คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1746

”ท่านประมุขไม่ต้องเป็นกังวล!” เจมส์ยิ้มบาง “เจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดคุมขังเดบร้าและพวกตระกูลคาร์เตอร์ไว้ในคุกของโลกใหม่ หากว่าแดร์ริลอยากจะช่วยพวกเขาก็คงจะลงมือไปนานแล้ว เขาคงจะไม่ได้อยากทำแบบนั้น ดังนั้นท่านประมุขไม่ต้องกลัวเขาแต่อย่างใด เดบร้านั้นแข็งแกร่ง เธอน่าจะเป็นประโยชน์กับเราในเรื่องความรุ่งเรืองของหุบเขาลืมเลือน เธอคงจะช่วยเราได้มาก”

เฮ้อ

วีนัสถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอได้ยินดังนั้นและบอกว่า “นายหมายถึงว่าอยากให้เธอดื่มธาราลืมเลือนเหรอ?”

ธาราลืมเลือนนั้นเป็นน้ำพุที่พบอยู่ลึกเข้าไปในหุบเขาลืมเลือน คนที่ดื่มมันเข้าไปจะลืมความทรงจำทั้งหมดไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผู้บ่มเพาะหรือคนปกติก็ตาม มันเป็นสิ่งวิเศษน่าทึ่งที่คนซึ่งดื่มน้ำจะเสียความทรงจำไปได้

หากว่าศิษย์ที่เข้ามาร่วมกับหุบเขาลืมเลือนมีความเจ็บปวดทางใจมากเกินไป พวกเขาก็จะดื่มธาราลืมเลือนเพื่อให้ลืมปัญหาที่มี

“ใช่ครับ”

เจมส์พยักหน้าพร้อมยิ้ม “เดบร้านั้นเป็นคนพิเศษ พลังของเธอก็แข็งแกร่งมากหากว่าเราพยายามเกลี้ยกล่อม เธอก็อาจจะไม่ยอมทำตามที่เราสั่ง แต่หากว่าเธอได้ดื่มธาราลืมเลือนไปเธอก็จะต้องเต็มใจทำแน่”

“เยี่ยม!”

วีนัสยิ้มและพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ถ้างั้นก็เอาเลย ฉันจะให้คุณจัดการเรื่องนี้”

“ดีมากเลยครับ” เจมส์สั่งคนของหุบเขาให้พาเดบร้าออกไปจากห้องโถงหลัก

พวกเขาพาเธอไปที่ลานที่ดูสวยงาม

“เอาน้ำศักดิ์สิทธิ์มาให้ฉัน”

เจมส์สั่งศิษย์สองคนทันทีที่มาถึง น้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นก็คือธาราลืมเลือนนั่นเอง

“ครับ ผู้อาวุโส” ศิษย์คนหนึ่งตอบรับอย่างรวดเร็วและจากไปจัดการ

ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมแก้วที่บรรจุธาราลืมเลือนเอาไว้

เมื่อเจมส์รับมา เขาก็ทำท่าทางบอกให้ศิษย์ทั้งสองออกไป จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเดบร้าช้า ๆ

เขามองเดบร้า ยิ้มและบอกว่า “เดบร้าคนงาม ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมช่วยคุณมาจากยูมิเพราะผมทนเห็นเขาตีคุณไม่ได้ มาสิ มาดื่มนี่ คุณจะได้ลืมปัญหาทุกอย่างไป”

จากนั้นเจมส์ก็เอาธาราลืมเลือนมาป้อนให้เดบร้า

เดบร้าโมโหและอับอายมาก เธอยังรู้สึกกระวนกระวายด้วย เธอพยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการแต่ว่าเธอยังโดนสกัดจุดอยู่ดังนั้นจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก

จูปาเจี๋ยนั้นไม่กล้าที่จะตะลอนไปทั่วเมืองหลวงตอนที่จักรพรรดิโฮ่วอี้ยังอยู่

ตอนนี้เขาสามารถไปที่ไหนก็ได้ตามที่ใจต้องการ จะมีใครมาขวางได้ล่ะ? เขานั้นสุขใจจนอยากหัวเราะออกมา

ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็สงสัยว่าฉางเอ๋อจะเป็นอย่างไรบ้างระหว่างที่เขาไม่อยู่

เมื่อคิดถึงเธอ ดวงตาของจูปาเจี๋ยก็เป็นประกายระยับอย่างตื่นเต้นและอดรนทนไม่ไหว

ฉางเอ๋อต้องโศกเศร้าเพราะการตายของจักรพรรดิโฮ่วอี้แน่ เธอคงต้องการใครมาปลอบใจเธอ

เขาหัวเราะหึ

“อืม” เชนเทลล่าคำรามแต่ไม่ได้พูดอะไร

เพราะว่าเธอใช้เวลาอยู่กับเขามากจนเธอเข้าใจเขาดี เขานั้นไร้ความอดทนซึ่งหมายความว่าตอนนี้เขาต้องคิดถึงหญิงงามอยู่

แต่เชนเทลล่าก็ไม่ได้ใส่ใจ ถึงอย่างไรเธอก็ชินกับการมากตัณหาของเขาแล้ว เขาทำให้เธอจำยอม