คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 559

เจเรมีอยากจะปฏิเสธ อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่าแดร์ริลพลิกข้อมือของเขาและดาบกลืนโลหิตก็ปรากฎขึ้นในมือของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้ตัวว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากว่าเขาอยากจะตาย

ดาบดูอันตรายพร้อมกับแววตาที่เยือกเย็นของแดร์ริล หากเขากล้าที่จะปฏิเสธ เขาก็กลัวว่าอาจจะมีเหตุการณ์นองเลือด

ตุ้บ!

เจเรมีคุกเข่า เขาไม่สนใจความหยิ่งยโสของตัวเองอีกต่อไป เมื่อเทียบกับชีวิตของเขาเอง อัตตาของเขาก็ไม่สามาถจะเทียบได้

“ผมขอโทษ ผมกราบขออภัยมิสเตอร์แดร์ริล” เจเรมีกล่าวคำขอโทษไม่หยุดหย่อนพลันเหงื่อแตกไหลท่วม

“เธอด้วย” แดร์ริลมองไปที่เวร่า

ตุ้บ!

มองแค่เพียงแวบเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เวร่าเข่าอ่อนปวกเปียก เธอคุกเข่าลงในทันทีและกราบขออภัยด้วยเช่นกัน

ไม่นานหลังจากนั้น ในที่สุดแดร์ริลก็เริ่มสงบสติอามรมณ์ลงได้ เขาหน้าบึ้งตึงไปที่เจเรมีและเวร่า นี่มันคือโลกที่โหดร้าย ผู้ที่แข็งแกร่งออกล่าผู้ที่อ่อนแอกว่า ตราบใดที่สมารถพิชิตการต่อสู้ได้ ผู้คนก็จะมาวิงวอนเพื่อขอขมา

เมื่อเขาไม่มีพลังอำนาจบารมีใด ๆ บรรดาหกสำนักหลักและสำนักต่าง ๆ ก็รวมหัวกันรังแกข่มเหงเขา แด๊กซ์ถูกสำนักง้อไบ๊ทุบตี จิตวิญญาณของอีวอนก็ถูกดูดซับและชีวิตของเธอก็ยังแขวนอยู่บนเส้นด้าย เรื่องราวเหล่านี้คือสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืม!

“ไสหัวไปให้พ้น!” แดร์ริลกล่าวอย่างเลือดเย็น

ราวกับว่าเจเรมีได้รับบัญชาจากพระราชวัง เขาและผู้ติดตามของเขาแบกหามแซคคารีออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน ฝูงชนก็สลายตัวไปพร้อมกับความประทับใจใหม่กับแดร์ริล ลูกเขยบ้านคนอื่นคนนี้ไม่ได้ไร้ค่าอย่างที่เขาเคยเป็น ดวงตาของเขาดูดุดันขึ้นจนทำให้ผู้คนต่างอึ้งทึ่งตกตะลึง

“ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ คอนเสิร์ตจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า กรุณานั่งลงประจำที่” จู่ ๆ ก็มีการประกาศเสียงดังผ่านลำโพง

ลิลี่มีสติกลับคืนมาและคล้องแขนแดร์ริลขณะพวกเขาก้าวเดินไปหาที่นั่ง “สามีที่รัก คุณน่าทึ่งมาก!” ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นและความชื่นชม พวกเขาเดินไปด้วยกันในสถานที่จัดงานคอนเสิร์ต

“นายจะตะโกนทำไม? ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เอเวอลีนกล่าวอย่างเย็นชา

‘อะไร? ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ?’ แดร์ริลคิด

เขาไม่อยากจะเสียเวลาถกเถียงกับเธอ เขานั่งลงแต่ก็ต้องสะดุ้งตัวโก่งขึ้นมาในทันทีขณะเขารู้สึกว่ามีบางอย่างแหลม ๆ มาจิ้มเข้าไปที่ก้นของเขา เขาเห็นตะขอเกี่ยวต่างหูอยู่บนเก้าอี้และสังเกตเห็นว่าก้นของเขามีเลือดออก

“เธอ! เธอมีปัญหาอะไรนักหนา?!” เขาสังเกตเห็นว่าต่างหูข้างซ้ายของเอเวอลีนหายไป ไม่จำเป็นต้องเป็นถึงอัจฉริยะก็เดาได้ว่าต่างหูที่อยู่บนเก้าอี้นั้นเป็นของเอเวอลีน เขาแทบจะร้องไห้ ซวย! เขาได้ไปล่วงเกินเธอตั้งแต่ตอนไหน?

“ฉันแค่ทำต่างหูหล่น! มันเป็นอุบัติเหตุ” เอเวอลีนข่มขวัญ เธอหยิบตะขอต่างหูออกมาและขว้างมันทิ้งไป “แกทำต่างหูฉันพัง แต่ก็ยังมาบ่นกับฉัน? หยาบคายที่สุด และอีกอย่างแกอย่ามานั่งข้างฉันได้ไหม ฉันรังเกียจแก” เธอขบขันเบา ๆ

แดร์ริลกรอกสายตาไปที่เธอ ผู้หญิงคนนี้มันช่างเกินทน