คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 262

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจดก็จ้องไปที่แจ็ค "พวกแกรอบ้าอะไรอยู่? ไสหัวไปสิ!"

แจ็คตัวสั่นแล้วรีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาเสีนใจและท้อแท้เพราะเขาคิดว่าเขาจะมีช่วงเวลาที่ดีกับลิซ่าในวันนี้ แต่เรื่องนี้กลับเกิดขึ้นแทน

'นี่มันเป็นความผิดของลิซ่าที่ชอบเป็นนักขุดทองนัก!' แจ็คคิด

หลังจากเดินออกมา ลิซ่าก็ถามเขาเสียงอ่อย "เราจะไปที่ไหนกันดีคืนนี้?"

"นังบ้า! ไปที่เธออยากจะไปเถอะ แล้วไปให้พ้น! ฉันอยากไม่อยากเห็นเธออีก!" แจ็คตะโกน

หากไม่ใช่เพื่อเติมเต็มความรู้สึกเหนือกว่าของเธอ แจ็คคงไม่ต้องไปล่วงเกินคนที่เขาไม่ควรเข้าแน่ เขาถึงขนาดทำให้เจดมีปัญหาไปด้วย หลังจากตะโกนใส่ลิซ่า เขาก็คว้ากระเป๋าเขากลับมาแล้วเดินออกไปทันที

ในขณะเดียวกัน ดอร่าก็มองแดร์ริลด้วยความสงสัย 'เขาเป็นใครกันแน่?'

แดร์ริลไม่อยากสำรวจสถานที่อีกแล้ว เขากล่าวลากับดอร่าแล้วไปซื้อผลไม้ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต เขาฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วกลับบ้าน

ยังไงก็ตาม ในจังหวะที่เขากำลังก้าวเข้าบ้าน ซาแมนธาก็เดินออกมาจากห้องของเธอ เมื่อเห็นแดร์ริล เธอก็รู้สึกถูกกระตุ้นทนัที "นี่แกยังหน้าด้านเข้าบ้านมาอีกเหรอ? แกทิ้งลูกสาวฉันแล้วต้องขโมยของเพื่อเอาชีวิตรอดด้วยซ้ำ"

เมื่อเขาขโมยมือถือ ตำรวจได้มาที่นี่แล้วแจ้งพวกเธอ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายสำหรับซาแมนธามาก

เธอมองตะกร้าผลไม้ในมือของแดร์ริล

"ฉันจะไม่กินผลไม้ที่ซื้อด้วยเงินที่ขโมยมา ไปหย่ากับลูกสาวฉันพรุ่งนี้ เข้าใจไหม?" ซาแมนธาเยาะเย้ย

แดร์ริลยิ้มแต่ไม่พูดอะไร สามปีที่ผ่านมา แดร์ริลคุ้นเคยกับคำพูดหยาบคายของซาแมนธาดี ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกอะไร เขาวางตะกร้าผลไม้ลงบนโต๊ะแล้วมองไปรอบวิลล่า มันดีกว่าที่ที่พวกเขาเคยอยู่มาก่อนมาก

เมื่อเห็นท่าทางสงบของแดร์ริล ซาแมนธาก็ตะโกน "ฉันพูดกับแกอยู่นะ! นี่แกได้ฟังฉันไหมเนี่ย? แกโง่หรือหูหนวกกันแน่?"

'ไอ้ขยะนี่ไม่ได้กลับบ้านมานาน เขาลืมมารยาทไปแล้ว' ซาแมนธาคิด

ในขณะเดียวกัน ลิลี่ก๋รีบออกมาจากห้องของเธอ "แม่ ได้โปรดอย่างเอะอะได้ไหม หนูบอกให้เขากลับมาเอง"

หลังจากพวกเธอจากไป แดร์ริลก็เดินไปที่ห้องครัวอย่างช้า ๆ เขาทานอาหารข้างนอกมาหลายวัน ในเมื่อเขากลับมาบ้าน เขาจึงต้องการทำอาหารสักหน่อย เขาหยิบหม้อตุ๋นที่เพิ่งซื้อใหม่ในครัวแล้วหัวเราะกับตัวเอง 'ฮึ่ม เจ้าหม้อตุ๋นนี่เหมาะกับการกลั่นยาเลย! ฮ่าฮ่า!'

แดร์ริลสวมผ้ากันเปื้อนแล้วเริ่มกลั่นยาในขณธที่ทำมื้อค่ำไปด้วย

สิบนาทีต่อมา แดร์ริลปิดหม้อตุ๋นแล้วรอข้าวที่เขากำลังหุง เขาเบื่อในขณธที่รอ เขาจึงนำ "วิชาเงา" ออกมาจากกระเป๋า เขาไม่มีเวลาอ่านมันตั้งแต่ที่นายหญิงแห่งนิกายมอบให้เขาเลย นี่จึงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการอ่านมัน

ในหน้าแรก คำนำกล่าวว่า: [ชายผู้ขโมยของถูกเรียกว่าหัวขโมย เป็นปัญญาชน หัวขโมยผู้เหาะเหิน มีนิกายของเหล่าหัวขโมย ดังเช่น...]

"บัดซบเถอะ! ทำไมพวกเขาเป็นเหมือนกันหมด? อวดดีซะจริง" แดร์ริลพึมพำ แต่มันก็ไม่นานนักก่อนที่เขาจะถูกหนังสือดึงความสนใจไป นายหญิงพูดถูก มันเป็นคัมภีร์ที่น่าสนใจจริง ๆ

เทคนิคการขโมยที่ถูกใช้โดยหัวขโมยในสมัยนี้นั้นเรียกได้ว่ามือสมัครเล่น มันต้องใช้อุปกรณ์อย่างแหนบยาวในการขโมยมือถือจากกระเป๋าของผู้หญิงสักคน

ยังไงก็ตาม มันมีมากกว่าหมื่นเทคนิคการโขมยที่ถูกบันทึกไว้ในบันทุกความทรงจำนี้ อย่างเช่น "ชนเพื่อลัก" คือเมื่อหัวขโมยชนกับเป่าหมายเพื่อขโมย อีกเทคนิคเรียกว่า "ตัดเพื่อลัก" ซึ่งคือการใช้มีดตัดรูเล็ก ๆ เพื่อเปิดกระเป๋าของผู้หญิงแล้วนำของออกมา อีกเทคนิคเรียกว่า "ผงเพื่อลัก" คือการทาผงบางอย่างที่ผิวหนัง เมื่อเป้าหมายเดินผ่านหัวขโมย สติของเหยื่อจะขาดหายไปหนึ่งวินาที ในหนึ่งวินาทีนั้น หัวขโมยจะขโมยของทันที

แดร์ริลพยักหน้าดว้ยความตื่นเต้น 'นี่มันเป็นสมบัติของแท้เลย! คนที่เขียนมันต้องเป็นอัจฉริยะแน่!'