คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 219

จีเซลล์และลาน่ายิ่งดูมีเสน่ห์กว่าเดิมเมื่อมีสีแดงบนใบหน้า พวกเธอกลับมาที่โถงจัดเลี้ยงแม้ว่าพวกเธอจะอายก็ตาม

ภาพในห้องน้ำยังฉายซ้ำอยู่ในหัวของพวกเธอเหมือนฉากหนัง

ดาลตันที่นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำ และใบหน้าชุ่มปัสสาวะ

แดร์ริลดึงกางเกงของเขาขึ้นแล้วกล่าวอย่างซุกซน "อุ๊ปส์! โทษทีที่ฉี่ใส่แกนะ! ทำไมพวกแกมารบกวนเวลาฉันฉี่เล่า?"

"ไอ้เ-ี้ย! แกจบแล้ว! จบสิ้น!"

ใบหน้าของดาลตันเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เขาโกรธสุด ๆ!

ในฐานะประธานของดาลตัน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เขาไม่เคยประสบพบเจอการเหยียดหยามแบบนี้มาก่อน!

นรกเอ๊ย! เขาจะต้องฆ่าไอ้เด็กนี่ให้ได้สักวัน!

แดร์ริลยิ้มให้เขา "หมูอ้วน ท่าทางแบบนั้นมันอะไรล่ะนั่น? ไม่เอาน่า ฉันแค่ฉี่ใส่แกนิดเดียวเอง! เอานี่ ฉันจะล้างมันออกให้แกเอง"

แดร์ริลคว้าคอเสื้อของดาลตันแล้วกดหัวของเขาลงโถปัสสาวะ

*เอื้อก*

ดาลตันตกใจและโกรธ แต่เขาไม่ทันได้ตอบสนองในตอนนั้น เขาจึงกลืนน้ำเข้าไปเต็มปาก ร่างอ้วนท้วนของเขากระตุกไปมา เขาดิ้นรนเหมือนคางคกที่กำลังจะตาย

แดร์ริลกดคอของดาลตันไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถขยับเขยื่อนได้ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหนก็ตาม

ดาลตันดิ้นไม่หลุด เขาเวียนหัวมาก เขาจึงแตะไปที่ขาของแดร์ริล

แดร์ริลปล่อยเขาอย่างช้า ๆ

ดาลตันสำรอกออกมาหลายครั้งก่อนที่เขาจะนั่งลงแล้วหอบหายใจ

"พี่ชาย โปรดเมตตา… มันเป็นความผิดของผมเอง ความผิดผม..." ดาลตันขอร้องด้วยท่าทางที่หวาดกลัวสุดขีด

ดาลตันกลัวแทบตาย! ในเมื่อบอดี้การ์ดของเขาเทียบไม่ได้กับชายคนนี้เลย เขาอาจทรมานดาลตันอีกครั้งหากเขายังทำตัวดื้อรั้นอยู่

ถึงแม้เขาจะยอมแพ้ แต่ในใจเขาเต็มไปด้วยความแค้น!

'ระยำ ฉันไม่เคยกินฉี่มาก่อน! แกรอก่อนเถอะ ฉันจะจัดการแกเมื่อมีโอกาส'

แดร์ริลมอบรอยยิ้มเย็น ๆ ให้ดาลตันแล้วจัดสูทของเขาก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำ

เวรเอ๊ย! เขาโดนฉี่ที่ตัวด้วยนิดหน่อยตอนที่เจ้าอ้วนนั่นดิ้นรนสู้เขา

และผู้ข่วยของเธอก็ไร้เหตุผลมากพอกัน เธอชี้มาที่แดร์ริลแล้วแหกปาก "มองทางที่นายเดินหน่อยสิ! ขอโทษคุณสก็อตต์เดี๋ยวนี้เลย!"

ซันนี่มีสีหน้ามืดมน งานกาล่าจะเริ่มในอีกไม่นาน และเธอก็เป็นคนแรกที่ต้องแสดงบนเวที เธอกำลังอยู่ระหว่างทางไปที่เวทีก่อนที่เธอจะนึกได้ว่าต่างหูเพชรที่มีมูลค่าล้านเหรียญของเธอหายไป!

ซันนี่ตื่นตระหนกและเริ่มหาต่างหูนั้นพร้อมกับผู้ช่วยของเธอก่อนจะชนเข้ากับแดร์ริล เธอคิดว่าแดร์ริลเป็นยามรักษาความปลอดภันเพราะชุดที่เขาใส่ ซันนี่กระวนกระวายมาก ดังนั้นเธอจึงปลดปล่อยความโกรธของเธอใส่แดร์ริล

"ขอโทษเดี๋ยวนี้!" ซันนี่สั่งในขณะที่กัดฟันของเธอไปด้วย สายตาของเธอเย็นชามาก

แดร์ริลขมวดคิ้วก่อนที่เขาจะยิ้มให้เธอ "ผมสับสน ทำไมผมต้องขอโทษคุณด้วย? คุณเป็นคนชนผมไม่ใช่เหรอ"

'เวรเอ๊ย ผู้หญิงสองคนนี้ต้องบ้าแน่ พวกเธอสวยนะ แต่ไร้มารยาทสิ้นดี ทำไมพวกเธอถึงกล้าบอกให้ฉันมองทางที่ฉันเดิน ทั้ง ๆ ที่พวกเธอเป็นคนที่เดินมาชนฉัน?'

"นาย—" ซันนี่โกรธมาก ดังนั้นเธอจึงกล่าวอย่างจองหอง "นายต้องเป็นยามของที่นี่แน่ นายไม่มีทารยาทบ้างรึไง? อยากตกงานใช่ไหม?"

'หยาบคายจริง! เขาเป็นแค่ยาม แต่ยังกล้ามาเถียงฉัน? ไร้สาระชะมัด'

"นายรู้ไหมเธอเป็นใคร?" ผู้ช่วยเดินหามาเขา "นายจะต้องทุกข์ทรมานที่ล่วงเกินคุณสก็อตต์"

ผู้ช่วยสั่งอีกครั้ง "ขอโทษเธอซะ เร็ว ๆ เลย!"