คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1869

’เจ้าเด็กนี่แต่งตัวเหมือนพวกบ้านนอก ทำไมคุณผู้หญิงคนนี้ถึงจะจ้างมันเป็นคนขับด้วยล่ะ? ฉันพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน?’

‘นี่มันเฮลิคอปเตอร์นะ ถ้าเจ้าหมอนี่สามารถจ่ายได้ ฉันก็คงจะไม่ตกงาน โธ่เอ๊ย พวกเขาต้องให้ฉันเป็นคนรับผิดชอบแน่’

การ์ดยิ่งคิดก็ยิ่งสิ้นหวัง เขาอยากจะร้องไห้รอมร่อ เขาตวาดใส่แดร์ริล “แกอย่าคิดหนีเชียวล่ะ ถ้าไม่ยอมจ่ายค่าเสียหายล่ะก็ แกต้องอยู่ทำงานใช้หนี้”

“ใครบอกว่าจะหนีกัน?” แดร์ริลตอบอย่างฉงน

‘มันก็แค่เฮลิคอปเตอร์ แล้วฉันจะหนีทำไม?’

ตึก ตึก…

ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นบนลานจอดนั้นดึงดูดความสนใจของผู้คน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”

ไม่นานก็มีคนสองสามคนเดินออกมาจากฝูงชน พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ของห้าง หัวหน้าเป็นชายที่แต่งตัวดีท่าทางสง่า

เขาอายุน่าจะประมาณ 25 ชื่อแชส เทอร์เนอร์ เป็นเจ้าของห้าง

ครอบครัวของแชส ตระกูลเทอร์เนอร์นั้นค่อนข้างมีอิทธิพลในเมืองเมฆาวดี พวกเขามีธุรกิจหลากหลายประเภทและแชสก็เป็นนายน้อยรองของตระกูล

ชายหนุ่มนั้นเพลิดเพลินกับสถานะที่สูงส่งของตนในเมืองเมฆาวดีนี้

สีหน้าแชสเขียวคล้ำเมื่อได้เห็นควันคลุ้งออกมาจากเฮลิคอปเตอร์ สายตาแข็งกร้าวของเขาหันไปมองการ์ด “ไอ้เวร ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอให้ดูทางเข้าให้ดีแล้วไม่ให้ใครเข้ามาน่ะ? เกิดอะไรขึ้น? บอกมา”

“เจ้านายครับ” การ์ดตัวสั่นและเกือบจะทรุดลงคุกเข่ากับพื้น เขาคร่ำครวญขณะที่เล่าเหตุการณ์ให้ฟังอย่างหวาดหวั่น

ตอนท้ายของเรื่องการ์ดก็ชี้มาที่แดร์ริลและร้องบอกว่า “หัวหน้า เป็นความผิดของไอ้หมอนั่น มันแอบเข้าไปตอนที่ผมไม่ได้ระวังแล้วก็ทำเฮลิคอปเตอร์พัง…”

ให้ตายสิ

แดร์ริลมีสีหน้าซับซ้อนเมื่อได้ยินการ์ดบอกแบบนั้น เขาถึงกับพูดไม่ออก

การ์ดปล่อยให้พวกเขาเข้ามาที่ลานจอดเพราะความงามของฉางเอ๋อทำให้เขาเคลิบเคลิ้ม แต่เขาก็ปฏิเสธความรับผิดชอบทุกอย่างเมื่อเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น

น่าสนใจดีนี่

ทันใดนั้นตาทุกคู่ก็หันมาจับจ้องแดร์ริล พวกเขาต่างก็ดูงุนงง

แดร์ริลคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า “ขอเวลาให้ผมหนึ่งชั่วโมงไปตามคนมา แล้วผมก็จะจ่ายเงินให้ไม่ขาดสักแดง คุณไม่ต้องเสียไปสักแดงแน่”

แดร์ริลอยากจะหาโทรศัพท์สาธารณะแล้วโทรหาเฟลิกซ์ขอให้ส่งเงินมาให้ ชั่วโมงหนึ่งก็น่าจะพอที่จะทำได้

โอ้ว

ฝูงชนต่างก็ส่งเสียงฮือฮา หลายคนหัวเราะคิกคัก

“น่าสนใจ เจ้าเด็กนี่บอกว่าจะจ่ายค่าเฮลิคอปเตอร์เหรอ?”

“เจ้าหนู รู้ไหมว่าเฮลิคอปเตอร์นี่มันราคาเท่าไร? นายขายตัวเองก็ไม่มีเงินพอจ่ายหรอก”

“อีกอย่าง นายบอกว่าอยากออกไปแล้วขอให้มีคนส่งเงินมาให้เหรอ? นายต้องหาทางหนีแน่ นายคิดว่าลูกไม้แบบนี้จะมาหลอกใครได้?”

ทุกคนต่างก็แสดงความคิดเห็นและเยาะเย้ยแดร์ริล

แชสเองก็หัวเราะ เขาไม่สามารถปกปิดความขุ่นเคืองไว้ได้ เขามองแดร์ริล “นายคิดว่าฉันซื่อมากเหรอไง? นายคิดว่าฉันจะยอมให้เวลานายชั่วโมงหนึ่งเหรอ?”