คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 37

พอทุกอย่างจบลงหญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกายของอีกฝ่าย

"จะไม่อาบน้ำก่อนเหรอ" เขาเห็นเธอเงียบไปได้สักพัก ชายหนุ่มก็เลยถามดู

แต่ดาวพระศุกร์ไม่ตอบ เธออยากจะเก็บน้ำของเขาไว้ในร่างกายให้นานที่สุด เผื่อว่ามันจะเริ่มฟักตัวเลย และที่ไม่ตอบอีกอย่างหนึ่งก็คือ..อาย เกิดมาไม่คิดว่าตัวเองจะต้องได้ทำเรื่องแบบนี้

ดาวพระศุกร์เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว

หญิงสาวมองซ้ายมองขวา ตอนนี้ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกายไม่รู้หายไปไหน..เขาออกไปไม่คิดจะปลุกเราเลยเหรอ

"โอ้ยย" พอลุกขึ้นได้ก็รู้สึกเจ็บเสียดตรงท้องและหว่างขามาก

"ดาวพระศุกร์เธอเก่งมากอย่าคิดอะไรมากนะ..มันผ่านไปแล้ว" หญิงสาวได้แต่พูดปลอบใจตัวเอง พร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมา มือเรียวพยายามปาดมันออกจากใบหน้า แต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดมันได้ เธอก็เลยปล่อยให้มันไหลออกมาแบบนั้น ดีเหมือนกัน จะได้ปล่อยมันออกมาให้หมด

"คุณตาคะ ดาวจะไม่ยอมให้บริษัทที่คุณตารักมากที่สุดต้องล้มละลาย" หญิงสาวลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา..ด้านนอกวังเวงน่ากลัวมาก เขากล้าทิ้งเราไว้แบบนี้คนเดียวได้ยังไง

"คนเลว"

..หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป..

ไม่มีการติดต่อกลับมาจากผู้ชายคนนั้นเลย และบริษัทของเธอก็ยังดำเนินต่อไป ดาวพระศุกร์พยายามหาเงินก้อน เพื่อที่จะมาจ่ายพนักงานให้ได้ก่อน เธอต้องวิ่งเข้าออกธนาคารหลายธนาคารเพื่อขอกู้

"หลักทรัพย์ของหนูไม่แน่นหนาพอ ทางเราคงให้กู้ยืมไม่ได้หรอก" เพราะตอนนี้มันยังไม่ใช่ชื่อของเธอ

"ดาวต้องทำยังไงคะคุณลุง" ดาวพระศุกร์พอจะรู้จักกับผู้บริหารของธนาคารนี้อยู่บ้าง

"หนูต้องให้คนที่เป็นเจ้าของชื่อนี้มาเซ็นต์ยินยอมด้วย ทางเราถึงจะอนุมัติให้ได้ ลุงอยากจะช่วยนะ แต่ลุงไม่มีสิทธิ์มากขนาดนั้น"

"เจ้าของชื่อนี้เหรอคะ" ถ้ายังเป็นชื่อของอานัยก็ยังพอจะคุยกันได้ แต่นี่มันเปลี่ยนชื่อหิตายะ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ติดต่อมาเป็นอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่เขาได้เธอไป

ดาวพระศุกร์ถือเอกสารนั้นออกมาจากธนาคาร แล้วขับรถมุ่งตรงไปที่บริษัทของหิตายะ

"ฉันขอพบคุณหิตายะค่ะ" ยังไงวันนี้ต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง

"ท่านอยู่ในห้องประชุมค่ะ คุณมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า วันนี้ท่านคงจะประชุมหลายชั่วโมง"

"ฉันขอขึ้นไปรอข้างบนได้ไหมคะ" ดาวพระศุกร์เคยมาที่บริษัทนี้หลายครั้ง จนพนักงานทุกคนคุ้นหน้า แต่ทุกคนรู้จักเธอในฐานะคู่กรณี ที่ทำให้ภรรยาของเจ้าของบริษัทนี้เสียชีวิต

"ถ้าท่านไม่มีคำสั่งลงมาพวกเราไม่ให้ขึ้นไปค่ะ"

"ถ้างั้นฉันขอรออยู่แถวนี้ได้ไหม ถ้าเขาออกมาจากห้องประชุมแล้วช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ"

พนักงานทำหน้าตาเหมือนไม่อยากตอบ แต่ก็ยอมพยักหน้า และให้เธอออกมานั่งรอที่หน้าบริษัท ตรงนั้นมีโต๊ะม้าหินอ่อนไว้พอให้นั่งบังแดดได้

หลายชั่วโมงผ่านไป.. ตอนนี้ก็บ่ายคล้อยแล้ว

"เขายังไม่ออกจากห้องประชุมอีกเหรอคะ" อากาศประเทศไทยก็ร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเธอไปนั่งรออยู่ด้านนอกแบบนั้นแทบจะละลาย หญิงสาวก็เลยเดินเข้ามาถามอีกครั้ง

"ขอโทษค่ะ ฉันลืมไปเลย เดี๋ยวฉันจะติดต่อขึ้นไปให้นะ คุณออกไปรออยู่ข้างนอกก่อน" ที่จริงไม่ได้ลืมหรอก เพราะพนักงานที่นี่เคยถูกสั่งไว้ว่า ถ้าผู้หญิงคนนี้มาให้ทำยังไงก็ได้ เพื่อที่จะให้เธอถอยออกไป

"คะ?..เอ่อ..ค่ะ" ดาวพระศุกร์จำเป็นต้องได้ออกไปรอ พอเธอก้าวเดินออกไปเพียงไม่นานก็หน้ามืดแล้วล้มลงตรงนั้น

"คนเป็นลม" พนักงานที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็รีบออกไปดู และช่วยพยุงเธอกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะรับรองแขกด้านใน

..ชั้นผู้บริหาร..

"ท่านคะ..มีผู้หญิงมารอพบท่านอยู่ข้างล่างค่ะ"

"ใคร"

"คนที่เป็นคดีความกับท่านคราวก่อนค่ะ"

"มีอะไรก็พูดมา" ชายหนุ่มทำหน้าตาไม่สบอารมณ์เอามากๆ

ดาวพระศุกร์มองซ้ายมองขวา ตอนนี้พนักงานหลายคนก็ยังยืนอยู่ไม่ใกล้ "คุณจะให้ฉันคุยตรงนี้เหรอ"

"หรืออยากจะคุยกันในห้องสองต่อสองเหมือนวันนั้น"

พนักงานมองหน้ากันอีกครั้ง.. พอได้ยินคำพูดของเจ้านาย แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอเคยคุยกับเขาสองต่อสองในห้องมาแล้ว นั่นก็แสดงว่า..

"คุณ!" ดาวพระศุกร์รู้แล้วว่าเขาต้องการให้เธออับอาย และเขาก็ทำได้สำเร็จ เพราะเธอไม่กล้ามองหน้าพนักงานของเขาเลยด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เธอจะมาพูดมันสำคัญกว่าความรู้สึกของตัวเอง

"ฉันอยากจะมาขอร้องอะไรคุณสักอย่าง ฉันขอคุยกับคุณส่วนตัวได้ไหม"

"ผมจะคุยกับคุณส่วนตัว..ก็แค่เรื่องนั้น"

ดาวพระศุกร์รู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร

"ตอนนี้บริษัทฉันกำลังแย่" หญิงสาวพูดออกมาตรงนั้น เธอทิ้งความอับอายไว้ก่อน

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม"

"ฉันต้องการลายเซ็นต์ของคุณ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ถ้าฉันไม่ได้เงินก้อนนี้ไปจ่ายพนักงาน บริษัทต้องแย่แน่"

"หึ..เงินจ่ายพนักงานก็ยังไม่มี?"

"ก็เพราะใครล่ะ!" หญิงสาวกำลังจะตะคอกเขา จำเป็นต้องได้หยุดก่อน เพราะเงินก้อนนั้น เธอเอามาจ้างทนายเพื่อสู้คดี ถ้าพูดไปเธอก็มีแต่จะเสียกับเสีย

"พูดต่อให้จบสิ มันเพราะอะไร" แต่หิตายะก็รู้ว่าเงินก้อนนั้นเธอเอาไปใช้อะไร เขาถึงไม่อยากจะช่วย

"ขอบคุณค่ะที่เสียเวลาคุยกับฉัน" หญิงสาวก้าวเดินออกมาทันที พอเดินมาได้แค่ไม่กี่ก้าวก็วูบลงไปอีกครั้ง..