คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ นิยาย บท 959

”ขอโทษท่านแม็กซ์เดี๋ยวนี้เลย!”

“ขอขมา!”

เมื่อมวลชนประณาม แดร์ริลก็ค่อย ๆ หันหลังไปและจ้องหน้าแม็กซ์ “ขอโทษ? ทำไมผมต้องขอโทษด้วย? ผมอาจจะพูดจาตรงไปตรงมาแต่ฉันก็ไม่เคยโกหก ชุดงานผิงอันเถี่ยชิ้นนี้เป็นของเลียนแบบ ทำไมฉันต้องขอขมา?”

มวลชนก็ส่งเสียงอึกทึกวุ่นวาย

ชายคนนี้เสียสติไปแล้ว! เขาทำตัวหยาบกระด้างกับท่านแม็กซ์แบบนี้ได้อย่างไร?

เดบร้าเริ่มกระสับกระส่าย เธอรู้ดีว่าแดร์ริลเป็นคนหัวรั้น

แม็กซ์กรอกตามองไปที่แดร์ริลและกล่าวถาม “นายมีหลักฐานอะไรมายืนยันว่ามันเป็นของเลียนแบบ?”

แม็กซ์เสียเงินมหาศาลเพื่อที่จะซื้อชุดงานเขียนผินอังเถี่ยมาครอบครอง เขาใช้เวลาหลายปีในการศึกษาการประดิษฐ์ตัวอักษร และเขายังชื่นชอบงานของหวังซีจีตั้งแต่เด็ก ฉะนั้นเขาจะผิดพลาดได้อย่างไร?

ในขณะนั้นเอง แองเจลล่า แองเจิลก็กล่าวเสริมขึ้นมา “มิสเตอร์ คุณบอกว่างานชิ้นนี้เป็นของปลอม แล้วคุณมีหลักฐานอะไรไหม?”

เธอกล่าวแดกดันแดร์ริลขณะที่จ้องมองเขาอย่างสงสัย ว่าทำไมเธอถึงคุ้นหน้าคุ้นตาเขา ราวกับว่าเธอเคยเห็นแดร์ริลที่ไหนสักแห่งมาก่อน แต่เธอก็นึกไม่ออก

แองเจลล่า แองเจลเป็นถึงศิลปินอันดับหนึ่ง แล้วเธอจะจดจำเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ในคอนเสิร์ตต่าง ๆ ของเธอได้อย่างไร? แถมเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ที่ดอน แองเจิล ขับรถชนลิลี่อีกด้วย ฉะนั้นแล้ว เธอจึงเคยเห็นแดร์ริลแค่เพียงครั้งเดียวระหว่างการแสดง และเธอก็ลืมเรื่องนี้ไปนานมากแล้ว

แองเจลล่าก็ชื่นชอบการสะสมวัตถุโบราณ ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงเป็นเพื่อนแม็กซ์ เมื่อเธอเห็นท่าทีที่แดร์ริลตั้งคำถามกับของสะสมของแม็กซ์ เธอก็รู้สึกไม่พอใจเช่นเดียวกัน

เฮือก!

ขนาดแองเจลล่ายังต้องออกตัว แขกผู้ร่วมงานทั้งหมดก็หันไปจ้องแดร์ริลอย่างคาดคั้นขณะที่รอคำตอบ

แดร์ริลยิ้มและส่งเสียงเสียงป่าวประกาศ “เพราะว่า... ผมเป็นคนเขียนงานผิงอันเถี่ยชิ้นนี้เองไงล่ะ!”

อะไร?

แขกผู้ร่วมงานเงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะหัวไห้

พวกเขาหูฝาดไปหรือเปล่า? แดร์ริลบอกว่าเขาเป็นคนเขียนงานผิงอันเถี่ยชุดนี้เอง? แขกผู้ร่วมงานหัวเราะกันเกรียวกราว

เดบร้าเสียวใจขบริมฝีปาก เธอกำลังคิดว่าทำไมงานเขียนผิงอันเถี่ยถึงดูคุ้นตา จากนั้นเธอก็รู้ว่ามันคือแบบเดียวกับที่แดร์ริลได้ทำไว้

เดบร้ารู้สึกขาสั่นปลกเปลี้ย เข่าของเธออ่อนระทวยแทบจะทรุดลงต่อหน้าแดร์ริล บรุษที่เธอจับจ้องสายตามองเป็นคนน่าอัศจรรย์ถึงขนาดนักสะสมวัตถุโบราณระดับเซียนได้ชิ้นงานของเขาไปครอบครองและคิดว่ามันคือของจริง

แขกผู้ร่วมงานก็ยังคงหัวเราะเสียงดังระงมขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้า!”

สายตาของมวลชนจับจ้องไปที่เขา พร้อมกับสีหน้าดูแคลนและคำถากถางสารพัด

เขากล้ามาดูถูกท่านแม็กซ์ได้อย่างไร? แกว่งเท้าหาเสี้ยน!

แดร์ริลหัวเราะคิกคัก เขาไม่ได้กล่าวอะไรและเดินไปหยิบพู่กัน เขาจุ่มลงไปในน้ำหมึก และโบกสะบัดพู่กันอะร้าอร่ามงามสะดุดตา การประดิษฐ์ตัวอักษรแบบผินอังเถี่ยเริ่มปรากฏเป็นรูปเป็นร่างบนกระดาษ!

ทุกคนต่างเงียบกริบ!

ทั้งห้องโถงจัดงานนิทรรศการก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ได้ยินเพียงแค่เสียงพู่กัดที่กำลังวาดอยู่บนกระดาษเท่านั้น!

สีหน้าท่าทางของแขกผู้ร่วมงานตึงเครียด ทุกคนต่างตกใจจนตัวสั่น

พวกเขาเห็นแดร์ริลเขียนอักษรออกมาด้วยพลังวังชาและความแรงกล้า และงานเขียนก็ยังไม่สูญเสียความลื่นไหล! ภาพรวมทั้งหมดมันดูเหมือนกับต้นฉบับของหวังซีจีอย่างแม่นยำ!

ชายผู้นี้มีวิชา!

แม็กซ์ถึงกับตกตะลึง เขาจ้องหน้าแดร์ริลด้วยความงวยงงและอ้ำอึ้งกล่าวอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน