คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 23

30 นาที ให้หลัง ที่บ้านของแอชตัน

“ใครก็ได้ช่วยด้วย!” ซาแมนธากรีดร้องอย่างสิ้นหวัง!

ซาแมนธาไม่คาดคิดมาก่อนว่า ว่าที่ลูกเขยที่เธอให้การยอมรับจะทำเรื่องแบบนี้! ทั้งซาแมนธาและลิลี่ถูฏมัดไว้ทั้งคู่

"ชู่ว" แอชตันทาบนิ้วไว้บนริมฝีปากเป็นเชิงให้เงียบ "หยุดตะโกนสักที ไม่มีใครได้ยินพวกคุณหรอก ต่อให้พวกคุณจะตะโกนจนคอแตกก็ตาม กำแพงบ้านของผมน่ะ หนากว่ากำแพงบ้านทั่วไปถึงสามเท่า เก็บแรงเอาไว้จะดีกว่านะ" แอชตันกล่าวขณะที่ยิ้มออกมา

ซาแมนธากำหมัดแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำ "แอชตัน อย่าคิดสั้น เธอเป็นคนหนุ่มอนาคตไกล อย่าทำมันพังสิ!"

"หุบปากไปซะ!" แอชตันพุ่งเข้ามาหาซาแมนธา เขาดึงผมของเธอ แล้วตะโกนใส่ "พังอนาคตของตัวเอง? ผมจะบอกอะไรกับคุณให้นะ อนาคตของฉันน่ะมันพังไปแล้ว! ฉันต่อสู้และกัดฟันอดทนเพื่อธุรกิจมา 10 ปี ในตอนที่ฉันกำลังจะประสบความสำเร็จ ตระกูลดาร์บี้ก็เตะฉันออกจากบริษัท!"

"อะไร...คุณพูดว่าอะไรนะ?" ลิลี่ตกตะลึง "พวกเขาไล่คุณออกจากบริษัท? ไม่ใช่ว่าคุณบอกฉันว่าคุณขายบริษัทเพื่อซื้อคำสรรเสริญจากคริสตัลให้ฉันหรอกเหรอ?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า!"

แอชตันหัวเราะก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากเตียง "นี่เธอเชื่อเรื่องงี่เง่าที่ฉันพูดจริงเหรอ? ฉันมีเงินทั้งหมด 30 ล้านเหรียญ คิดจริง ๆ เหรอว่าฉันจะยอมเสียเงิน 30 ล้านเหรียญที่มีในการซื้อรองเท้าแค่คู่เดียวให้เธอ? เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ!"

แอชตันกัดฟันของเขาแน่น "ใช่ เธอน่ะมันทั้งสวยและเซ็กซี่ แต่อย่าสำคัญตัวเองขนาดนั้น! รองเท้าคู่นั้นไม่ได้มาจากฉัน! ฉันนึกว่าเธอเป็นเทพธิดาชั้นสูงซะอีก ลิลี่ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอมันก็แค่โสเภณีเน่าเหม็นอีกคน! เธอยังมีผู้ชายคนอื่นอีกเยอะใช่ไหม? ถ้าไม่ใช่ ทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนมอบมันให้เธอ?"

"แอชตัน อดาจิโอ้ แกมันสารเลว!"

ลิลี่โมโหมาก เธออยากจะลุกขึ้นไปตบหน้าแอชตันสักฉาดสองฉาด! ยังไงก็ตาม เธอถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา และไม่สามารถทำอะไรได้ สิ่งเดียวที่เธอพอทำได้คือกัดริมฝีปากของเธอแน่นจนเลือดแทบไหล

แอชตันจุดบุหรี่ที่เอาออกมาจากกระเป๋าของเขาก่อนจะสูบมันเข้าไปเต็มปอด "ไม่ต้องห่วง ฉันแน่ใจว่าอีกไม่นานฉันจะดูแลพวกเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ"

"แอชตัน เธอเป็นคนดี ทำไมเธอถึงหุนหันพลันแล่นนักล่ะ?" ซาแมนธาถามออกมาพร้อมกับจ้องไปที่เขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

"ทำไม?" แอชตันตอบโต้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสมเพชตัวเอง "เพราะฉันไม่เหลืออะไรแล้ว! ตระกูลดาร์บี้เตะฉันออกและถอดถอนการสนับสนุนทุกอย่างไป! พวกเธอเดาออกไหมล่ะว่าทำไมพวกดาร์บี้ต้องทำกับฉันแบบนี้?"

เมื่อเขากล่าวจบ แอชตันก็หัวเราะออกมา "ฉันถามพวกดาร์บี้ และพวกเขาตอบฉันกลับมาว่าฉันไปล่วงเกินใครบางคน และนั่นทำให้พวกเขาเตะฉันออก เรื่องที่น่าขันก็คือ จนตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าใครที่ฉันไปล่วงเกิน! ฉันจะยอมแพ้ในจุดนั้น มันคงไม่มีทางที่ฉันจะตั้งตัวได้อีกแล้วในชีวิตนี้ ลิลี่ ฉันชอบเธอมานานหลายปี วันนี้ฉันจะทำให้ความหวังของฉันเป็นจริง!"

ทั้งลิลี่และซาแมนธามองตากัน ทั้งคู่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ยังไงก็ตาม ในตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น!

"นี่แกบ้ารึไง!" ซาแมนธาดุเสียงแผ่ว "โทรหาตำรวจ! ไปโทรหาขยะนั่นแล้วจะได้อะไรขึ้นมา! โทรหาตำรวจสิ!"

ดวงตาของซาแมนธาแดงก่ำ ต่อให้ขยะนั่นมาที่นี่จริง เขาก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี! เธอแทบไม่เชื่อเลยว่าในเวลาแบบนี้ ลิลี่จะคิดถึงเขา!

เมื่อลิลี่คิดได้ดังนั้น เธอจึงโทรหาตำรวจแทน

สายโทรติดแล้ว แต่ลิลี่ไม่กล้าที่จะส่งเสียงใด ๆ ตรงกันข้าม เธอเคาะที่หน้าจอโทรศัพท์ไม่หยุดแทน ก่อนจะวางสายไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าแอชตันรู้ล่ะก็ ผลที่ตามมาอาจจะเลวร้ายเกินจะนึกออก!

เจ้าหน้าที่ตำรวจของเมืองตงไห่นั้นมีความเป็นมืออาชีพและมีคุณธรรม ถ้าหากพวกเขามีสมองล่ะก็ พวกเขาต้องเดาได้อยู่แล้วว่ามีคนกำลังตกอยูในอันตราย

หลังจากแอชตันเซ็นรับของ เขาก็นำเทียนไปวางไว้บนโต๊ะและเดินกลับไปที่เตียง

แอชตันทนไม่ไหวอีกแล้วเมื่อเห็นสาวงามทั้งสอง...

ในขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์ตระกูลลินดัน