คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 271

ไมล์ส่งเสียงดูถูกแดร์ริล “ก็แค่เพียงลูกเขยบ้านคนอื่น แกกล้าดียังไงมาสงสัยโอสถของเดคแลน? นายอิจฉาใช่ไหมล่ะ?”

แดร์ริลกลั้นหัวเราะเมื่อมองไปที่เดคแลน

“แน่นอน โอสถที่นายมอบให้เธอคือ โอสถวิญญาณศิลา แล้วนายรู้ไหมว่าโอสถนี้จะต้องเก็บไว้ในที่อับแสงแดด ชุ่มชื่นและอากาศเย็น? มันโดนแสงแดดไม่ได้เด็ดขาด สีเดิมของมันจะเป็นสีเหลืองเข้มแต่ดูเหมือนว่าของนายเป็นสีเหลืองอ่อน ฉันเลยคิดว่าของนายน่าจะโดนแสงแดดไปแล้ว ตอนที่นายซื้อมันมาจากผู้บ่มเพาะพเนจร” แดร์ริลอธิบายอย่างเรียบเฉย ทั้งห้องอยู่ในความเงียบ

“ถ้าหากมันเคยโดนแสงแดด แล้วจะเป็นยังไง?” เดคแลนตั้งคำถามขณะหัวเราะเยาะ “มันยังใช้ได้ไหมล่ะ?”

‘แดร์ริลไอ้คนคนอวดฉลาด—คิดเหรอว่าคนจะเชื่อกับคำพูดไร้สาระของแก'

แดร์ริล ส่ายหัว “ฉันไม่คิดว่ามันจะใช้ไม่ได้ แต่สพรรพคุณในตัวของมันอาจจะเปลี่ยนไป”

“จะเป็นยังไงถ้ามีใครได้กินมันเข้าไป?” เดคแลนเย้ยหยัน

“ฉันก็ไม่รู้” เขาแอบหัวเราะ

แน่นอนแดร์ริลไม่มีทางรู้ เขาเพียงศึกษาอย่างคร่าว ๆ เรื่องของโอสถวิญญาณศิลา ในคัมภีร์โอสถแห่งอนันต์ ไม่ได้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เขาไม่สามารถบอกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากใครบริโภคมันหลังจากที่เคยโดนแสงแดดมาก่อน

“ฮ่าฮ่า! นายบอกไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?” เดคแลนสะใจ เมื่อเห็นแดร์ริลไม่สมารถรวบรวมคำอธิบายได้ ”ฉันจะไม่ทนกับการแถของนายอีกแล้ว ฉันก็ดันนึกว่านายจะเป็นผู้เชี่ยวชาญซะได้"

คนอื่น ๆ ระเบิดหัวเราะดั่งสนั่นให้กับคนอวดฉลาดที่ชอบเรียกร้องความสนใจ

แคทเธอรีนถอนหายใจขณะกำลังกลืนโอสถ เธอเลือกที่จะไม่เชื่อคำกล่าวของแดร์ริล

ไมล์ลุกขึ้นยืนเยาะเย้ย ”แดร์ริล ทุกคนรู้ว่าแกเป็นใคร ฉันขอร้องหยุดทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญสักที ดูสารรูปแกสิ! แกตอแหลต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันละสงสารแกจริง ๆ”

ฮ่าฮ่า!

ทั้งห้องก็หัวเราะลั่นกันอีกครั้ง

“อย่าไปสนใจไอ้เจ้าลูกเขยบ้านคนอื่นนี่เลย” เดซี่หมั่นไส้ “เขาก็แค่คนอวดฉลาดหน้าโง่คนหนึ่ง”

แคทเธอรีนดูแคลนแดร์ริลอย่างไม่ให้อภัย เธอไม่คาดคิดว่าแดร์ริลจะปลุกปั้นแต่งเรื่องราว เขาช่างน่าผิดหวังเป็นที่สุด

ทุกคนเพิกเฉยกับแดร์ริลหลังจากความวุ่นวายสงบลง และหันกลับไปดื่มฉลองพูดคุยกันต่อ

แดร์ริลเขยิบไปด้านข้างแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย เขาจึงหลบไปเพื่อจะเข้าห้องน้ำ ขณะกำลังออกจากห้อง เขาเหลือบไปเห็นไมล์และเดแคลนยืนอยู่ที่มุมห้อง กำลังสนทนากันอย่างลับ ๆ

เขาค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปแอบฟังอย่างสงสัย

“ให้ตายเถอะ นังบ้าเดซี่นั่น เธอดันสั่งไวน์ Romanée-Conti ฉันเกรงว่าอาหารมื้อนี้จะมีราคาถึงยี่สิบล้านหรือมากไปกว่านั้น” เดคแลนกล่าวขึงขังขณะจุดบุหรี่สูบ

ไมล์เกาหัว ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ทันใดเขาก็ตบเข่านึกได้ว่า "ใช่สิ! แล้วเซอร์ซี นิวแมน ล่ะ? เธอคือลูกสาวของตระกูลนิวแมนแห่งเกียวโต ยี่สิบล้านน่าจะเล็กน้อยมากสำหรับเธอ เมื่อเราแกล้งเมา และถ้าไม่มีใครจะจ่าย ฉันมั่นใจว่าเธอต้องเสนอตัวจ่ายให้"

"ฉันคิดว่านั่นไม่เข้าท่าเอาซะเลย" เดคแลนขมวดคิ้ว

เซอร์ซีคือดาวคณะของเฮกเซด เธอเป็นเทพธิดาในบรรดาเพื่อนร่วมชั้นเรียน การที่คาดหวังให้เธอจ่ายแทนนั้นมันน่าละอายเกินไป และยังไม่รวมถึงทำให้ตัวเองดูเสื่อมเสียอีกด้วย

ไมล์คิดตาม "อย่ากังวลเลย เดียวไปขอโทษเธอที่โรงเรียนพรุ่งนี้ก็ได้" เขาเสนอ "บอกเธอว่านายเมามากและนายควรจะจ่ายคืนให้เธอแทน นี่มันจะเป็นโอกาสให้นายได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น นายจะใช้มุขนี้ขอเบอร์เธอก็ย่อมได้!"

ดวงตาเดคแลนลุกวาวตอนได้ฟังแผนของไมล์ เขาตบไหล่ไมล์และยิ้มกรุ้มกริ่ม "ความคิดของนายมันบรรเจิดมาก ไปลุยกันเลย"

ฮ่าฮ่า

เขาจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้และได้ใกล้ชิดกับสาวงามด้วย เหมือนกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว

พวกเขาเริงร่ากลับไปที่ห้องทานอาหารค่ำ

แดร์ริล ผู้ซึ่งได้ยินบทสนทนาทุกอย่าง เขาก็มีความคิดทันใด เจ้าหมอนี่ไม่มีเงินมากพอจะจ่ายแต่ดันทุรังอยากจะเลี้ยงอาหารทุก ๆ คน ที่ โอเรียนทอล เพิร์ล? ปลิ้นปล้อนสิ้นดี เขาคาดหวังจะให้ เซอร์ซี นิวแมน จ่ายแทนอีก? ฝันไปเสียเถอะ

ด้วยความคิดนี้ แดร์ริลกับไปที่ห้องทานอาหารค่ำ