คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 30

Chapter 30 ท่านพี่...

“ไหนดูสิว่าข้างในตกแต่งอะไรไปบ้างแล้ว”

ฉานอิงแสร้งทำเสียงสูงร่าเริง นางไม่ชอบพูดถึงความตายเพราะมันทำให้หัวใจของนางเต้นช้าลงราวกับจะหยุดเต้น มันอึดอัดและคับแน่นในอก นางคิดไม่ออกเลยว่าหากจือหยวนมาด่วนจากไปจริงๆ นางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร

ในเมื่อเขาเข้ามาวุ่นวายในชีวิต จนทำให้นางเคยชินกับการมีเขาวนเวียนอยู่รอบกายเสียแล้ว

หญิงสาวยิ้มกว้างมองเข้าไปภายในโรงเตี๊ยม ทว่าด้วยความมืดทำให้นางเดินชนนั่งร้านจนทำให้มีไม้ท่อนใหญ่ร่วงหล่นลงมา

“ระวัง!”

โจวจือหยวนปราดเข้าไปบังร่างบอบบางเอาไว้จนทำให้ไม้ท่อนใหญ่ตกกระแทกลงร่างและศีรษะของเขาเข้าอย่างจัง

ฉานอิงนึ่งอึ้งโดนคนตัวโตทาบทับจนไม่อาจขยับ ในขณะที่คนตัวโตถูกไม้ท่อนใหญ่ทับร่างไว้อีกต่อหนึ่ง

“อิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือไม่”

คนตัวโตใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ กระนั้นคำแรกที่เขาเอื้อนเอ่ยกลับนึกถึงแต่ความปลอดภัยของภรรยาหาใช่ตนเอง

“มะ...ไม่เจ็บเลย ไม่เจ็บเลยสักนิด”

“ดีแล้ว ดีแล้ว...”

จือหยวนยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก่อนที่เขาจะหมดสติไปในทันที

“ท่านพี่!”

“ท่านพี่อย่าเป็นอะไรไปนะ ตื่นสิ! ตื่นขึ้นมาสิ”

ฉานอิงกอดเขาเอาไว้แน่นแล้วเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ ซึ่งเป็นการยอมรับเขาจากหัวใจที่เคยปิดประตูแน่น วันนี้นางได้เปิดให้เขาเข้ามาเติมเต็มหัวใจทุกห้องจนเต็มอีกครั้ง

“ช่วยด้วย ใครอยู่แถวนี้ช่วยด้วย ช่วยสามีของข้าด้วย!”

ราวกับหูดับ...

ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าชุลมุนวุ่นวายทว่ากลับไร้เสียงใดเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาท รู้เพียงว่าเวลานี้มือของนางเย็นเฉียบเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม ดวงตาคู่สวยพราวไปด้วยหยาดน้ำตามองร่างสามีที่กำลังถูกชายสองคนช่วยกันหามกลับไปที่เรือน

นางวิ่งตามไปจนสุดแรง พยายามอยู่ใกล้ชิดสามีให้มากที่สุด ร้องเรียกเขาไว้ไม่ขาดปากหมายจะให้เขาได้สติ ทว่าความชุลมุนก็หยุดลงเมื่อท่านหมอเดินทางมาถึง นางถูกดันออกมาให้ยืนรออยู่นอกบานประตูที่ปิดสนิท หยาดน้ำตารินไหลเป็นสาย หัวใจกระตุกร้าวจนปวดแปลบราวกับถูกกดทับด้วยเหล็กร้อน

“อิงเอ๋อร์!”

“อิงเอ๋อร์! ได้ยินหรือไม่!”

“เรามาช่วยกันภาวนาให้จือหยวนปลอดภัยกันเถอะ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมากล่าวโทษ ไม่มีใครถือโกรธเจ้าหรอกนะอิงเอ๋อร์ แม้เจ้าจะเป็นสะใภ้แต่ลุง...เอ่อพ่อ ก็รักเจ้าดั่งลูกในไส้เสมอมา”

ประมุขโจวเอ่ยกับลูกสะใภ้ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา เพื่อนรักเพื่อนชังอย่างอู่เฉาหยุ่นมองอดีตเพื่อนที่ผันตัวมาร่วมเครือญาติด้วยความทราบซึ้งใจ

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”

“นายท่านเจ้าขา ท่านหมอออกมาแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงร้องของสาวใช้ทำให้ทุกคนมุ่งหน้าไปยังบานประตูที่เปิดออก เมื่อเห็นว่าหมอมีใบหน้ายิ้มแย้มไม่ได้แสดงท่าทีวิตกกังวลทุกคนก็แอบเบาใจลงไปกว่าครึ่ง เมื่อชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องเห็นว่าจือหยวนฟื้นคืนสติแล้วก็ถึงกับลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปตามๆ กัน

“นายน้อยปลอดภัยดีแล้วขอรับ แต่ช่วงนี้ต้องระวังอย่าเพิ่งให้เดินเหินหรือใช้วรยุทธ์เกินกำลังเพราะอาจทำให้ลมปราณแปรปรวน”

“ขอบคุณมากท่านหมอ มาเถอะข้าจะเดินไปส่งท่านเอง” ประมุขโจวผายมือ ปล่อยให้ภรรยาและลูกสะใภ้เข้าไปดูแลบุตรชาย ส่วนตนค่อยเข้าไปเยี่ยมวันหลังเพื่อไม่ให้ห้องหับแออัดไปด้วยผู้คนมากเกินไป

“ข้าไปส่งด้วย”

อู่เฉาหยุ่นอาสาเดินไปส่งอีกแรงพร้อมกับอดีตเพื่อสนิท เพื่อจะได้ถือโอกาสเอ่ยขอบคุณที่โจวห้าวยุ่นปกครองเรือนอย่างมีคุณธรรม และเขายังได้ประจักษ์แก่สายตาตนเองว่าห้าวยุ่นเมตตาบุตรสาวของตนเป็นอย่างดี ซึ่งนับว่าน้ำใจในข้อนี้ใหญ่หลวงนัก เป็นโอกาสอันดีที่จะได้ปรับความเข้าใจถึงความบาดหมางที่เขาเป็นฝ่ายก่อและผูกรัดมันเอาไว้มานับสิบปี

ควรจะจบสิ้นลงเสียที...