คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 383

ซาแมนธามองแดร์ริลอย่างรังเกียจ ยังไงเสียเขาก็ยังเป็นไอ้ขี้แพ้อยู่วันยังค่ำ! เธอก็หลงนึกไปว่าเขาจะพัฒนา เหตุผลเดียวที่ไซรัสคืนเงินให้พวกเขาก็เป็นเพราะแด๊กซ์

แดร์ริลยิ้ม เขาไม่รำคาญที่จะให้คำธิบายแก่ซาแมนธา เขาเคยชินกับการถูกดูแคลนจากเธอ

ซาแมนธาหันหลังกลับและออกจากห้องไป หลังจากที่ล่วงรู้ความจริงที่พอใจ

ทันใดนั้น เธอก็สะดุดหกล้มรองเท้าส้นสูงของเธอ เธอกำลังจะล้มแดร์ริลจับเข้าที่เอวเธอไว้อย่างรวดเร็ว

‘ตัวเธอช่างมีกลิ่นหอม’ แดร์ริลคิด “ระวังหน่อย” เขาหัวเราะ

“ปล่อยฉันไอ้คนไม่มีอะไรดี!” ซาแมนธานั้นอับอายและรู้สึกถูกล่วงเกิน การปล่อยให้เขามาแตะต้องตัวเธอถือเป็นการหยาดเหยียดที่สุด

แดร์ริลปล่อยตัวเธอและคิด ‘ฉันเพิ่งจะช่วยเธอไว้ไม่ให้หกล้ม!ทำดีแค่ไหนต้องโดนขัดทุกที’

ซาแมนธาชายตาขึงขัง และกล่าว ”ไอ้ไม่มีอะไรดี! ลูกสาวฉันแต่งงานกับแกทำไม? ทั้งวันนี้แกไม่ได้ทำอะไรมีประโยชน์เลย!”

แดร์ริลถอนหายใจเมื่อเธอจากไปและกลับเข้าห้องนอน

วันต่อมาที่สถาบันหกวิถีเป็นวันจันทร์ ทุกคนดูเบิกบานพักผ่อนเพียงพอ

การสอนยังไม่เริ่มขึ้น และนักเรียนต่างพูดคุยทักทายกัน แดร์ริลเดินเข้าห้องและเขาก็สังเกตุเห็นว่าที่นั่งของแด๊กซ์ว่างเปล่า

‘เขาไม่ได้มาโรงเรียนในวันนี้? มันจะต้องเป็นเพราะการโจมตีของแม่ชีแห่งโชคชะตา มันรุนแรงเกินไป เขาต้องการอีกสองสามวันเพื่อพักฝื้น หวังว่าเขาจะหายดีในเร็ววัน’ แดร์ริลคิด

ขณะที่เขานั่งลงเขาสัมผัสถึงบรรยากาศแปลก ๆ รอบตัวเขา เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขามองเขาในสายตาแปลกไป ราวกับเขาเป็นตัวตลก พวกเขาเริ่มจะหัวเราะเยาะไปที่เขา

แดร์ริลเดือดดาล เขากำหมัดแน่นและนั่งเคี่ยวรำความโกรธไปตลอดคาบเรียน

ในที่สุดก็เป็นช่วงเวลาพัก เขาออกจากห้องเรียนเพื่อไปหาอากาศบริสุทธิ์ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปยิ่งทำใครโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม

ลิลี่ยืนอยู่หน้าห้องสิบเจ็ด ห้องข้าง ๆ และมีร่างใหญ่ยักษ์บดบังเธออยู้ด้านหน้านั่นคือ ซาเวียร์ คิง ครูพละของเธอ เขายิ้มอย่างทะลึ่ง กับถุงกระดาษที่อยู่ในมือ เขาย่อตัวลงมาขณะกล่าวกับลิลี่ “ลิลี่ฉันซื้อนี่มาให้เธอโดยเฉพาะเลย”

เขาตราตรึงใจกับความสวยของลิลี่ตั้งแต่วันแรกของการเปิดภาคเรียน ในวันนี้เธอนั้นน่าหลงใหลอย่างมาก กระโปรงของเธอสั้นเสียจนเขาอยากจะจินตนาการ เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะซื้ออาหารเช้ามาให้เพียงเพื่อจะเข้ามาจีบเธอ

อย่างไรก็ตาม สายตาของซาเวียร์ทำให้ลิลี่ไม่สบายใจมาก เขาเป็นถึงอาจาย์ เขาก็ควรประพฤติตัวให้เหมาะสม

ลิลี่ฝืนยิ้มและกว่าปฏิเสธ “ไม่ล่ะ ขอบคุณ ฉันมีข้าวเช้ามาเอง”