คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 8

ใช้เวลาเพียงแค่สามวินาที แอชตันก็รับสายทันที

ลิลี่กดปุ่มลำโพงเพื่อให้ได้ยินทั่วกัน

ซาแมนธา ผู้ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เริ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของลิลี่ "ลูกสาวที่รักของฉัน เป็นแอชตันนี่เองที่หาคำสรรเสริญจากคริสตัลมา เขาเป็นผู้ชายที่ดีนะ ลูกควรจะเห็นคุณค่าเขานะ ลูกแม่”

ซาแมนธาจงใจกล่าวออกมาเสียงดัง และไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปที่แดร์ริล เทียบกับแอชตัน แดร์ริลเป็นแค่คนไร้ค่า แอชตันเคยกล่าวก่อนหน้านี้ว่าถ้าลิลี่แต่งงานกับเขา เขาจะจ่ายสินสอดให้ 20 ล้านเหรียญ!

ที่อีกฝั่งของโทรศัพท์ แอชตันกำลังนั่นงอยู่ที่ทางเท้า เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้รับโทรศัพท์ แจ้งว่าตระกูลดาร์บี้ได้เพิกถอนเงินทุนของเขาทั้งหมดออก!

แอชตันถึงกับทรุดเมื่อได้ยินข่าว เมื่อไม่มีการสนับสนุนจากตระกูลดาร์บี้ เขาก็ไม่มีอะไรเหลือ! เขาได้รับการแจ้งต่อจากนั้นอีกว่าเขาไปคุกคามคนที่เขาไม่ควรเข้า

จนถึงตอนนี้ แอชตันยังคิดไม่ออกว่าเขาไปคุกคามใครที่ไหน!

"แอชตัน ฉันอยากจะถามหน่อยว่าคุณสามารถหาคำสรรเสริญจากคริสตัลมาอีกคู่ได้ไหม?" ลิลี่ถามจากทางโทรศัพท์

แม้ว่าเขาจะกำลังสิ้นหวัง แต่เขาก็ฝืนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าลิลี่เป็นผู้โทรมา "ลิลี่ คุณหมายถึงแบบจำลอง ใช่ไหม?"

"แบบจำลอง?"

ลิลี่และอีวอนแลกเปลี่ยนสายตากันและกัน พวกเธอไม่มีทางดูของเลียนแบบผิดไปเป็นของจริงได้แน่

"ใช่ครับ ไม่ใช่ว่าผมให้แบบจำลองที่ราคา 300,000 กับคุณไปเหรอ? แอชตันกล่าวต่อ "แต่สามีไร้ประโยชน์ของคุณปามันทิ้งไปนี่นา? ผมยังเก็บคู่นั้นไว้ที่บ้านอยู่เลย ถ้าคุณต้องการ ผมเอามันไปให้คุณได้นะ"

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็เต็มไปด้วยความสับสน!

คำสรรเสริญจากคริสตัลที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ ไม่ใช่ของขวัญจากแอชตันงั้นเหรอ? แล้วนอกจากเขา จะมีใครอีกที่ให้ของขวัญที่มีราคา 30 ล้านกับเธอกัน?!

ลิลี่วางสายลงและนึกไปถึงวันที่แดร์ริลไปส่งเธอที่ทำงาน เขาเคยบอกว่าเขาจะซื้อคำสรรเสริญจากคริสตัลให้เธอ...

เมื่อคิดได้ดังนั้น ลิลี่ช่วยไม่ได้ที่จะต้องมองไปที่แดร์ริล

แดร์ริลกำลังถือตะเกียบในมือ ในขณะที่คนอื่นยังไม่ทันได้เริ่มทาน เขาก็ใกล้จะกินข้าวถ้วยที่สองเสร็จแล้ว ทุก ๆ คนในโต๊ะเดียวกับเขาล้วนมองเขาด้วยความมุ่งร้ายและพยายามนั่งให้ห่างเขาที่สุดเท่าที่จะทำได้

ลิลี่ถอนหายใจ เธอกำลังคิดอะไรอยู่ แดร์ริลจะหารองเท้าคู่นั้นมาเป็นของขวัญเธอได้ยังไง? มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ผ่านไปครึ่งนาที ในที่สุดแดร์ริลก็วางตะเกียบลง เขาปาดริมฝีปากของเขาขณะที่มองอีวอน

อีวอนเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ แดร์ริลสังเกตเห็นเธอสวมกำไลสีขาวอยู่บนข้อมือ ทุก ๆ คนต้องรู้อยู่แล้วว่ากำไลนั่นต้องมีราคาไม่น้อย แต่จะมีกี่คนที่รู้ว่ากำไลนั่นเป็นของโบราณ?

ตระกูลดาร์บี้นั้นสะสมของโบราณไว้จำนวนมาก ตอนที่แดร์ริลอายุเพียงหกถึงเจ็ดขวบ เขาก็สามารถแยกความแตกต่างของวัตถุโบราณได้แล้ว

ตอนที่ผู้ประเมินราคาอันดับหนึ่งของโลก มาสเตอร์สเตลเลน สมิธ ได้มาเยี่ยมเยียนที่ตระกูลในฐานะแขก เขาได้เรียนรู้วิธีประเมินราคาจากชายคนนี้ถึงสองเดือน

กำไลที่อีวอนใส่นั้นดูละเอียดอ่อนและงดงาม มันน่าจะเป็นงานหัตถกรรมจากสมัยราชวงศ์ถัง มันอาจมีราคาสูงกว่า 20 ล้านหากนำไปประเมินราคาในตลาด

"ทุกคนเงียบลงด้วย"

ในขณะนั้นเอง คุณย่าลินดันเดินขึ้นไปบนเวที เธอดูร่าเริงอย่างมากทีเดียว

"เร็วเข้า หนูน้อยลิลี่ บอกพวกเราว่าหลานเจรจากับบริษัทแพลทินัมยังไง" คุณย่าลินดันกล่าวอย่างใจร้อนและนั่งลง

ลิลี่ลุกขึ้นด้วยความกระอักกระอ่วน หลังจากใช้เวลาคิดเป็นเวลานาน เธอก็กล่าว "หนู… เมื่อหนูไปถึงบริษัทแพลทินัม หนูยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ไม่แม้แต่จะได้เจอประธานบริษัท หนูก็ได้รับแจ้งว่าหนูจะได้เซ็นสัญญาแล้ว"

"ว้าว!"

คำพูดของลิลี่กระตุ้นความเกรี้ยวโกรธท่ามกลางฝูงชนทันที

"งั้นก็แปลว่าลิลี่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับได้เซ็นสัญญา?"

"นั่นสิ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอมีความสามารถเลยทำได้เสียอีก กลายเป็นว่าเธอก็แค่โชคดี"

เมื่อได้ยินเสียงการสนทนา วิลเลียมก็ยืนขึ้นแล้วเดินก้าวออกมา "คุณย่า ผมถูกไล่ออกจากบริษัทแพลทินัมแต่วันนี้ลิลี่กลับได้เข้าไป พวกเขาต้องคิดว่าพวกเราจริงใจ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจร่วมมือกับเรา! ต่อให้ไม่ใช่ลิลี่ที่ไปพบพวกเขาวันนี้ แต่เป็นคนอื่น พวกเขาก็คงประสบความสำเร็จเหมือนกัน!"

มันชัดเจนว่าวิลเลียมต้องการนำความดีความชอบไป

คุณย่าลินดันมักจะเอ็นดูวิลเลี่ยมเสมอ เพราะฉะนั้นมันจึงไม่แปลกที่เธอจะพยักหน้าและเห็นด้วย "หนูน้อยลิลี่ ผลงานในครั้งนี้จะไม่ใช่ของหลานเพียงคนเดียว วิลเลียมเองก็ถือว่าทำได้ดีเช่นกัน"

วิลเลียมมีรายได้ทั้งหมดประมาณ 30 ล้าน ในฐานะที่เป็นนักธุรกิจ ยังไงก็ตาม รายได้ต่อปีไม่ได้เท่ากับเงินในบัญชีของพวกเขาเสมอไป ทรัพย์สินส่วนใหญ่ของพวกเขาใช้ไปในการลงทุน มันยากที่จะถือเงินสดไว้

วิลเลียมเก็บเงิน 10 ล้านในบัญชีนี้มาหลายปี เขาเพิ่งจะได้รับบัตรแพลทินัมเมื่อวาน โดยธรรมชาติของเขาย่อมต้องอยากอวดเบ่งสักเล็กน้อยอยู่แล้ว

แน่นอน แม้แต่ตัวอีวอน ยัง เองก็ยังอดไม่ได้ที่จะจ้องมองรูปร่างของบัตรนั้นเป็นพิเศษ

วัตถุโบราณของตระกูลยังนั้นมีมูลค่ารวมสองพันล้าน ยังไงก็ตาม นั่นคือเงินของพ่ออีวอน แม้ว่าอีวอนจะถูกมองว่างดงามและร่ำรวย เงินในบัญชีธนาคารของเธอก็ไม่ได้มีมากถึง 10 ล้านเหรียญ ถ้าหากเธอต้องการจะซื้อคำสรรเสริญจากคริสตัล เธอยังต้องขอให้พ่อของเธอขายวัตถุโบราณสองชิ้นถึงจะมีเงินพอ

ใบหน้าของวิลเลียมเต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาเห็นว่าอีวอนมองเขาอยู่รอบสองรอบ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

วิลเลียมมองไปที่พนักงานแล้วกล่าว "วันนี้ฉันจะจ่ายให้ทุกโต๊ะ ยกเว้นโต๊ะนั้น!"

หลังจบคำพูดของเขา วิลเลียมจึงชี้ไปที่โต๊ะของแดร์ริล เหล่าคนที่นั่งในโต๊ะนั้นล้วนมีจุดยืนในตระกูลลินดันที่ต่ำต้อย เขาจึงไม่กลัวที่จะคุกคามพวกเขา

"แดร์ริล แกรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่จ่ายบิลให้แก?" วิลเลียมกล่าวก่อนจะยืนขึ้นแล้วมองไปที่แดร์ริล "เพราะว่าแกไม่ยอมเสนอที่นั่งให้คุณอีวอนไง! แกคุ้นเคยกับความโอหังของแกเกินไป! ทำไมคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าอย่างแกถึงได้ดูไร้ค่านัก? แกทำให้คุณอีวอนไม่สบายใจ ฉันจะลงโทษแกในนามเธอเอง"

เมื่อเขากล่าวจบ เขาก็มองไปที่อีวอน "คุณอีวอน ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะสั่งสอนมันแทนคุณเอง! แต่ละโต๊ะน่าจะมีราคาอย่างน้อย 10,000 เหรียญ คนอย่างแดร์ริลต้องไม่สามารถจ่ายไหวแน่"

อีวอนไม่ได้กล่าวอะไรสักคำ ทำเพียงแค่ยิ้มอ่อน ๆ

พนักงานนำบัตรของวิลเลียมไป แล้ววิลเลียมจึงกล่าวต่อกับอีวอน "คุณอีวอน ไม่ต้องกังวลนะครับ คุณชอยคำสรรเสริญจากคริสตัลใช่ไหม? ผมมีเพื่อนอยู่เยอะ ผมจะให้พวกเขาไปตามหาและซื้อมันมาให้คุณเอง!"

มันจริงที่วิลเลียมมีเพื่อนมากมาย แต่พวกเขาเหมือนพวกกลุ่มโจร ความเชื่อว่าพวกเขาจะสามารถหาคำสรรเสริญจากคริสตัลมาไว้ในมือได้นั้น เป็นความฝันอันโง่เขลา

"ขอบคุณ" อีวอนกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มสุภาพและพยักหน้าให้

ในตอนนั้นเอง พนักงานสองคนพลันรีบเดินเข้ามาหาวิลเลียมและก้มหัวให้

"พวกเราต้องขออภัยด้วยครับ แต่ดูเหมือนยอดเงินในบัตรของท่านจะไม่เพียงพอ"

วิลเลียมพลันตกอยู่ในโทสะทันที "พวกแกต้องตอแ*ลฉันแน่? ฉันมีเงิน 11 ล้านอยู่ในบัตร แต่แกกลับบอกว่าบัตรฉันมีเงินไม่พอ?"

"ต้องขออภัยด้วยครับ แต่ยอดในบิลรวมคือ 38.26 ล้าน"