต้นมาก เธอจึงถามแดร์ริลว่า “ธนูตะวันแผดเผาอยู่ที่ไหนล่ะ? อยู่ในห้องไหน?”

เมแกนกระตือรือร้น

ฟุ่บ!

แดร์ริลมองเมแกนด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่ถือสาเธอแล้วล่ะนะว่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอทำอะไรลงไปบ้าง ฉันหวังว่าเธอจะรับรู้ได้และสำนึกผิด ฉันมั่นใจว่าเราคงจะได้พบกันใหม่!”

หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น แดร์ริลก็หันกลับมาและพุ่งตัวเข้าไปในเสาไม้เหล่านั้น!

แม้ว่าพลังภายในของแดร์ริลจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่เมแกนก็ยังไม่เร็วพอที่จะหยุดการเคลื่อนไหวที่กะทันหันของเขาได้ ทันทีที่เธอจะโต้ตอบ แดร์ริลก็หายไปในค่ายกลแล้ว

“แดร์ริล! นี่นาย”

ไม่กี่วินาทีต่อมา เมแกนก็สงบสติลงในที่สุด ใบหน้าอันงดงามของเธอแดงระเรื่อด้วยความอับอาย พร้อมกับที่เธอกระทืบเท้าของเธอลงกับพื้นและพุ่งตัวไปที่เสาไม้เหล่านั้น

แต่ทว่าเมแกนก็รู้สึกตกตะลึงไปเมื่อเข้าใกล้กับค่ายกล