คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 482

แดร์ริลว้าวุ่น ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับแด๊กซ์ เขาคงจะเสียใจไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา!

“เรเชล คาร์เตอร์ปล่อยฉันออกไป!” เขาร้องตะโกนสุดเสียง แต่ไม่มีใครตอบ

“แม่ง!” เขาต่อยต้นไม้ เห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกเขาทำได้แค่เพียงเดินเป็นเส้นตรงเขาคิดว่าป่าเหมือนกับเขาวงกต ตราบใดที่เขาเดินเป็นเส้นตรง เขาก็ต้องพบกับทางเข้าอย่างแน่นอน!

เขาเดินอย่างรวดเร็ว แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นวี่แววของทางเข้า มีเพียงต้นไม้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด! มันแปลกประหลาด การเดินสามสิบนาทีในคฤหาสน์คาร์เตอร์อาจนำพาเขาไปสู่ปากทางเข้า แต่เขาไม่สามารถออกจากป่าได้ เว้นแต่จะเป็นค่ายกลของอะไรบางอย่าง?

“แม่ง ฉันไม่เชื่อเรื่องนั้น” แดร์ริลขบเคี้ยวฟันของเขา เขาเปิดไฟฉายของโทรศัพท์แล้วเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง

กลับมาที่คฤหาสน์คาร์เตอร์ ตระกูลคาร์เตอร์กำลังจะทานอาหารเย็น โซรันสั่งให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหารอันโอชะ

ทุกคนอยู่ที่นั่นยกเว้นแดร์ริล

โซรันสอดส่องสายตาไปทั่วโต๊ะและหน้าบูดบึ้ง “แดร์ริลอยู่ไหน?”

สาวคนรับใช้กระวนกระวายตอบ “นายท่าน ฉันไปที่ห้องของเขาแต่เขาก็ไม่อยู่ที่นั่น ฉันหาเขาไม่เจอสักที่รอบคฤหาสน์”

โซรันงงงวย “แปลกจัง เธอหาเขาไม่เจอได้ยังไง? หรือเขาจะออกไปแล้ว?”

เรเชลเม้มปากแล้วโต้กลับ “ซาร่า เธอคิดกับไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นนั่นดีเกินไป ลองคิดดูสิคนขี้ตืดอย่างเขาคงรู้สึกต่ำต้อยมากตอนอยู่ที่นี่ ฉะนั้นเขาจึงออกไปแล้ว...”

“พอได้แล้ว” โซรันขัดจังหวะ “เรเชล ลูกพูดถึงพี่ชายทูนหัวของลูกแบบนั้นได้ยังไง? พ่อขอบอกลูกแดร์ริลมาจากตระกูลใหญ่ ตระกูลดาร์บี้ผู้โด่งดัง”

“แล้วไง? เขาถูกไล่ออก...” เรเชลพึมพำ

ทันใดนั้น คนใช้คนหนึ่งก็เข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็วและกล่าวอย่างกังวล “นายท่าน ฉันพบรอยเท้าที่ทางเข้าป่าลูกท้อเบ่งบาน! หรือมันอาจจะเป็นของแดร์ริล?”

อะไรนะ?