คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 1995

วัตสันยืนจนมั่นคง เขาจ้องเมแกนอย่างเกรี้ยวกราดและตะโกนว่า “นังสารเลว แกกล้าดียังไงมาโกหกฉัน ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณมั่งหรือไง? ดีล่ะ ฉันจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าแกออกทีละชิ้นแล้วค้นหาเอาเอง”

จากนั้น สีหน้าของวัตสันก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบขณะที่เดินเข้าไปหาเมแกน

“แก…” เมแกนตัวสั่นเทิ้มเมื่อเห็นวัตสันเดินเข้ามาใกล้ เธอเต็มไปด้วยความอับอาย โทสะ และความสิ้นหวัง

นี่เป็นชะตาลิขิตเหรอ? หากว่าเสื้อผ้าของเธอโดนสวะอย่างวัตสันฉีกทึ้ง เธอยอมตายดีกว่า

“วัตสันหยุดนะ”

“แกกล้าดียังไง…”

ศิษย์สำนักง้อไบ๊ต่างก็ตะโกนใส่ สีหน้าพวกเธอแปรเปลี่ยน แม้แต่ซู่หรงและดีไวน์ ฟาร์มเมอร์ยังทนไม่ได้ พวกเขานิ่วหน้าและตวาดเสียงดัง

“เจ้ากล้านักนะ อย่าได้คิดเชียว”

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

ทุกคนต่างก็ตะโกนใส่วัตสันแต่เขาก็ไม่ตระหนก ที่จริงเขากลับยิ่งตื่นเต้น เขานั้นคอยเลียแข้งเลียขาเมแกนมานาน ในที่สุดเขาก็ได้เอาคืนสักที

เมื่อได้เห็นวัตสันเข้าไปหาเมแกน แฟนนี่ก็กระชากตัวเองออกเป็นอิสระและพุ่งเข้าไป เธอไปยืนอยู่ตรงหน้าเมแกนและกั้นวัตสันไว้

“ศิษย์น้อง” เมแกนหวีดร้อง น้ำตาไหลพรากเป็นสาย

แฟนนี่เป็นเหมือนน้องสาวของเธอ แฟนนี่เป็นคนที่เธอเชื่อใจมากที่สุดในสำนักง้อไบ๊ เมื่อเมแกนติดอยู่ที่พระราชวังโมอาน่าเหนือ ทุกคนอย่างก็ฉวยโอกาสอยากจะครองตำแหน่งในสำนักง้อไบ๊ แต่แฟนนี่อยากจะช่วยเธอเท่านั้น

เมแกนหัวใจสลายเมื่อเห็นแฟนนี่โดนวัตสันโจมตีเพื่อที่จะช่วยเธอ

แดร์ริลรู้สึกสะเทือนใจมาก เขาไม่คาดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าปกติแฟนนี่จะเจ้าเล่ห์หยาบคาย แต่พอหน้าสิ่วหน้าขวานเธอก็ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเมแกน มันคาดไม่ถึงจริง ๆ

จากนั้นวัตสันก็ยิ้มร้ายก่อนเดินเข้ามาช้า ๆ “หัวหน้าคาสเทลโลหยุดร้องไห้เถอะ เรายังมีเรื่องต้องทำอีก หากว่าเธอร้องไห้จะดูไม่สวยนะ เธอต้องทำตัวให้สวยเข้าไว้ ฉันจะได้เพลิดเพลินกับความนุ่มนวลของเธอไง”