คืนวิวาห์ไร้ใจ นิยาย บท 43

Chapter 43 อายุขัยแสนสั้น

เจ้าของร่างสูงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน ฝืนกำลังทั้งหมดที่มีพยุงร่างเดินมาที่เรือนป่าไผ่ ใบหน้าที่เคยสดใสเวลานี้ซีดเซียวราวกับกระดาษ ริมฝีปากแห้งแตกดวงตาแดงก่ำคล้ายมีเลือดหล่อเลี้ยงแทนหยาดน้ำตา

“ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงแล้วสินะ”

เขาหอบร่างอ่อนแรงนั่งลงที่โต๊ะเขียนตำรา หยิบพู่กันขึ้นมาตวัดตัวหนังสือลงไปอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาอ่านทวนแล้วพับเป็นสามทบวางเอาไว้บนโต๊ะ

เหนื่อยเหลือเกิน...

แต่นับจากนี้เขาจะหายเหนื่อย หายจากความทรมานราวกับเนื้อหนังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ พ้นจากความทุกข์ทางกาย เหลือไว้แต่ความทุกข์ทรมานทางใจที่ต้องพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รัก

เขาหันไปหยิบเหิงชุยขึ้นมาแล้วเป่าเป็นท่วงทำนองตะกุกตะกักคล้ายลมหายใจที่ขาดห้วง เป็นเพลงเศร้าบาดจิตคล้ายอยากวิงวอนต่อปรโลกให้ช่วยไว้ชีวิตเขา อย่าได้พรากเขาจากคนที่รักและครอบครัวไปเลย

แต่...

ไม่มีอะไรได้มาโดยง่าย ทุกอย่างล้วนต้องแลกเพื่อให้ได้มา แล้วเขาก็ตัดสินใจแลกสิ่งนั้นมาด้วยชีวิต ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเมื่ออายุขัยถูกลดลงทุกๆ คืนวันพระจันทร์เต็มดวง

จบสิ้นแล้วโจวจือหยวน ต่อไปก็คงเหลือทิ้งไว้เพียงเถ้ากระดูก และป้ายชื่อที่หอบรรพชนเพื่อให้ลูกหลานได้กราบไหว้เท่านั้น

จะห่วงก็แต่ภรรยาสาว กระนั้นเขาได้พยายามกรุยทางและอุปสรรคขวากหนามที่จะเข้ามาในชีวิตของนางออกไปจนหมดสิ้น ได้สอนงานและหาบ่าวรับใช้ชายหญิงที่ดีเพื่อเป็นแขนขาให้กับนางยามไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง

อีกทั้งยังปรับปรุงโรงเตี๊ยมให้ง่ายต่อการบริหารจัดการ แล้วยังยอมรับคำขอร้องจากท่านนายอำเภอในการช่วยเป็นธุระในเรื่องของสถานที่จัดงานต้อนรับชาวคณะจากแคว้นหาน ก็เพราะโจวจือหยวนต้องการให้เกิดบุญคุณต่อกัน วันข้างหน้าหากฉานอิงมีเรื่องเดือดร้อนก็จะร้องขอความช่วยเหลือจากท่านนายอำเภอได้อย่างไม่มีข้อกังขา

ฉานอิงเป็นหญิงแกร่ง เชื่อเหลือเกินว่านางจะต้องอยู่บนโลกนี้ต่อไปอย่างมีความสุขแทนเขา

มือหนาเลื่อนไปกำจี้หยกรูปหัวใจที่ปลายเหิงชุยก่อนจะค่อยๆ ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอ่านตำรา หยาดน้ำสีแดงราวกับเลือดไหลออกจากหางตาเป็นสาย

ไม่อยากตาย...

แต่ไม่อาจเหนี่ยวรั้งอายุขัยให้ยืนยาวออกไปได้มากกว่านี้ จึงทำได้เพียงทำใจยอมรับโดยไม่มีสิทธิ์ร้องอุทธรณ์

ชีวิตดั่งแสงริบหรี่บนเปลวเทียน

เต้นระริกไหวลู่ไปตามกระแสสินธุ์

ก่อนจะดับดิ้นเคล้าไปกับผืนดิน

เหลือทิ้งไว้เพียงความรักอาลัยแด่เจ้า....ผู้เป็นที่รัก

ทันทีที่ปลายเท้าเหยียบย่างเข้าเขตเรือนป่าไผ่นางก็ได้ยินเสียงเหิงชุยเศร้าสร้อยคล้ายเสียงสะอื้นไห้บาดหัวใจจนนางถึงกับขมปร่าที่ลำคอ

“เศร้าจัง”

คนตัวเล็กงุนงงว่าเสียงเหิงชุยนั่นเป็นของผู้ใด ด้วยท่วงทำนองการเป่านั้นกระท่อนกระแท่นคล้ายคนเป่าไม่เป็น แต่ความเศร้าของเนื้อหาที่เป่าออกมานั้นไม่ว่าใครก็ต่างรู้จักดี เพราะมักนำบทเพลงนี้มาเป่าไว้อาลัยให้แก่ผู้ตายในสุสาน

ใครเกิดนึกพิเรนทร์นำบทเพลงเศร้ามาเป่าในเรือนเช่นนี้นะ

“มะ...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้”

นางส่ายหน้าทั้งน้ำตาก่อนจะโผกอดร่างของสามีเอาไว้แน่น ก่นร้องสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจ

“ฟื้นขึ้นมาสิ! ฟื้นขึ้นมาคุยกับข้า ฟื้นขึ้นมาบอกว่ารักข้าสิ ท่านพี่จะทิ้งข้าไว้เช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด ข้าสั่งให้ท่านฟื้นขึ้นมา! ฟื้นขึ้นมา!”

นางใช้สองมือทุบลงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวแนบใบหน้าลงไปกับอกแล้วปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลออกมาเป็นสาย

ตึก! ตึก!

เสียงหัวใจ!

ฉานอิงเบิกตากว้างรีบแนบใบหูลงบนหน้าอกของซ้ายของเขาทันที เมื่อแน่ใจว่าหัวใจของเขายังคงเต้น ก็รีบยื่นนิ้วไปที่ปลายจมูกของชายหนุ่มอีกครั้ง

ยะ...ยังหายใจ!

เพียงแต่ว่าจังหวะการหายใจของเขานั้นแปลกไปจากคนทั่วไป เพราะคนทั่วไปหายใจไปถึงสี่ห้าครั้งเขาจึงจะหายใจสักครั้งหนึ่ง ทำให้ในตอนแรกที่นางยื่นนิ้วไปที่ปลายจมูกจึงไม่รับรู้ถึงการหายใจของเขา

คนตัวเล็กกอดเขาแน่นอย่างมีความหวัง ก่อนจะรีบตะโกนขอความช่วยเหลือจนสุดเสียง

“ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยตามหมอมาที เร็วเข้า!”