คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 672

"ฮ่า ฮ่า ภรรยาของฉันช่างดีกับฉันมาก"

แดร์ริลหัวเราะพร้อมกับลูบหัวของเทพธิดาตัวน้อย

กระดูกในร่างกายของเธอแทบจะอ่อนแรงเมื่อเธอเรียกเขาว่าสามี

“นาย...” เทพธิดาตัวน้อยรู้สึกละอายและโกรธจัด เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่าเธอจะต้องมาเรียกใครว่าสามี

“ลงไปนอนบนพื้น!” เทพธิดาตัวน้อยคร่ำครวญ

“ก็ได้ สามีของเธอจะลงไปนอน” แดร์ริลยังคงหยอกล้อเธอ เขาปูผ้าลงบนพื้นและหลับไปอย่างมีความสุข เขาไม่ได้ปลดปล่อยนางฟ้าตัวน้อยให้เป็นอิสระ เพราะว่าผู้คนยังคงสามารถนอนได้แม้ว่าจะถูกสะกัดจุดก็ตาม

.....

เช้าวันรุ่งขึ้น

แดร์ริลที่กำลังหลับสนิทก็ต้องตื่นขึ้นด้วยเสียงแตร

เสียงแตรดังราวกับสายฟ้าฟาดจนทำให้หูของเขาสั่นสะเทือน แดร์ริลรีบลุกขึ้นนั่งและหัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความตกใจ

เสียงนั้นคือเสียงปลุก

เทพธิดาตัวน้อยเองก็ตกใจตื่นเช่นกัน ใบหน้าของเธอแสดงออกชัดเจนว่าเธอรู้สึกเหนื่อยล้า เธอนอนหลับไม่สนิทเพราะเธอกังวลว่าแดร์ริลจะฉวยโอกาสถ้าหากว่าเธอหลับไป ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคิด แดร์ริลหลับสนิทดั่งท่อนซุง

“ท่านปรมาจารย์แดร์ริล ให้เราเข้าไปได้ไหม?” เสียงของสาวใช้ดังมาจากภายนอกเต็นท์

“เอ่อ เข้ามา” แดร์ริลตอบในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนด้วยความงุนงง

สาวใช้ทั้งสองผลักเข้ามาและนำชุดเกราะมามอบให้แดร์ริล ชุดเกราะนี้เป็นชุดเกราะสำหรับตำแหน่งของเขา

หลังจากช่วยแดร์ริลสวมชุดเกราะเรียบร้อยแล้ว สาวใช้ทั้งสองก็เดินออกจากเต็นท์ไป

สาวใช้คนหนึ่งกระซิบเบา ๆ ว่า "ท่านปรมาจารย์แดร์ริลและภรรยาของเขาเป็นคู่ที่ประหลาดจริง ๆ พวกเขายังเล่นสะกัดจุดแม้กระทั่งเวลานอนอีกด้วย"

“ปรมาจารย์แดร์ริล ท่านผู้หญิง” อัศวินม้าดำยิ้มและตบไหล่แดร์ริล

“ท่านแม่ทัพหญิงสโลนเชิญพวกคุณทั้งสองไปที่เต็นท์ทหาร”

ตัวโชคร้ายทั้งสองคนนี้

แดร์ริลถอนหายใจยาว เขาไม่แน่ใจว่าทำไม แต่การได้เห็นพวกเขาทั้งสองคนนั้นช่างน่ารำคาญอยู่เสมอราวกับว่าไม่มีอะไรดีเลย

'ฉันกำลังจะหลุดพ้น พวกเขาต้องการให้ฉันไปที่เต็นท์ทหารทำไม?'

แดร์ริลสาปแช่งอยู่ภายในใจ เขาแสร้งยิ้มตอบและถามกลับ “บราเธอร์แบล็ค บราเธอร์ไวท์ ผมควรไปที่สนามรบไม่ใช่เหรอ? ทำไมแม่ทัพหญิงจึงเชิญให้ผมไปที่เต็นท์ทหารแทน?”

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" อัศวินม้าดำกางแขนกว้าง “เราพี่น้องมาที่นี่เพื่อมอบคำสั่งตามที่ท่านแม่ทัพสั่ง ปรมาจารย์แดร์ริล ได้โปรด”

จากนั้นอัศวินม้าดำและอัศวินม้าขาวก็นำทางไป