คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 60

มันกลายเป็นว่าพลังอันมากมายของเขานั้นมาจากเม็ดยาจักรวาล

ยิ่งเขาอ่านคัมภีร์ เขายิ่งหลงไหลเข้าไปในเนื้อหาของมัน!

มันมีโอสถมากมายที่ถูกบันทึกไว้ในคัมภีร์นี้ ตัวอย่างเช่น เม็ดยาพลังศักดิ์สิทธิ์ สามารถทำให้ผู้ใช้ทรงพลังอย่างเหลือล้น และยังมียาจิตวิญญาณล่องลอย ที่สามารถทำให้ร่างกายของผู้ใช้เบาหวิวดั่งขนนก

ยังไงก็ตาม แดร์ริลไม่เคยได้ยินชื่อยาพวกนี้มาก่อน และผลของมันก็ลึกลับอย่างมาก

อีกตัวอย่างเช่น ยาทะลวงวิญญาณ หากศัตรูได้รับยานี้ไป ควบคู่กับวิธีบ่มเพาะของมัน ผู้ใช้จะสามารถควบคุมศัตรูได้

'จริงเหรอเนี่ย? นี่มันทรงพลังขนาดนั้นเลยเหรอ?'

เมื่อเขาอ่านเรื่องยาทะลวงวิญญาณ แดร์ริลจึงเหลือบดูวัตถุดิบที่ต้องใช้ปรุงยาขึ้น เขาก็ถึงกับงงงวยกับพวกมันเลยทีเดียว

'วารีวิญญาณสวรรค์… ศิลาไร้ราก?'

ของพวกนี้มันอะไรกัน?' มีอะไรแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ?'

แดร์ริลงุนงง

แดร์ริลดูที่ยาชนิดอื่น และเขาก็เห็นว่าวัตถุดิบที่ใช้ในการปรุงยาเหล่านี้ล้วนหาได้ยากมาก ๆ บางชนิดเขาก็ไม่เคยได้ยินเลย

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลเจอข้อยกเว้นแล้ว วัตถุดิบที่ต้องใช้ในการกลั่นยานี้นั้นหาได้ไม่ยาก

ชื่อของโอสถนี้คือ เม็ดยาเทวะ

เม็ดยาเทวะนั้นมีสรรพคุณไม่ธรรมดาเลย มันสามารถทำให้ผู้ฝึกตนทั้งหลายสามารถทะลวงคอขวดของการบ่มเพาะไปได้

เมแกนได้บอกเขาว่ามีหลายคนที่ติดอยู่ในบางระดับที่พวกเขากำลังอยู่ มันจะเป็นเรื่องง่ายในการทะลวงผ่านระดับหากพวกเขามีเม็ดยาเทวะ ใช่ไหมล่ะ?

'ถ้านี่เป็นเหตุผล ถ้าเราปรุงยานี่ขายเหล่าผู้บ่มเพาะล่ะ จะทำเงินได้มากขนาดไหน!'

วัตถุดิบสำหรับเม็ดยาเทวะนั้นไม่ได้หายากเลย เกลือและน้ำส้มสายชูขาวที่ระบุนั้นสามารถหาได้ในครัวของเมแกนด้วยซ้ำ

แดร์ริลมองไปที่กระถางต้นไม้ที่ขอบหน้าต่าง ทั้งกระบองเพชรและใบโบตั๋น เขาดีใจทันที

หลังจากได้วัตถุดิบทั้งหมด แดร์ริลจึงไปที่ครัว

จากที่คัมภีร์บอกไว้ วิธีที่ดีที่สุดในการกลั่นยาคือการใช้หม้อกลั่นยาหรือหม้อสำหรับต้มยาจีน

เขาลืมไปว่าหม้อกลั่นยานั้นยังไม่มี

หลังจากเขาหาในครัว แดร์ริลก็เจอหม้อดินเผา เมื่อเขาได้ทุกอย่างครบ แดร์ริลก็เริ่มการกลั่นเม็ดยาเทวะทันที

มันน่าจะใช้เวลาสามชั่วโมงในการกลั่นเม็ดยาเทวะ แดร์ริลไม่ต้องการยืนดูหม้อเดือดเฉย ๆ เขาจึงกลับไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเริ่มอ่าน 'ศาสตร์พยากรณ์แห่งหยินหยาง'

คัมภีร์นี้เองก็ช่างน่าหลงไหล แดร์ริลจมอยู่กับมันอย่างรวดเร็ว

มันเป็นเวลานับปีแล้วที่แดร์ริลเมินเฉยต่อหนังสือ ตอนนี้เขาจึงจมอยู่กับมัน

"นั่นสำหรับคนทั่วไป" เมแกนกล่าว "ฉันเป็นผู้บ่มเพาะ มันไม่เหมือนกัน เมื่อฉันรู้ว่าฉันถูกโอสถคลายกระดูกทำให้อ่อนแอ ฉันก็หาทางขับฤทธิ์ของมันออกโดยการโคจรพลังภายใน"

ท่าทางของเมแกนดูหดหู่พิกล

เธอติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้าและไม่สามารถทะลวงไปถึงระดับปรมาจารย์อาวุโสได้เลย

ถ้าหากเธอเป็นปรมาจารย์อาวุโส เธอจะสามารถขับผลของยาออกหมดได้ในสองชั่วโมง ตรงกันข้าม เธอใช้เวลามากกว่าหกชั่วโมงกับมัน

"ว้าว! ผมคิดว่ามันจะใช้เวลามากกว่านี้ในการรักษาเสียอีก" แดร์ริลแปลกใจ

เมแกนยิ้มอย่างขมขื่น "มันไม่มีอะไรเลย ถ้าฉันสามารถทะลวงระดับปรมาจารย์อาวุโสได้ มันคงเร็วกว่านี้มาก"

เมื่อแดร์ริลได้ยินแบบนั้น เขาก็ยิ้ม "แล้วมันจะยากอะไรนักกับการทะลวงระดับการบ่มเพาะ?"

เมแกนตะลึง จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมา "ยากอะไร? คุณรู้ไหมว่าฉันติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามานานเท่าไหร่? สองปี! การบ่มเพาะไม่ได้ง่ายแบบที่คุณคิด อย่าพูดออกมาง่าย ๆ แบบนั้น ถ้าคุณไม่ได้รู้อะไร!"

เมแกนโบกมืออย่างหงุดหงิด "ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณอีกแล้ว เช้าแล้ว คุณควรไปได้แล้วล่ะ"

แดร์ริลมองที่เมแกนด้วยรอยยิ้ม แล้วนำเม็ดยาเทวะให้เธอดู "ผมมีเม็ดยาอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะช่วยคุณได้ไหม"

'เม็ดยา?'

เมแกนตกใจและจดจ้องไปที่เม็ดยาเทวะอย่างไม่วางตา