ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 46

45

พรึ่บ!

อารันลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้จนเกิดเสียงดัง ทำเอาทุกคนต่างพากันมองไปที่เขาเป็นตาเดียว คงจะมีแค่คุณพ่อที่กำลังงุนงงว่าอารันเป็นอะไร เพราะทั้งฉัน เฮียและเชฟคีย์ต่างเข้าใจสถานการณ์กันดี

“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ” อารันยกมื้อไหว้คุณพ่อ ก่อนจะเดินผลุนผลันออกไปจากบ้าน

ฉันที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกว่ายังไม่สะใจพอ จึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเขาไป

“จะรีบกลับไปไหนเหรอคะ” ตะโกนท้วงเขาให้หยุดเดินเมื่อเราอยู่ห่างจากตัวบ้านมาพอสมควร

อารันชะงักฝีเท้าแต่ยังหันหลังให้ฉันอยู่ ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ จนไหล่สั่น

“ตามอามาทำไม”

“รับไม่ได้จนต้องรีบลุกออกมาเลยเหรอคะ”

“แล้วจะให้นั่งอยู่ทำไม”

ฉันยังไม่ตอบอะไรแต่เดินไปดักหน้าอารันแทนเพราะเขาไม่ยอมหันหน้ามาสักที

“แป้งถามให้อารันตอบ ไม่ได้ถามเพื่อให้อารันถามกลับค่ะ”

“ถ้าบอกว่าทนมองไม่ได้แล้วจะเลิกยุ่งกับมัน ?”

“ทำไมแป้งต้องปิดกั้นตัวเองด้วยคะ”

“งั้นก็ไม่ต้องมาสนใจสิว่าอาจะรู้สึกยังไง”

“คุณอาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ” พอฉันพูดแบบนี้อารันก็ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ “ที่แป้งตามอารันออกมา แป้งไม่ได้แคร์ค่ะว่าอารันจะรู้สึกยังไง”

“จะตามมาสมน้ำหน้า ?”

“ไม่ได้ตามมาสมน้ำหน้าค่ะ แค่อยากให้อารันรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แป้งต้องเจอ”

“แล้วพอใจรึยัง ?”

คำถามและสีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดของอารันทำเอาหัวใจฉันมันกระตุกวูบตุ้บๆ อย่างไม่มีสาเหตุ จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนผิด ทั้งที่ฉันเป็นผู้ถูกกระทำก่อนแท้ๆ

ฉันต้องพยายามข่มความหวั่นไหวไม่ให้ก่อตัวขึ้นอีก เพราะนับวันการแสดงออกของอารันมันจะสมจริงเกินไปแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันรู้ทันเรื่องทุกอย่าง ก็คงจะเชื่อไปสนิทใจแล้วว่าอารันกำลังเจ็บปวดอยู่จริงๆ

ประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้ฉันไม่ควรเชื่ออะไรจากผู้ชายคนนี้อีก

ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไรแล้วเดินเลี่ยงเพื่อกลับเข้าบ้าน ทว่าก็กลับถูกมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้

หมับ!

“อ๊ะ! ปะ…ปล่อยแป้งนะ” อารันดึงฉันเข้าไปกอดโดยที่ไม่ได้กลัวเลยว่าคุณพ่อจะออกมาเห็น

“อย่ายุ่งกับมันได้มั้ย…” น้ำเสียงสั่นเครือที่คล้ายคนกำลังจะร้องไห้ของคนตรงหน้าทำให้ฉันชะงักแล้วนิ่งงันไปทันที

มันรู้สึกตกใจและสับสนในเวลาเดียวกัน อารันไม่ได้จะร้องไห้จริงๆ ใช่ไหม…

กอดฉันพักนึงเขาก็ค่อยๆ ผละตัวออก นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องลึกเขามาสะกดฉันให้ตกอยู่ในภวังค์

“อาทนเห็นแป้งอยู่ใกล้คนอื่นไม่ได้…อาจะขาดใจอยู่แล้ว…”

“….”

ม่านน้ำตาบางๆ รื้นขึ้นมากองที่ขอบตาของอารัน ยิ่งทำให้หัวใจที่ไม่รักดีของฉันพานรู้สึกหวั่นไหว

ใบหน้าคมคายขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากปิดริมฝีปากอิ่มของฉันอย่างแนบชิด

เป็นเพียงการจูบแบบปากแตะปาก ไม่ได้ดูดดื่มอะไร

แต่ที่น่าแปลกใจคือทำไมฉันถึงยืนนิ่งให้เขาจูบ ยอมรับแบบคนขี้ขลาดเลยว่าลึกๆ แล้วฉันก็คิดถึงสัมผัสจากอารัน

ด้วยสถานการณ์และบรรยากาศมันทำให้ฉันเผลอไผลไปชั่วขณะ

อารันเริ่มขยับริมฝีปากขบเม้มกลีบปากฉันเบาๆ และฉันเองก็เผลอจูบตอบเขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ จากจูบธรรมดาถูกแปรเปลี่ยนเป็นจูบนัวเนีย

เรียวลิ้นร้อนสอดเข้ามาแลกน้ำลายกันอย่างดูดดื่ม มือหนาปัดป่ายไปทั่วเรือนร่างฉัน ทำเอารู้สึกวูบวาบในท้องน้อยแปลกๆ

ครืด~ ครืด~

ในตอนนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือของอารันดังขึ้นทำให้ฉันได้สติกลับมา จึงรีบผลักเขาออกแล้วฟาดฝ่ามือลงบนแก้มสาก

เพียะ!!

แต่ฉันนี่สิจำไม่ได้เพราะเขาทั้งใส่แวนและใส่หมวก

“ดิมไง จำได้มั้ย ?” เขาแนะนำตัวพลางถอดแว่นกันแดดออก เป็นดิมจริงๆ ด้วย

บังเอิญจัง

“ดิม…” ดิมก็คือผู้ชายที่ฉันเคยเจอที่คลับ

“มาเที่ยวเหรอ”

“อื้อ แล้วดิมล่ะ”

“มาเที่ยวเหมือนกัน”

“แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ”

“ใช่ เบื่อๆ น่ะ อยากหาความสงบให้ตัวเองสักหน่อย”

“แป้งมารบกวนหรือเปล่าเนี่ย” รู้สึกเกรงใจจังแฮะ

“เฮ้ยไม่ๆ ถ้าเป็นแป้งไม่มีคำนั้นอยู่แล้ว จะถ่ายรูปใช่มั้ย มาสิ ดิมถ่ายให้”

ฉันคลี่ยิ้มบางๆ แล้วยื่นกล้องให้ดิมถือ จากนั้นตัวเองก็เดินไปในทะเลให้น้ำอยู่ประมานเข่าแล้วเปิดผ้าคลุมโพสต์ท่าแบบที่เคยเห็นดาราเขาโพสต์กันในเน็ต

พอถ่ายเสร็จฉันก็วิ่งไปหาดิมทั้งที่ยังไม่ทันได้ปิดเสื้อคลุม ทำให้หน้าอกมันกระเพื่อมเล็กน้อย แต่โชคดีที่ดิมแทบไม่ได้สังเกต

เห็นเที่ยวคลับเที่ยวกลางคืน แต่เป็นสุภาพบุรุษมากกว่าที่คิดแฮะ

ไม่เหมือนใครบางคนที่ทำตัวเหมือนเป็นคนอบอุ่น แต่จริงๆ แล้วหื่นกามยิ่งกว่าอะไร

“สวยมั้ย” ดิมถามขณะที่ฉันเลื่อนดูรูปในกล้อง

“อื้อ สวยมากเลย ขอบคุณนะ^_^”

“งั้นคืนนี้เพื่อเป็นค่าตอบแทน แป้งต้องเลี้ยงเหล้าดิมโอเคเปล่า ?”

“แถวนี้มีคลับด้วยเหรอ”

“มีสิ…” ดิมไม่พูดเปล่าแต่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันแล้วกระซิบ “…รับรองเลยว่ามันส์จนลืมไม่ลง”