กินเด็ก 20+ นิยาย บท 10

@ร้านอาหาร (ในห้างสรรพสินค้า)

คะนิ้งนั่งมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ ขณะที่นั่งรออาหารทยอยมาเสิร์ฟหลังจากต้นน้ำซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เขากลับเอาแต่สนใจมือถือเครื่องใหม่ ไม่ได้สนใจจะหันมาพูดคุยกับเธอเลย

"หนูเห็นโทรศัพท์ของพี่คนหล่อยังใหม่ๆอยู่เลย ทำไมถึงเปลี่ยนเครื่องใหม่ล่ะคะ เมื่อกี้หนูแอบเห็นราคามันเกือบห้าหมื่นเลยนะ มันแพงมากๆเลย"

"..."

"พี่คนหล่อชอบสีขาวเหรอคะ แต่หนูเห็นมือถือเครื่องเก่าของพี่คนหล่อสีทองนะ แล้วมันก็ยังใหม่มากๆเลย ถ้าเป็นหนูคงไม่กล้าใช้มือถือเครื่องละครึ่งแสนแบบนั้น"

"ฉันต้องทนรำคาญเสียงเธออีกนานแค่ไหน" ต้นน้ำพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าหลังจากนั่งฟังเงียบๆมาหลายนาที ก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งซื้อมาใหม่ใส่หน้าตักเด็กช่างจ้อ

"อ๊ะ!" คะนิ้งรีบหยิบมือถือเครื่องหรูราคาเกือบครึ่งแสนมาถือไว้ด้วยความตกใจ มือบางจับประคองไว้แน่นด้วยกลัวว่ามันจะหลุดมือ

"ทำไมโยนมันแรงขนาดนั้นคะ ถ้ามันตกแล้วพังขึ้นมาหนูจะร้องไห้แทนพี่คนหล่อเลยนะ"

"มันไม่ค่อยสวยถูกใจฉันเท่าไร อยากได้ก็เอาไป"

"เอ๋? หะ..ให้หนูจริงๆเหรอ" สิ่งที่ต้นน้ำพูดออกมาสร้างความงุนงงให้เด็กสาวไม่น้อย "แต่มันรุ่นเดียวกันกับของพี่คนหล่อเลยนะคะ เหมือนกันเป๊ะๆเลย แค่สีต่างกันเอง"

"แล้วไง?"

"ถ้าพี่คนหล่อไม่ชอบทำไมถึงซื้อมาล่ะคะ แถมยังซื้อซิมมาใส่ด้วย เครื่องนึงตั้งหลายหมื่น"

"..." ต้นน้ำไม่ได้พูดอะไร แต่เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาเล่นเกม

"ให้หนูจริงๆเหรอคะ" เพราะต้นน้ำเอาแต่สนใจเกมในมือถือคะนิ้งจึงเรียกร้องความสนใจด้วยการยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนศีรษะบังหน้าจอมือถือ ลมหายใจอุ่นของชายหนุ่มเป่ารดลงมาบนปลายจมูกถี่ๆ

"เลิกทำตัวแบบนี้ต่อหน้าฉันสักที"

"หนูแค่อยากขอบคุณที่ให้โทรศัพท์หนูค่ะ" ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มหวานจนตาหยี คะนิ้งเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหยักได้รูปเป็นการขอบคุณ แล้วผละตัวออกมา ทั้งที่เป็นคนทำแบบนั้นแต่เรือนแก้มใสกลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

"..." ต้นน้ำถอนหายใจหนักๆกับการกระทำของเด็กสาว บางครั้งเธอก็ทำตัวไร้เดียงสาจนน่ารำคาญ แต่บางครั้งคำว่าไร้เดียงสามันก็ห่างไกลกับการกระทำของเธอ

ความรู้สึกของเขามันไม่ได้เปลี่ยนไปหรือหวั่นไหวกับสิ่งที่เธอทำและแสดงออก เพียงแค่บางครั้งความสงสารมันแทรกเข้ามาในความรู้สึกรำคาญก็เท่านั้น

"หนูขอเบอร์ของพี่พัดชาหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากมีงานทำค่ะ จะได้มีเงินเยอะๆ ไม่ต้องรบกวนพี่คนหล่ออีก"

"ฉันบันทึกเบอร์ของพัดชาไว้ให้แล้ว"

"แล้วเบอร์ของพี่คนหล่อล่ะคะ"

"เธอไม่จำเป็นต้องมีเบอร์ฉัน"

"ทำไมล่ะคะ~" คะนิ้งถามเสียงเบา

"ฉันไม่ได้คิดจะให้เธออยู่กับฉันตลอด มีงานทำมีเงินเมื่อไหร่ก็ย้ายออกไป"

"พี่พัดชาก็สวยมากๆเลยค่ะ แถมหุ่นดีมากด้วย"

"แต่ไม่น่าอิจฉาเท่าน้องคะนิ้งหรอก เด็กอะไรหุ่นดีเป็นบ้าเลย ตอนพี่อายุเท่าเรายังไม่สวยขนาดนี้เลยนะ" พัดชาพูดติดตลก ซึ่งคะนิ้งก็หัวเราะน้อยๆเพราะไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป

"พี่พัดชาคะ"

"หือ?"

"เรื่องงาน...หนูขอทำงานกับพี่พัดชาต่อได้ไหมคะ หนูอยากมีงานทำค่ะ จะได้มีเงินเยอะๆ"

"..." พัดชาเหลือบมองลูกพี่ลูกน้องอย่างลังเลเมื่อจู่ๆคะนิ้งก็ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ "ต้นโอเคเหรอถ้าน้องคะนิ้งจะมาทำงานกับพัด"

"ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองของเด็กคนนี้" ต้นน้ำตอบเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจนัก

"แล้วพี่จะให้เราทำหน้าที่อะไรดีเนี่ย ล้างแก้วล้างจานก็น่าจะหนักเกินไปนะ"

"หนูทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ"

"น่ารักแบบน้องคะนิ้งถ้าเป็นบาร์เทนเดอร์ลูกค้าคงจะติดน่าดู แต่ก็...เด็กไม่พอแถมยังหน้าเด็กกว่าอายุอีก"

"..." คะนิ้งทำหน้าเศร้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น

"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าหรอก เดี๋ยวพี่หางานให้ทำถ้าอยากทำจริงๆ" พัดชาบอกอย่างใจดี ทำให้คะนิ้งกลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง ในขณะที่ต้นน้ำกอดอกมองรอยยิ้มนั้นเงียบๆ