คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 40

Chapter 40 ต้องการเจ้าเหลือเกิน

“อื้อ ทะ...ท่านพี่”

นางถูกดันให้ลุกขึ้นยืนเกาะขอบอ่างน้ำ จากนั้นจือหยวนจึงจับท่อนเอ็นยัดเข้าจากทางด้านหลังทันที

สวบ!

“อูวส์ อื้อ!”

หญิงสาวครางเสียงสั่นกระดกก้นร่อนไปมาเพื่อให้ท่อนเอ็นถูไถไปกับเมล็ดเสียว

“ที่รักของข้า”

จือหยวนกระซิบคำหวานก่อนจะจับนางให้ยืนตัวตรง มือข้างหนึ่งอ้อมมาบีบเต้านมขาวอวบ ส่วนมืออีกข้างเลื่อนต่ำไปกอบกุมโหนกนูนแล้วสอดนิ้วเข้าไปขยี้ติ่งเสียว โดยที่เอวสอบที่แนบอยู่ทางด้านหลังเริ่มกระเด้าแรงอัดท่อนเอ็นเข้าไปในกายของนางอย่างรัวเร็ว

ตับ! ตับ! ตับ!

“อาห์ อาห์”

“ระเร็วขึ้นอีกเจ้าค่ะ เร็วขึ้นอีก ขะข้าจะไม่ไหวแล้ว อื้อ อื้อ อะ...อาห์”

สองมือฉานอิงเกร็งจิกลงบนขอบอ่างไม้ นางทั้งครางทั้งสะบัดใบหน้าไปมาเมื่อถูกเขาปรนเปรอทุกช่องทางจนแทบสำลักความซ่านเสียว

“ซี๊ด อะ...อะ...อะ...อาห์ อาห์ เสียวจังเลยเจ้าค่ะท่านพี่ อื้อ...ข้าเสียวจะตายอยู่แล้ว อาห์ อาห์”

นางบิดสะโพกหมุนวนแล้วแอ่นกระดกรับทุกแรงกระแทก

“อิงเอ๋อร์ของข้า อืม อาห์”

คนตัวโตครางเสียงแหบต่ำที่ข้างหู จับเรียวขาข้างหนึ่งของนางขึ้นจากในอ่างน้ำ โดยให้เท้าเหยียบอยู่บนขอบอ่าง โดยที่อีกข้างยังคงหยัดยืนทรงกายโดยแช่เท้าอยู่ในอ่างน้ำดังเดิม

ยกขาข้างหนึ่งขึ้นเช่นนี้ เมล็ดเสียวก็ถูกบีบจนแทบปลิ้น ปากทางรูสวาทยิ่งคับแคบลงบีบท่อนเอ็นจนเขาถึงกับนิ่วหน้าปวดหนึบ

“อาห์ แน่นเหลือเกินเมียจ๋า”

เขาครางเรียกนางว่าเมียแล้วซุกหน้าไปกับซอกคอด้านหลัง เอวสอบกระเด้าแรงกระแทกไม่หยุดจนเนื้อก้มกลมกลึงสั่นระรัว

ตับ! ตับ! ตับ!

“ซี๊ด อาห์”

ฉานอิงเสียวจนอ้าปากค้าง ดวงตาปรือต่ำนางจับขอบอ่างแน่นแล้วกระดกก้นแอ่นไปทางด้านหลังจนร่างกายบิดโค้ง

“รูของเจ้าเอามันเหลือเกิน”

คำลามกถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากอุ่น ยิ่งทำให้ฉานอิงถึงกับหัวใจกระตุก ตื่นเต้นแล้วซ่านเสียวจนถึงกับต้องกัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น

“เอาข้าแรงๆ เลยเจ้าค่ะท่านพี่”

นางครางบอกความต้องการของตัวเองออกไป และนั่นยิ่งทำให้คนตัวโตกระหน่ำเอาจนนางทั้งเสียวทั้งแสบทั้งมันในรูสวาทจนน้ำไหลเยิ้มออกมาเต็มไปหมด

นางเอี้ยวหน้าน้อยๆ มองใบหน้าของชายคนรักยามที่เขาหลับตาพริ้ม แพรขนตาของเขางามงอนราวกับสตรี จมูกโด่งคมเป็นสันได้รูป ปากหนาหยักราวกับใช้พู่กันบรรจงวาดก็ไม่ปาน

สามีของนางช่างรูปงามยิ่งนัก

“ถ้าวันหนึ่งข้าไม่ได้อยู่กับเจ้าเช่นวันนี้ ขอให้เจ้าจงเข้มแข็ง เป็นเสาหลักให้แก่ตระกูลโจวและตระกูลอู่ ข้าฝากท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าให้เจ้าดูแลด้วยจะได้หรือไม่”

นางหมุนตัวกลับมาแล้วใช้มือปิดปากของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็ว ภาพความเจ็บปวดทุรนทุรายราวกับกำลังจะขาดใจตายของเขาปรากฏชัดขึ้นในห้วงแห่งความทรงจำของหญิงสาวอีกครั้ง

ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะคิดถึงความตาย ความเจ็บปวดเช่นนั้นหากไม่กล้าแกร่งพอก็อาจจะขาดใจตายไปเสียนานแล้ว

“ไม่นะ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านพี่ตาย”

“มีใครกันบ้างเล่าที่หนีความตายพ้น ข้าก็แค่อยากเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้พร้อม เพื่อวันข้างหน้าที่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่”

ดวงตาคมหมองเศร้าก่อนจะก้มลงจูบแผ่วเบาบนหน้าผากของภรรยาสาว

“ได้โปรดอย่าพูดเรื่องความตายกับข้า ข้าไม่ยอมให้ท่านตาย ไม่ยอมให้ท่านจากไปไหนทั้งนั้น ท่านต้องอยู่กับข้าไปจนแก่เฒ่าดังที่ท่านปรารถนา”

ฉานอิงปล่อยโฮร้องไห้กับอกของสามี พลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับ ถึงเขาจะไม่ยอมเล่าเรื่องอาการเจ็บป่วยแสนประหลาด แต่นางก็เชื่อว่าต้องมีสักวิธีบนโลกที่จะรักษาอาการเหล่านี้ให้หายได้

“เด็กโง่ ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่าว่าแต่งงานเป็นภรรยาของข้าแล้วห้ามขี้แยเด็ดขาด”

เขาใช้มือหนาลูบที่ศีรษะของนางแผ่วเบา ก่อนจะประคองร่างที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปที่เตียง แล้วนอนกอดนางเอาไว้โดยที่ทั้งสองต่างจมอยู่กับความคิดที่สับสนวุ่นวายของตนเอง