ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 22

21

ฉันเดินกลับลงมารออารันที่ชั้นล่างตามคำสั่ง ก็ในเมื่ออารันบอกมาแบบนั้นฉันจะขัดอะไรได้ ที่นี่มันบริษัทของเขา

อยู่ๆ มันก็รู้สึกอยากกลับบ้านขึ้นมา บรรยากาศตอนที่ยืนอยู่ในห้องเมื่อกี้ราวกับมีรังสีความเจ็บปวดแผ่ออกมา ทั้งที่มันก็ไม่ได้มีอะไร แต่ทำไมฉันถึงสังหรณ์ใจแปลกๆ

ส่วนลึกของจิตใจคล้ายกำลังส่งเสียงเตือนว่าอารันอันตรายกว่าที่คิด และหากฉันยังถลำลึกลงไป วันข้างหน้าก็อาจจะต้องเสียใจเสียน้ำตา

แต่นี่ก็อาจจะเป็นแค่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากความนอยด์ เพราะอารันเย็นชาใส่ฉันมากเกินไป มากจนจิตใจมันคิดไปต่างๆ นาๆ

เฮ้อ…

บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันตัดใจจากอารันไม่ทันแล้ว

ฉันนั่งเล่นโทรศัพท์รออารันไปอยู่ราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่เขาจะเดินลงมา

“กลับบ้านกัน” พอได้ยินโทนเสียงฉันก็ต้องรีบเงยหน้าขี้นมองอารันทันที เขาดูอารมณ์ดีกว่าก่อนหน้านี้มากๆ

แถมตอนนี้สีหน้าก็ไม่บึ้งตึง แววตากลับมามองฉันเหมือนเดิมแล้ว

“ค่ะ…”

ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเก็บโทรศัพทฺใส่กระเป๋า ทั้งที่ควรจะรู้สึกดีใจเพราะเหมือนอารันจะหายโกรธแล้ว แต่ทำไมกลับรู้สึกหม่นหมองแปลกๆ

หมับ!

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินนำอารันไปด้านนอก ข้อมือก็ถูกเขาคว้าเอาไว้ ก่อนที่ร่างสูงจะดึงฉันเข้าไปกอดอย่างแนบชิดพลางลูบศีรษะให้เบาๆ

ฉันยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ ไม่ได้ตกใจที่อารันทำแบบนี้ หยดน้ำตาปริ่มขึ้นมาคลอเต็มสองเบ้า ทำไมต้องยากร้องไห้ด้วยนะ อ่อนแอเกินไปแล้ว

“ขอโทษ…” อารันเอ่ยขึ้นหลังจากที่เราต่างคนต่างเงียบไปนานหลายนาที

“ถ้าไม่หยุด…อาจะเอาเอ็นอุดปากแป้งไว้นะ”

ฉันต้องรีบฮึบทันทีทั้งที่ก้อนสะอื้นมันยังแน่นอยู่ในอก ก็เล่นขู่มาแบบนี้จะให้กล้าร้องต่อได้ยังไง

อารันยิ้มเยาะด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างชอบใจ ก่อนจะพูดขึ้น “เงียบไวเชียวนะ”

“กะ…ก็อารันขู่แป้งนี่คะ”

“อยากกินอะไร เดี๋ยวอาพาไปกิน…หรือจะอยากกินอา…บอกเลยว่าพร้อมเสิร์ฟให้กินถึงเตียง”

????????????

ขอโทษที่มาสั้นนะค้า เดี๋ยวพรุ่งนี้มายาวๆ ค่า

ไม่ต้องห่วงน้า เดี๋ยวอารันได้หมาแน่นอนค้า ?