กินเด็ก 20+ นิยาย บท 19

ต้นน้ำหอบหายใจหนักๆเมื่อได้ปลดปล่อยความเสียวซ่านออกมา เขาเสยผมชุ่มเหงื่อที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งยังจับเอวคอดไว้หลวมๆ

"อึก..นะ..หนูเจ็บ~" แม้ว่าบทรักเร่าร้อนจะจบลงแล้วแต่ใช่ว่าความเจ็บปวดที่ชายหนุ่มมอบให้จะทุเลาลง คะนิ้งหลับตาลงช้าๆเพื่อให้หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้ม เนื้อตัวของเธอยังสั่นเทา โดยเฉพาะเรียวขาทั้งสองข้าง อาการมึนเมาจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเหมือนจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง

"ฉันให้โอกาสเธอเปลี่ยนใจแล้วนะ เธอปฏิเสธมันเอง" มือหนาวางลงบนหน้าท้องแบนราบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงไปนอนทาบทับบนเรือนร่างอรชร เขาสัมผัสได้ถึงการหอบหายใจที่แรงขึ้นของเธอ

"ตะ..ตอนนี้หนูเป็นของต้นรึยังคะ~" เด็กสาวถามเสียงเครือ พร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ คำถามนั้นทำให้ต้นน้ำชะงักไป

"เธอเป็นคนอนุญาตให้ฉันทำแบบนี้เองนะ" นั่นเป็นคำตอบที่หลุดออกจากปากของเขาหลังจากเงียบไปนานนับนาที "ในเมื่อเป็นคนอนุญาต ทำไมถึงกล้าเรียกร้องอะไรจากฉัน"

"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับคำตอบของชายหนุ่ม น้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดไปพานจะไหลออกมาอีกครั้ง แววตาของคะนิ้งสั่นระริก "หนูแค่อยากเป็นผู้หญิงของต้นจริงๆ ไม่อยากเป็นหลอกๆ ต้นใจร้ายกับหนูมากๆเลย"

"จะว่าฉันใจร้ายกับเธอก็ได้นะ แต่ฉันถามเธอแล้วว่าจะเปลี่ยนใจรึเปล่า คำตอบของเธอคือไม่" ต้นน้ำอธิบายอย่างใจเย็น ทั้งที่ความเป็นจริงเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ "ฉันบอกเธอแล้วนะว่าฉันไม่อยากมีเมียตอนนี้ แต่ฉันจะเป็นผู้ปกครองชั่วคราวให้ถ้าเธอต้องการ"

ต้นน้ำหยัดกายลุกขึ้นอีกครั้งเมื่อหมดอารมณ์จะบรรเลงบทรักเร่าร้อนบทใหม่ เขาค่อยๆดึงแก่นกายเปื้อนเลือดออกจากช่องทางรักบวมช้ำ ทำให้น้ำรักที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายเธอเมื่อสักครู่ค่อยๆไหลออกมาหยดลงบนผ้าปูที่นอน

"ต้นจะทิ้งหนูไหม~" น้ำเสียงของเด็กสาวสั่นเครือในประโยคนั้น

"อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดกับการกระทำเมื่อกี้"

"หนูจะไม่เรียกร้องอะไรจากต้นเลย หนูแค่อยากให้ต้นอยู่กับหนูไปนานๆ ไม่อยากให้ต้นทิ้งหนู หนูมีต้นคนเดียวนะ"

"เคยบอกแล้วนิว่าอย่าเอาชีวิตมาฝากไว้กับฉัน"

"หนูมีแค่ต้นคนเดียวจริงๆนะ~" น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มในที่สุด คะนิ้งค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น ขยับขึ้นไปนั่งบนหน้าตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ แขนเรียวเล็กสั่นเทากอดรัดลำคอหนาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป

"ไม่ให้ทิ้งนะ..อึก..ไม่อนุญาตให้ทิ้งด้วย"

"..." ต้นน้ำยังคงนั่งนิ่งแม้ว่าคนบนหน้าตักจะกำลังสะอื้นไห้ก็ตาม แต่ร่างกายกลับทำงานอัตโนมัติด้วยการยกแขนขึ้นมากอดเธอไว้หลวมๆ เขาเกลียดเสียงสะอื้นไห้และคำอ้อนวอนของเธอ ยิ่งได้ยินก็ยิ่งหงุดหงิด

"ยะ..อย่าทิ้งหนูเหมือนคนอื่นนะ..อึก..นะ..หนูไม่อยากโดนทิ้ง..ฮือออ~"

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว ฉันเกลียดเสียงร้องไห้"

"ตะ..ต้น..อ๊ะๆ" เสียงครางสั่นพร่ายังดังเล็ดลอดออกมาจากปากของคะนิ้งอย่างต่อเนื่อง เธอกัดปากเบาๆขณะมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม พยายามปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความต้องการส่วนลึกของตัวเอง

ภายในห้องพักส่วนตัวที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นสนามรักชั่วคราวยังดังระงมไปด้วยเสียงครางของสองหนุ่มสาวและเสียงกระแทกกายหยาบโลน บทรักเร่าร้อนที่มีชายหนุ่มเป็นผู้คุมเกมบรรเลงขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า...

@วันต่อมา

"อื้อ~" ไอความร้อนจากแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจากระเบียงห้องกระทบกับใบหน้าจิ้มลิ้มและไหล่มนเปลือยเปล่าของเด็กสาวที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ช่วยปลุกให้เธอตื่นจากการหลับใหลเพื่อลืมตาขึ้นมาทักทายวันใหม่

"อื้อ~" ร่างกายที่ร้าวระบมเนื่องจากศึกรักเร่าร้อนที่กินเวลานานหลายชั่วโมงทำให้คะนิ้งไม่สามารถขยับพลิกตัวไปมาได้เหมือนทุกวัน เธอรู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกสูบพลังไปจนหมด

"...ต้น~" ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องนอนเมื่อไม่เห็นต้นน้ำนอนอยู่ข้างๆ หัวคิ้วโค้งมนขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อเหลือบเห็นกระดาษโน้ตเล็กๆแปะอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เธอค่อยๆเอื้อมมืออ่อนแรงขึ้นไปหยิบมันมา

'มีเรียนตอนเช้า เดี๋ยวตอนเที่ยงกลับมา ถ้าหิวก็หาอะไรกินรองท้องไปก่อน อยากได้อะไรก็โทรมา เมมเบอร์ไว้ให้ในโทรศัพท์เธอแล้ว'

ทั้งที่ควรจะน้อยใจที่ตื่นมาไม่ได้เห็นหน้าเขาเป็นคนแรก แต่คะนิ้งกลับยิ้มได้เพราะข้อความบนกระดาษโน้ตเล็กๆจากต้นน้ำ