คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 258

'วันซวยอะไรกันเนี่ย' แด๊กซ์คิด

แด๊กซ์หอบหายใจอย่างยากลำบากด้วยใบหน้าที่แข็งค้างเย็นชาในขณะที่วิ่งไปรอบสนามพร้อมกับแดร์ริล

"นังผู้หญิงบ้านั่น! ฉันจะจำยัยแคทเธอรีนนี่ไว้ ฉันไม่เคยโดนดูถูกมากกขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!" แด๊กซ์โพล่งออกมาขณะวิ่ง

เขาถูกตบหน้าถึงสี่ครั้งและถูกลงโทษให้วิ่งร้อยรอบ

มันเป็นการดูหมิ่นแด๊กซ์

"เอาเถอะ ด้วยสิ่งที่เรามีวันนี้ ฉันคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่เราจะแก้แค้น เมื่อเรายังอยู่ภายใต้ใครสักคน เราจำเป็นต้องละทิ้งอัตตาไว้ก่อน" แดร์ริลปลอบแด๊กซ์ด้วยความช่วยไม่ได้

บนชั้นเรียนเหนือพวกเขา อาจารย์ประจำชั้นและนักเรียนกำลังทำการเรียนด้วยตัวเองหลังจากได้แนะนำตัวกันแล้ว

ในห้องสิบเจ็ดชั้นปีที่หนึ่ง เคนท์ ฮูห์ กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ในขณะที่ขเากำลังเบื่อหน่าย เขาก็มองออกไปด้านนอกหน้าต่างแล้วเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในสนาม

"ฮ่าฮ่า! ทุกคนดูนั่นสิ! นั่นไม่ใช่เจ้าลูกเขยบ้านคนอื่นเหรอ? เขาโดนลงโทษให้วิ่งรอบสนามล่ะ!" เขาตะโกนอย่างตื่นเต้น

ทุกคนในห้องของเขารวมตัวกันที่หน้าต่างแล้วหัวเราะใส่แดร์ริล

"มันเป็นเขาจริงด้วย!"

ไม่เพียงแค่พวกเขา แต่นักเรียนจากห้องอื่น ๆ ก็มองไปที่สนามเช่นกัน การถูกลงโทษให้วิ่งรอบสนามตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนนั้นเป็นอะไรที่น่าหัวเราะจริง ๆ แม้แต่ลิลี่และอีวอนยังทนไม่ได้ที่จะต้องไปร่วมดูแดร์ริลวิ่ง

ในขณะที่พวกเขาพูดกัน หญิงสาวผู้งดงามก็เดินมาหาพวกเขา เธอคือลิลี่

ลิลี่มีน้ำสองขวดในมือของเธอ เธอเดินมาหาพวกเขาทันทีที่เธอเห็น เธอส่งน้ำให้พวกเขา "ฉันเอาน้ำมาให้ดื่ม แดร์ริล ดื่มสิ"

"ฮ่าฮ่า! คุณรอบคอบมากเลย!" แด๊กซ์รับขวดน้ำมากทันทีแล้วกระดกเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างสดชื่น

แดร์ริลไม่ได้รับน้ำนั้นมา แล้วคว้าไหล่ของแด๊กซ์ "แด๊กซ์ ไปอาบน้ำกันเถอะ"

ลิลี่ตื่นตระหนก เธอกัดริมฝีปาก "แดร์ริล ได้โปรดอย่าโกรธฉันเลยนะ นายช่วยกลับบ้านกับฉันได้ไหม? ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันขอร้องล่ะ..."