คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1753

จูปาเจี๋ยอึ้งไปเมื่อตระหนักได้ว่าหยางเจียนนั้นโจมตีเพื่อที่จะสังหารเขา เขายกมือขึ้นมากางม่านพลังป้องกันอย่างรวดเร็ว

ปัง

วินาทีต่อมาเงาดาบของหยางเจียนก็เฉือนตัดม่านป้องกันอย่างรุนแรง เสียงนั้นดังสนั่นจนแผ่นดินสะเทือนก่อนที่ม่านพลังป้องกันจะแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

อั่ก

จูปาเจี๋ยกระอักเลือดออกมาคำโตพร้อมกระเด็นถอยหลัง สุดท้ายเขาก็กระแทกเข้ากับกำแพงเมืองและร่วงลงมากองกับพื้น

‘เวร ทำไมพลังของหยางเจียนถึงได้น่าหวาดหวั่นขนาดนี้?’

จูปาเจี๋ยเช็ดเลือดออกจากมุมปากและยืนขึ้น เขาจ้องหยางเจียนพร้อมรู้สึกตกใจไปถึงจิตวิญญาณ

เขาเคยมั่นใจว่าสามารถป้องกันการโจมตีของหยางเจียนได้ เขานั้นเป็นจอมพลแห่งสวรรค์ ซึ่งหมายถึงทั้งตัวเขาและหยางเจียนนั้นมีพลังทัดเทียมกัน

แต่ว่าจักรพรรดิโฮ่วอี้กักขังจูปาเจี๋ยไว้นับพันปี ดังนั้นการบ่มเพาะของเขาจึงล่าถอย

เวลาพันปีผ่านไป พลังของหยางเจียนก็เหนือกว่าจูปาเจี๋ยไปแล้ว

“จูปาเจี๋ย ตายซะ”

หยางเจียนกระโดดขึ้นหลังสุนัขคำรณสวรรค์ ซึ่งดูราวกับเป็นเทพลงมาจากสรวงสวรรค์ กระบี่สองคมสามแฉกในมือหยางเจียนก็ระเบิดพลังขึ้นมาอีกครั้ง และรังสีอันน่าหวาดหวั่นก็พุ่งเข้าใส่จูปาเจี๋ย

‘เวร’

เขาไม่อยากจะสู้ต่อไปอีกแล้วเมื่อตระหนักได้ถึงความแตกต่างของพลังตนเองกับหยางเจียน เขาปล่อยพลังภายในออกมาและโจมตีกลับไปเช่นกันแต่ว่าการโจมตีนั้นใช้พลังของเขาจนหมด

ปัง

การโจมตีและแสงจากดาบนั้นปะทะกัน พลังภายในของจูปาเจี๋ยเกือบที่จะเหือดแห้งไปเพราะการโจมตีนั้น พลังของเขาก็น่ากลัวมาก อากาศรอบด้านบิดเบี้ยวและหยางเจียนเองก็จำต้องถอยหลังเพื่อหลบการโจมตี

ซูม

จูปาเจี๋ยฉวยโอกาสหยิบขวดหยกออกมาอย่างรวดเร็ว เขาปล่อยควันพิษออกมารายล้อมและหนีไป

เขาพกขวดควันพิษติดตัวมาด้วยตลอด เขานั้นมีนิสัยขี้เล่นดังนั้นจึงมักจะมีของแปลก ๆ ติดตัวอยู่ตลอดเวลา เช่นผงเปลี่ยนร่างที่เขาเคยเอาให้แดร์ริลไปใช้เปลี่ยนเป็นโฮ่วอี้ ควันพิษนี้ก็เป็นหนึ่งในบรรดาของพวกนั้น

ควันกระจายไปทุกหนแห่ง หยางเจียนและทหารคนอื่นไม่กล้าที่จะตามจูปาเจี๋ยไป พอควันจางไปแล้วพวกเขาก็ไม่เห็นชายคนนั้นอีกต่อไป

ฉางเอ๋อรู้สึกรำคาญใจมาก เธอตะโกนออกไป “นี่”

ยามเฝ้าคุกรีบเข้ามาหาเธอ เขาพูดอย่างนอบน้อมว่า “พระมเหสีฉางเอ๋อ มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือพะยะค่ะ?”

ทหารยามรู้สึกสับสน

แม้ว่าเธอจะถูกคุมขังอยู่ แต่เธอก็ยังคงเป็นเทพธิดาฉางเอ๋อ เขาก็ไม่กล้าจะอวดดี

“ทำไมข้างนอกถึงได้เสียงดังวุ่นวายนัก? เกิดอะไรขึ้น?” ฉางเอ๋อเลิกคิ้วถาม ริมฝีปากแดงของเธอขยับเล็กน้อยเมื่อเธอเอ่ยถาม เธอนั้นหงุดหงิดมาก

เอ่อ…

ยามยกมือเกาหัว เขารู้สึกงุนงง “กระหม่อมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันพะยะค่ะ กระหม่อมจะไปดูพะยะค่ะ”

จากนั้นเขาก็รีบเดินออกไปข้างนอก

ไม่นานนักยามก็วิ่งกลับเข้ามาในคุก เขาเหงื่อแตกท่วมตัว

“พระมเหสีฉางเอ๋อ” เขาปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วพูดอย่างสับสน “จูปาเจี๋ยโผล่มา ฝ่าบาทกำลังสู้กับเขาอยู่พะยะค่ะ”