ความรักสีคราม นิยาย บท 1

เมื่อมาถึงสำนักงานกิจการพลเรือน วิเวียน วิลเลียมรู้สึกกังวลมากที่รู้ว่าชายที่เธอจะจดทะเบียนสมรสด้วยยังมาไม่ถึง 

นี่มันก็ล่วงเลยเวลาที่ตกลงกันไว้ไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะติดต่อหาเขา กลับกลายเป็นเขาที่โทรหาเธอแทน

ทันทีที่เธอรับสาย เสียงโกรธจัดของเขาก็แผดออกมาผ่านสายโทรศัพท์ “วิเวียน วิลเลี่ยม นังตอแหล เธอลืมเรื่องน่าอายที่ตัวเองเคยทำตอนอยู่มหาวิทยาลัยไปแล้วเหรอ กล้าดียังไงที่คิดจะมาแต่งงานกับฉันในตอนนี้จะบอกอะไรให้นะ ว่าฝันไปเหอะ ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว ก็นึกสงสัยอยู่ที่เธอรีบยกเรื่องแต่งงานขึ้นมาทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันได้แค่สามวัน ถ้าแฟนเก่าฉันไม่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันเธอ ฉันคงโดนเธอหลอกไปแล้ว นังหน้าด้าน”

พูดจบ เขาก็วางสายไป

วิเวียนไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะพูดแก้ต่างให้ตัวเอง

นิ้วที่กำลังกำโทรศัพท์เปลี่ยนเป็นสีขาว ในขณะที่ริมฝีปากขยับมุบมิบอย่างไร้สุ้มเสียง

ชายหนุ่มไม่คิดจะลดเสียงลงเลยสักนิด ซึ่งหมายความว่าคนจำนวนมากคงจะพลอยได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์ไปด้วย สายตาที่ทุกคนจ้องมองเธอเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลนและรังเกียจ ทิ่มแทงใส่เธอราวกับเข็มนับพันเล่ม

มันเหมือนกับค่ำคืนฝันร้ายเมื่อสองปีก่อนไม่มีผิด

เธอรู้สึกราวกับกำลังถูกกลืนหายเข้าไปในความมืดมิด ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไร ก็ไร้ทางหลีกหนี…

เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเธอ พร้อมทั้งสีหน้าที่ซีดเผือดอย่างหนัก ทั้งร่างของเธอเริ่มสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุม

ห่างออกไป ดวงตาสีดำอันลุ่มลึกสุดหยั่งถึงคู่หนึ่งมองหญิงสาวที่กำลังตัวสั่นเทาอย่างครุ่นคิด พร้อมกับนิ้วมืออันเรียวยาวที่เคาะอยู่บนพนักเก้าอี้อาของเขา

"คุณนอร์ตันครับ" ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบตรงมายังข้างกายของฟินนิค นอร์ตันอย่างรีบร้อน ก่อนจะโน้มตัวลง เขากระซิบว่า "คุณโลเปซแจ้งผมว่าเธอยังรถติดอยู่บนถนนครับ เธอบอกว่าอาจต้องใช้เวลาอย่างน้อยอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่นี่"

"นายบอกให้เธอกลับบ้านไปได้เลย บอกเธอว่าไม่ต้องลำบากมาแล้ว" ฟินนิคไม่หันหน้ามองอีกฝ่ายแม้แต่น้อย สายตาคมกริบของเขาจ้องมองไปยังวิเวียน พร้อมกับพูดเสริมเสียงเรียบว่า "ฉันไม่ชอบผู้หญิงอวดดี"

"แต่..." ผู้ช่วยหนุ่มของเขาทำหน้าไม่สบายใจ "คุณปู่ของคุณกำลังเร่งรัดให้คุณได้แต่งงานจริงๆ นะครับ..."

คล้ายว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้ช่วยของตนพูด ฟินนิคกดปุ่มบนอาของเขาให้เลื่อนไปทางวิเวียน

"ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิง โปรดแต่งงานกับผมได้ไหมครับ"

เสียงกังวานดังขึ้น ฉุดวิเวียนออกจากความมืดที่กำลังจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอแปลกใจนิดหน่อยกับสิ่งที่เห็น

เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน ทว่าดูเหมือนชายบนรถวีลแชร์คนหนึ่งจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

รูปลักษณ์ของเขาสมบูรณ์แบบถึงขั้นสามารถทำให้คนหยุดหายใจได้ คิ้วเรียวคมที่ประดับอยู่บนใบหน้าอันคมคาย ดูราวกับว่าใบหน้าของเขาสลักเสลาขึ้นจากหินอ่อน กลายเป็นผลงานชิ้นเอกอันไร้ที่ติ

ถึงตอนนี้ ในที่สุดวิเวียนก็เข้าใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้กำลังเอาจริงเรื่องแต่งงาน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เราเพิ่งเจอกันเองนะ การแต่งงานแบบสายฟ้าแลบมันเป็นเรื่องที่เกินจะรับได้

"อ้อ ผมเข้าใจแล้ว คุณดูถูกผมเพราะผมเป็นคนพิการใช่ไหม"

"ไม่ใช่นะคะ" นั่นคือคำที่เธอตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ เมื่อเธอสังเกตเห็นแววขบขันนิดๆ ในดวงตาสีดำของเขา เธอจึงตระหนักได้ว่าเมื่อครู่เธอได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการไปแล้ว

"คุณผู้หญิง" เขากุมมือตัวเองวางไว้บนตักอย่างเรียบร้อย ก่อนจะจ้องมองเธอด้วยสายตาเร่าร้อน "ผมค่อนข้างมั่นใจว่าคุณต้องการการแต่งงานครั้งนี้อย่างมาก ถ้าคุณพลาดโอกาสในตอนนี้ไป อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าจะมีครั้งหน้าอีก"

เธอต้องยอมรับเลยว่าเขาพูดจาโน้มน้าวเก่งมาก เขาพูดถูก ฉันต้องการการแต่งงานครั้งนี้อย่างที่สุด ความจริงแล้ว พูดกันตามตรงก็คือฉันต้องการมีรายชื่อในทะเบียนบ้านที่เมืองนี้ เพียงเพราะเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะได้มีสิทธิ์ขอประกันสุขภาพที่นี่ และจ่ายค่ารักษาพยาบาลแพงๆ ให้กับแม่

เวลาผ่านไปทีละน้อยขณะที่เธอจ้องมองเขาเนิ่นนาน จนสุดท้ายเธอจึงกัดฟันพูดออกมาว่า "คุณเป็นพลเมืองถาวรที่นี่หรือเปล่า ในเมืองซันไชน์น่ะ"

ริมฝีปากของเขายกขึ้นยิ้มเยาะนิดๆ "ใช่"

อีกครั้งหนึ่งที่วิเวียนเงียบไป นิ้วมือของเธอกำใบยื่นขอทะเบียนบ้านแน่น

ถึงแม้เขาจะพิการ แต่ผู้ชายตรงหน้าเธอก็มีมารยาทและรูปลักษณ์ที่เหนือกว่าผู้ชายแย่ๆ พวกนั้นที่เธอเคยนัดบอดมาเมื่อเร็วๆ นี้อย่างชัดเจน โธ่ วิเวียน เป้าหมายหนึ่งเดียวของเธอในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาคือการแต่งงานกับคนท้องถิ่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่ใช่เหรอ  ตอนนี้โอกาสนั้นตกมาอยู่ในมือของเธอแล้วนะ ยังจะมัวลังเลอะไรอยู่อีก

ความรู้สึกขัดแย้งตีกันไปมาในตัวเธอ ในที่สุด เธอกัดริมฝีปากและยึดมั่นในทางแก้ปัญหาของตัวเอง หญิงสาวพยักหน้าตอบตกลง "ก็ได้ค่ะ ฉันตกลง"