ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 1

INTRO

ถ้าวันนั้นฉันไม่หวั่นไหวและรู้จักหักห้ามใจเอาไว้บ้าง วันนี้ก็คงไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดทรมาน เพราะเขาไม่ใช่คนเดิมที่ฉันเคยรู้จักอีกต่อไป…

‘คุณอาไม่ใช่ผู้ชายที่อบอุ่นของแป้งอีกต่อไปแล้ว อึก~’

‘อย่างี่เง่ากับอา แป้งก็รู้ว่าอาไม่ชอบคนงี่เง่า’

‘คนอย่างคุณอา…คงจะแค่ชอบเอาอย่างเดียวสินะคะ’

Talk แป้ง

“จริงเหรอคะที่บอกว่าคุณอาจะกลับจากลอนดอนแล้ว” ฉันร้องถามคุณพ่อด้วยความตื่นเต้นดีใจที่รู้ว่าคุณอากำลังจะกลับมา

“ใช่ลูก รันบอกว่าจะลงเครื่องตอนบ่ายแล้วเย็นๆ จะแวะมากินข้าวกับเรา”

“งั้นเย็นนี้…แป้งขอหยุดเรียนเปียโนสักวันนึงได้ไหมคะ…” ฉันหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ คุณพ่อพลางกอดแขนออดอ้อนไปด้วย

วันนี้อาคิรันจะกลับจากลอนดอนหลังจากที่บินไปทำงานนานเกือบสามเดือน ฉันก็เลยอยากอยู่ต้อนรับเขา หัวใจมันเต้นรัวไม่เป็นส่ำเลยพอรู้ว่าจะได้เจอคุณอาอีกครั้ง

“ให้หรือไม่ให้ดี ?” คุณพ่อเลิกคิ้วขึ้นมองฉันด้วยสีหน้าลังเล

“งือ ให้นะคะคุณพ่อ แป้งอยากอยู่เจอคุณอา แป้งคิดถึงคุณอาค่ะ”

“…อืมก็ได้”

“เย้! คุณพ่อใจดีที่สุดเลย^_^” ฉันชูแขนขึ้นจนสุดด้วยความดีใจ ก่อนจะสวมกอดคุณพ่อแน่น “ขอบคุณนะคะ”

“ถึงลูกไม่ขอพ่อก็จะให้หยุดอยู่แล้ว” คุณพ่อหัวเราะในลำคอ แล้วลูบศีรษะฉันเบาๆ

“ทำไมล่ะคะ” ปกติแล้วคุณพ่อเข้มงวดเรื่องการเรียนเปียโนกับฉันมาก มันแปลกที่จู่ๆ คุณพ่อก็บอกว่าจะให้หยุดแม้ไม่ได้ขอ

“ก็ตารันน่ะสิขอร้องพ่อไว้ เขาเองก็อยากเจอลูกสาวของพ่อเหมือนกัน”

“จริงเหรอคะ^_^” ฉันฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำตอบ “งั้นแป้งขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ รอเจอคุณอาดีกว่า”

“อย่าวิ่งเร็วสิลูกเดี๋ยวก็ล้ม” คุณพ่อตะโกนตามหลังมาเมื่อเห็นว่าฉันรีบวิ่งขึ้นบันได

ตอนนี้ฉันตื่นเต้นมาก มากจนทำตัวไม่ถูก ไม่ได้เจอคุณอาตั้งสามเดือน ไม่รู้ว่าคุณอาจะยังเอ็นดูฉันเหมือนเดิมหรือเปล่า

อาคิรันหรืออารันเป็นคู่หูทางธุรกิจของคุณพ่อ เดิมทีลุงนพอาของอารันเป็นคนดูแลงานทุกอย่าง โดยมีอารันคอยช่วยอยู่ห่างๆ เพราะตอนนั้นอารันยังเรียนอยู่

ทว่าสี่ปีก่อนเราก็ได้รับข่าวร้ายว่าลุงนพประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต อาคิรันเลยขึ้นมาดูแลทุกอย่างแทน

จริงๆ แล้วฉันกับอารันสนิทกันตั้งแต่ฉันยังเด็ก เพราะทุกครั้งที่ลุงนพมาคุยงานกับคุณพ่อเขาก็มักจะพาอารันมาเล่นที่นี่ด้วยเพราะไม่มีคนคอยดูแล

ฉันกับอารันเราอายุห่างกันสิบสองปีเลย ฉันอายุสิบแปดส่วนอารันอายุสามสิบ แต่ถึงจะสามสิบแล้วอารันก็ยังดูดีมากๆ เขาหน้าเด็กกว่าอายุ แถมยังหล่อเหลา หุ่นดี สูงและขาวมากด้วย

เพราะแบบนี้เวลาที่อารันชอบเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ หัวใจฉันถึงได้เต้นแรงตลอด แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับอารันหรอกนะ ฉันรักและเคารพเขาเหมือนผู้ใหญ่คนนึงเท่านั้น

อารันเองก็เอ็นดูฉันในฐานะหลานสาว เขาอบอุ่น ใจดี และชอบกอดฉันเสมอเวลาที่ฉันมีเรื่องทุกข์ใจ

นอกจากคุณพ่อแล้วก็มีอารันนี่แหละที่ฉันไม่รู้สึกลำบากใจเวลาถูกเขาแตะเนื้อต้องตัว ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นนะฉันไม่เอาเลยเพราะว่ากลัว

วันนี้เราจะได้เจอกันในรอบสามเดือนฉันตื่นเต้นมากจริงๆ เพราะตั้งแต่วันที่อารันบินไปเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

ฉันน่ะพยายามติดต่อไปนะแต่อารันไม่ค่อยตอบกลับสักเท่าไหร่ เขาคงจะงานยุ่งมาก ตอนแรกก็คิดว่าอารันจะเบื่อฉันไปแล้วซะอีก แต่พอคุณพ่อบอกว่าเขาก็อยากเจอฉันเหมือนกันมันเลยรู้สึกใจชื้นขึ้นมา

ว่าแต่จะแต่งตัวแบบไหนให้คุณอาประทับใจดีนะ…

หลังจากแต่งตัวเสร็จตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสอง คุณพ่อบอกว่ากว่าคุณอาจะมาก็ตอนเย็นๆ ฉันก็เลยกะว่าจะลงมาเก็บดอกไม้ที่สวนไปจัดเป็นช่อเพื่อมอบให้คุณอา

ถึงอย่างนั้นฉันก็รู้สึกชอบทุกสัมผัสของเขา มันอบอุ่นและเหมือนเติมเต็มความรู้สึกบางอย่างให้กับฉัน

“กลิ่นตัวแป้งหอมจัง” ปลายจมูกของอารันแตะเบาๆ ที่ซอกคอ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ

“อื้อ…อาคะ~” แทนที่ฉันจะดันตัวอารันออก กลับเอียงซอกคอให้อารันสูดดม ความซาบซ่านที่เกิดขึ้นในตอนนี้ทำให้ฉันไร้สติ

ตรงน้องสาวเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ มันคันยุบยิบและเหมือนจะเกร็งอัตโนมัติ มือไม้ของฉันค่อยๆ ปัดป่ายไปลูบไล้ต้นขาของอารันทางด้านหลัง

“รู้ไหมว่าตัวแป้งหอมมากแค่ไหน”

“ปะ…แป้งไม่รู้~”

“อยากให้อาบอกไหม” น้ำเสียงของอารันทั้งแหบพร่าและสั่นกระเส่า

“บะ…บอกมาสิคะ~” ขณะที่รอฟังคำตอบหัวใจดวงน้อยของฉันก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

“แป้งหอมมาก มากจนอาอยาก...”

“ตารันมาแล้วเหรอ” เสียงของคุณพ่อดังขึ้นจากไกลๆ ทำให้ฉันและอารันรีบผละตัวออกจากกัน

“คุณลุงสวัสดีครับ” อารันยกมือไหว้คุณพ่อแล้วเดินเข้าไปสวมกอดท่าน

มะ…เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไปนะ ทำไมมันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แย่จริงๆ

แบบนี้จะกล้าสู้หน้าคุณอาได้ยังไง…

“ไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ แป้งรีบตามเข้ามานะลูก” พูดจบคุณพ่อก็พาคุณอาเดินเข้าบ้านไป โดยที่คุณอาไม่ได้หันกลับมาสนใจหรือมองฉันอีกเลย

เขาทำเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น…