ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 4
Talk แป้ง
ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกเขินอายกับคำพูดของคุณอา ไหนจะสีหน้าและท่าทางในตอนนี้อีก อารันดูเหนื่อยหอบแปลกๆ นะฉันว่า
“อารันโอเคนะคะ”
“อื้อ อาโอเค แค่เมื่อกี้…รุนแรงไปหน่อย”
“มะ…หมายถึงอะไรเหรอคะ”
“เมื่อกี้ออกกำลังกายน่ะ สงสัยจะออกแรงมากไปหน่อย”
“อ๋อค่ะ…” ฉันก็ตกใจคิดว่าเรื่องอะไรซะอีก
“แป้งไปนอนเถอะ เดี๋ยวอาก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”
“โอเคค่ะ งั้นฝันดีนะคะ^_^” ฉันฉีกยิ้มหวานให้อารัน
“ฝันดีครับ อ้อ เดี๋ยวก่อน” กำลังจะกดวางแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงท้วงของคุณอา
“มีอะไรเหรอคะ”
“ชุดนี้…แป้งห้ามใส่ให้ใครเห็นนะรู้ไหม ?” น้ำเสียงของคุณอาดุดันเล็กน้อย ทำเอาฉันแปลกใจ
“ทำไมเหรอคะ”
“อาหวง”
ตึกตัก! ตึกตัก!
พอได้ยินคำตอบหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวไม่เป็นส่ำ คำว่าหวงของคุณอาทำไมถึงมีผลต่อความรู้สึกของฉันขนาดนี้
“เข้าใจที่อาบอกหรือเปล่า หืม ?”
“ขะ…เข้าใจแล้วค่ะ”
“ไว้วันหลัง…อาจะโทรมาขอให้แป้งใส่ชุดนี้ให้อาดูใหม่นะ”
“ค่ะ แค่นี้นะคะคุณอา”
“ครับ”
สิ้นสุดคำพูดฉันก็กดวางสายทันที มือเรียวยกขึ้นกุมหน้าอกตัวเองเพื่อห้ามหัวใจไม่ให้เต้นแรง อีกมือก็ลูบใบหน้าที่ทั้งแดงซ่านและร้อนผ่าว
นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เขินอารันมากขนาดนี้กัน…
วันต่อมา
วันนี้มหาวิทยาลัยของฉันเปิดเทอมเป็นวันแรก มีกิจกรรมมากมายรอฉันอยู่ มันรู้สึกตื่นเต้นมากๆ กับสังคมที่โตขึ้นไปอีกขั้นนึงของฉัน
โชคดีที่เพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันตามไปเรียนด้วยถึงสองคน ไม่อย่างนั้นฉันคงจะเหงาหงอยมากแน่ๆ
ฉันเป็นคนที่เฟรนลี่นะ แต่ถ้าไม่เคยรู้จักกันฉันจะเกร็งไปทันที
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมายังชั้นล่าง คุณพ่อบอกว่าวันนี้จะไปส่งฉันด้วยตัวเอง ทว่าพอเดินลงมาฉันกลับเจอกับคุณอาที่นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องรับแขก
“คุณอา…”
“แป้ง”
คุณอาเรียกฉันเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่พอเราสบตากับน้ำเสียงนั้นก็ชะงัก สายตาคมของคุณอากวาดมองฉันในชุดนักศึกษาที่รัดติ้วตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
วูบหนึ่งสายตานั้นทำให้ฉันรู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว เพราะมันไม่ได้แฝงไปด้วยความเอ็นดู แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกอื่นที่ฉันคาดเดาไม่ได้
“คุณอาคะ…” ฉันเรียกคุณอาอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องโดยไม่พูดอะไร โดนจ้องแบบนั้นฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ
“อะ…อ้อ ปะ…แป้งจะไปเรียนแล้วเหรอ” คุณอาลนลานเล็กน้อยก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืน
“ค่ะ คุณพ่อล่ะคะ”
“พอดีคุณลุงติดธุระด่วน เลยวานให้อาไปส่งแป้งแทน”
“แป้งรบกวนคุณอาเปล่าคะ” เห็นคุณอาเพิ่งกลับมาจากทำงานที่ลอนดอน ฉันจึงกลัวว่าตัวเองจะรบกวนเวลาพักผ่อน
“ไม่เลย อาเต็มใจไปส่ง”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ^_^”
มหาวิทยาลัย
“ขอบคุณนะคะที่มาส่งแป้ง^_^” ฉันให้ไปขอบคุณอารันพลางส่งยิ้มหวาน
“ตั้งใจเรียนนะ” อารันยิ้มตอบแล้วลูบศีรษะฉันเบาๆ ก่อนจะลดสายตาลงมองมาที่ชุดนักศึกษาของฉัน “ชุดนี่มันรัดไปไหม ?”
“ก็นิดหน่อยค่ะ” ฉันยิ้มแห้งๆ เหมือนว่าหน้าอกมันจะใหญ่ขึ้นน่ะก็เลยทำให้รัด
“กระโปรงก็สั้น” จากนั้นสายตากดเลื่อนลงมองที่กระโปรง
“ค่ะ…สวัสดีค่ะพี่โดม…” ฉันไม่รู้จะตอบอะไรก็เลยสวัสดีไปตามมารยาท “แล้วนี่พี่รู้จักชื่อแป้งได้ยังไงคะ”
“ได้ยินเพื่อนน้องเรียกเมื่อเช้าน่ะ”
“อ๋อค่ะ…” ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันมองไปทางอื่นเพราะจู่ๆ ก็รู้สึกเกร็งขึ้นมา
“รอใครมารับเหรอครับ”
“รอคุณอาน่ะค่ะ”
“แสดงว่ายังไม่มีแฟนน่ะสิเรา”
“ก็ใช่ค่ะ…ว่าแต่ทำไมถึงรู้ล่ะคะ”
“ก็ถ้ามีแฟนแป้งคงตอบว่ารอแฟนมารับไง^_^”
ไม่น่าเชื่อว่าจากคำถามแค่นี้จะทำให้เขาเดาได้ว่าฉันโสด
“นั่นสินะคะ^_^”
จากนั้นบรรยากาศก็กลับเข้าสู่ความเงียบ ทำเอาเกร็งขึ้นมาอีกแล้วสิ
“ถ้าแป้งยังไม่มีแฟน…” อยู่ๆ พี่โดมก็เกริ่นขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “…งั้นพี่ขอจีบแป้งได้ไหมครับ”
“เอ่อคือ…”
ไปต่อไม่ถูกเลยทีนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนเข้ามาขอจีบฉันตรงๆ ตั้งแต่เกิดฉันก็เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด ไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย
“ถ้าไม่ได้ก็…”
“จีบแปลว่าคบกันเป็นแฟนเลยหรือเปล่าคะ” ฉันถามเพราะสงสัย คำว่าจีบของแต่ละคนมันก็ไม่เหมือนกัน
“ไม่ครับ จีบสำหรับพี่คือการที่น้องแป้งยอมให้พี่แสดงความรู้สึกออกไปตรงๆ ส่วนจะคบหรือไม่คบอยู่ที่แป้งตัดสินใจ”
“งั้น…แป้งให้จีบก็ได้ค่ะ^_^” ที่ฉันตอบตกลงก็เพราะว่าอยากจะลองใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วๆ ไปบ้าง ไม่ได้ดูใจง่ายไปใช่ไหม แค่จีบนี่เนอะ ไม่ได้คบกันเป็นแฟน
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเบอร์แป้งไว้ได้ไหมครับ^_^”
“ไม่ได้” นี่ไม่ใช่คำตอบของฉันนะ แต่เป็นของอารันที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของพี่โดม
พี่โดมหันไปมองอารัน ส่วนอารันก็จ้องหน้าพี่โดนเหมือนอยากจะบีบคอ
“ผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขย่มรัก คุณอา
ใช้ภาษาได้โคตรลื่น ไม่เกินจริง มีอารมณ์เลย แต่งเก่งมาก...