คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 47

ที่แรกที่เขาคิดได้ก็คือบริษัทของเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงหยุดยาวปีใหม่ แต่หิตายะก็ไม่รู้ว่าจะไปตามเธอได้จากที่ไหน เขาก็เลยลองมาตามที่นี่ดูก่อน

จอดรถได้หิตายะก็รีบตรงเข้าไปหา รปภ.ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า

แต่คำตอบที่ได้คือเธอไม่ได้มาที่นี่ ชายหนุ่มกลับมาที่รถแล้วขับออกไป

"เธอไปไหนของเธอ" หิตายะได้แต่ครุ่นคิด เมื่อคืนนี้ก็ยังดีๆ อยู่เลย แถมบอกรักเขาอีกต่างหาก แต่ตื่นเช้ามากลับหายไปแบบไร้ร่องรอย

เขาใช้เวลาขับรถเพียงไม่นาน ก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ

"คุณดาวไม่ได้กลับมาที่นี่ค่ะ" แม่บ้านที่ดูแลบ้านรีบรายงาน

"แล้วมีที่ไหนที่คุณดาวของป้าจะไปได้บ้าง เธอมีเพื่อนที่ไหนบ้างครับ"

"เพื่อนเหรอคะ ก็มีแต่....เอ่อ"

"ป้าบอกผมมาเถอะครับ ว่าบ้านของเพื่อนเธออยู่ที่ไหน"

แม่บ้านเคยติดรถไปกับเจ้านายครั้งหนึ่ง ก็เลยพอจะจำได้ แต่เพื่อนของเธอคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิง

@บ้านเพื่อนดาวพระศุกร์

"สมชาย!!" หญิงสาวตวาดเพื่อนเมื่อเล่นไม่รู้กาละเทศะ

"ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว เพื่อนแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้แล้วเหรอ" สมชายชอบเล่นจี้เอวของดาวพระศุกร์แบบนี้เป็นประจำ แต่เวลาเล่นทีไรก็จะถูกตำหนิแบบนี้เป็นประจำเหมือนกัน

ตุ้บ!! อยู่ดีๆ ไม่รู้ว่ามีมือของใครกระชากคอเสื้อสมชายจากทางด้านหลังออกมา แล้วก็ชกเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง

"ว้ายยยย!!" เสียงสมชายตกใจ แล้วรีบยกมือขึ้นมาลูบมุมปากตัวเอง

"นายชกฉันทำไม!!"

"สมชายเป็นอะไรไหม" ดาวพระศุกร์รีบเข้าไปช่วยเพื่อนให้ลุกขึ้น

"คุณถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ! คุณต่อยเพื่อนฉันทำไม!!" หญิงสาวหันมาตวาดชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเข้ามาชกซ้ำอีกที

"เมื่อกี้ผมเห็นนะว่ามันกำลังทำอะไรคุณอยู่" หิตายะโมโหมาก ที่จริงเขาเห็นตั้งแต่รถยังไม่จอดสนิทเลยด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรีบลงมาจนไม่ได้ปิดประตูรถ

"ว้าวว" พอสมชายตั้งสติได้ ถึงกับตาลุกวาวเมื่อเห็นชุดของผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายเขาอยู่เมื่อสักครู่

"ล่ำบึก" สมชายมองตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมองจากเท้าไปหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางความเป็นชาย

เอื้อก.. เสียงกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นไอ้นั่นดันออกมาจากกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบาง

"นายเจ็บไหมสมชาย" มือเรียวของคนตัวเล็กรีบเช็ดเลือดที่มุมปากให้เพื่อน

"ออกมา!!" หิตายะเห็นแบบนั้นก็ยิ่งโมโห ชายหนุ่มกระชากตัวของหญิงสาวให้ออกห่าง

"คุณเป็นบ้าอะไร! คุณทำร้ายร่างกายเพื่อนของฉันทำไม!"

"เพื่อนหรือใครกันแน่!"

"สมชายจะเป็นใคร มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย"

"ทำไมจะไม่เกี่ยวกับผม ในเมื่อผมเป็นผัวของคุณ"

"ผัว??" คนที่พูดขึ้นมาก็คือสมชาย..คนนี้เองเหรอที่ดาวพระศุกร์เล่าให้ฟัง

"หล่อเวอร์"

เอี๊ยดดดด!เสียงชายหนุ่มเหยียบเบรกทันทีที่ได้ยินคำตอบจากเธอ

"คุณทำบ้าอะไรของคุณอีก" ถ้าไม่มีเซฟตี้เบลท์ป่านนี้หัวเธอคงจะกระแทกกับกระจกรถไปแล้ว

"ทั้งๆ ที่เมื่อคืนนี้คุณบอกว่ารักผม แต่คุณก็รีบวิ่งมาหามันตั้งแต่เช้ามืด" พอรถจอดสนิทชายหนุ่มก็หันมาพูดกับเธอแบบโมโห

"คุณจะพูดขึ้นมาให้มันได้อะไรอีก! ในเมื่อคุณไม่ได้รักชอบฉันเลย ฉันต่างหากที่เป็นบ้าไปบอกรักคุณ" ที่ดาวพระศุกร์หนีออกมานั้น เธอไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะเผลอปากไปบอกรักเขาก่อน

"อะไรนะ" พอได้ยินสิ่งที่เธอพูดอารมณ์ชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป

"ฉันใจง่ายมากเลยใช่ไหม ที่ไปบอกรักคุณ ทั้ง ๆ ที่...." หญิงสาวพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สะอื้นในลำคอ จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เธอพยายามจะเช็ดมันออก เพราะไม่อยากให้เขาเห็น

"คุณใจเย็นๆ ก่อนสิ จะร้องไห้ทำไม" มือหนาถูกยื่นมาปลดล็อคเซฟตี้เบลท์ออกจากตัวของทั้งสอง เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามาโอบกอดไว้ เพราะตอนนี้รู้แล้วว่าที่เธอหนีออกมาด้วยเหตุผลอะไร

"ฉันรู้ว่าคุณแค่อยากจะแก้แค้น ฉันมันใจง่ายมากเลยใช่ไหม ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะได้หัวใจของคุณ" ดาวพระศุกร์รู้ดีว่าเขารักผู้หญิงคนนั้นมาก มากเสียจนไม่เป็นผู้เป็นคนเมื่อเสียเธอไป

"เรื่องนี้ผมไม่เถียง ผมเคยคิดแบบนั้นจริง แต่ผมไม่รู้ว่าความคิดนั้นมันหายไปตั้งแต่ตอนไหน"

"คะ?" ดวงตากลมที่ยังมีคราบน้ำตาบดบัง เริ่มเป็นประกายขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

"ผมไม่แน่ใจว่ามันคือความรักไหม แต่ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันแตกต่างจากชมพู่" เมื่อเอ่ยถึงชมพู่ขึ้นมาชายหนุ่มถึงกับหยุด แล้วมองดูหน้าหญิงสาวที่มองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย

"ผมขอโทษที่เอ่ยชื่อชมพู่ขึ้นมา แต่ชาตินี้ผมคงลืมเธอไม่ได้ คุณพอจะรับได้ไหม"

น้ำตาที่กำลังจะแห้งได้หยดลงมาเป็นสายอีกครั้ง หญิงสาวรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป

"ผมไม่รู้ว่ามันคือความรักไหม แต่มันแตกต่างจากความรู้สึกที่ผมมีให้ชมพู่มาก" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกให้เธอแบบอ่อนโยน

"แตกต่างยังไงคะ" ตอนนี้หญิงสาวไม่หวังอะไรอีกแล้ว ที่มันแตกต่างก็คงเพราะเขาไม่ได้รักเธอ ความรักของเขาคงได้มอบให้ผู้หญิงคนนั้นไปจนหมดแล้ว แต่เธอก็ยังอยากจะฟัง