คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1827

พวกเขาสังเกตเห็นว่าหลุมโพรงที่พวกเขาตกลงมามีขนาดใหญ่มหึมาอย่างมากและวงกว้างรอบตัวพวกเขานั้นขยายกว้างออกไปราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุด

‘บ้าจริง ด้านล่างของภูเขากาลีนี้เป็นโพรงกลวงจริง ๆ งั้นเหรอ?’

ตอนนี้แดร์ริลและฉางเอ๋อยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงงและรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก ในเวลาเดียวกันนั้นเอง พวกเขารู้สึกได้ว่าหลุมนี้เต็มไปด้วยพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง

ไม่เพียงแค่นั้น ที่นี่ยังมีเสาหินขนาดใหญ่มหึมาตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น เสาหินเหล่านั้นสูงอย่างน้อยหนึ่งร้อยเมตรและดูเหมือนจะมีอักษรเขียนไว้อยู่ แต่มันถูกกัดเซาะจากสภาพอากาศเป็นเวลานานและได้เลือนหายไปตามกาลเวลา

นี่น่าจะเป็นสุสานโบราณ

แดร์ริลคิดย้อนกลับไปเกี่ยวกับประสบการณ์ครั้งก่อนที่เขาเข้าไปในสุสานโบราณของลิโป้ในตอนที่สังเกตเห็นเช่นนั้น หลุมฝังศพโบราณของลิโป้มีความสง่างามมากประมาณหนึ่งแล้ว แต่สถานที่แห่งนี้นั้นยิ่งใหญ่กว่าของลิโป้ถึงสิบเท่า และอาจจะถึงร้อยเท่าหรือมากกว่านั้น

‘บ้าจริง’

ตอนนี้แดร์ริลรู้สึกตื่นเต้นแต่ก็ตื่นตระหนกมากเช่นกัน

แม้แต่ลายลักษณ์อักษรบนเสาหินก็ยังเลือนหายไปเช่นนี้ สุสานโบราณนี้ต้องอยู่มานานกว่า 10,000 ปีแน่ ๆ

“พระมเหสีฉางเอ๋อ!”

ตอนนี้แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พระองค์นั้นช่างเป็นผู้รอบรู้ ท่านรู้ไหมว่านี่คือสถานที่อะไร?” แดร์ริลมองไปที่เสาหินที่ใกล้ที่สุดตอนที่เขาถามออกมา ลายลักษณ์อักษรนั้นโบราณมากจนเขาไม่อาจรู้จักมันได้

ฉางเอ๋อพูดด้วยความขยะแขยง “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะ”

สีหน้าของเธอดูสงบนิ่งเมื่อพูดออกมาเช่นนั้น แต่ในใจของเธอกลับรู้สึกตกใจจนยากที่จะอธิบายออกมาได้

ใช่แล้ว ฉางเอ๋อจำลายลักษณ์อักษรบนเสาหินนั้นได้เพราะเธอมีชีวิตอยู่มาหลายพันปีแล้ว แต่เธอก็ไม่อาจรู้ได้อย่างแน่ชัดว่าสถานที่แห่งนี้คืออะไร

‘เฮ้อ!’

แดร์ริลถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อสัมผัสถึงความไม่ชอบใจอย่างรุนแรงของฉางเอ๋อ ในขณะที่เขายิ้มและพูดว่า “ไปสำรวจกันเถอะพะยะค่ะ ไหน ๆ ก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

แดร์ริลกำลังจะก้าวมุ่งหน้าออกไปก่อน

ฉางเอ๋อหน้าซีดเผือด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อเห็นความจริงจังของแดร์ริล ในที่สุดเธอก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดเบา ๆ ว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าช่วยพยุงข้า…”

ใบหน้าของฉางเอ๋อเปลี่ยนเป็นเย็นชาไปโดยปริยายเมื่อเธอพูดออกมาเป็นเช่นนั้น

ในใจของเธอ การที่คนหยาบคายอย่างแดร์ริลกำลังจะได้พยุงเธอถือจะเป็นเกียรติสูงสุดของเขา

แต่แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะตำหนิในทันทีหลังจากคำพูดของเธอ “พระมเหสีฉางเอ๋อ พระองค์คงพูดเป็นเล่นสินะ สถานที่แห่งนี้ใหญ่มาก เราจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันเชียวหากกระหม่อมจะต้องคอยพยุงท่านไปด้วย?”

แววตาของแดร์ริลมีความเจ้าเล่ห์อยู่เมื่อเขาพูดเช่นนั้น

ใช่แล้ว เขาพูดเช่นนั้นเพื่อจงใจกลั่นแกล้งฉางเอ๋อ มันไม่ใช่ปัญหาอะไรเลยในการที่เขาจะช่วยเธอ แต่ใครขอให้เธอดูถูกเขากันล่ะ?

“ถ้างั้น…”

ในขณะนั้นเองฉางเอ๋อรู้สึกขัดแย้งในใจพร้อมกับกัดริมฝีปากอย่างแรงอย่างกับว่ากำลังฝืนที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา เธอเหลือบมองแดร์ริลก่อนจะก้มหน้าลง “ถ้างั้นทำไมเจ้าไม่… อุ้มข้าล่ะ?”