กินเด็ก 20+ นิยาย บท 21

@หลายวันต่อมา

"ต้น~ ต้นไปส่งหนูที่ทำงานหน่อย ต้นนนนนน~"

"อื้อ~" น้ำเสียงใสๆของใครบางคนที่ดังเข้ามาในโสตประสาท ปลุกต้นน้ำที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ลืมตาตื่นอย่างหงุดหงิด เขายกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากเพื่อหลบเลี่ยงแสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดาน

"ต้นไปส่งหนูหน่อย~" เด็กสาวจูบประทับลงบนริมฝีปากหนาของชายหนุ่มหลายครั้งเพื่อเรียกร้องความสนใจให้เขาลืมตาขึ้นมา แต่นั่นกลับสร้างความรำคาญให้เขาแทน

"ฉันเป็นคนใช้ของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากทำงานหาเงินก็นั่งแท็กซี่ไปเองสิวะ คนจะหลับจะนอน อย่าวุ่นวายให้มาก"

"เงินที่ต้นให้หนูมันจะหมดแล้ว เงินเดือนของหนูก็ยังไม่ออกด้วย ทิปที่ได้จากลูกค้าหนูก็ให้เจ้าหมูน้อยกินหมดแล้วด้วย"

"เงินอยู่ในกระเป๋าสตางค์ ไปหยิบเอา แล้วอย่ามาวุ่นวายเวลานอนของฉันอีก"

"ต้นให้หนูกี่บาท"

"ในสมองเธอมันมีแต่คำถามรึไง" เขาวางแขนลงบนเตียงแล้วลืมตาขึ้นมามองเด็กสาวที่นอนเกยอยู่บนแผงอกเปลือยเปล่าอย่างนึกรำคาญ

"มันเป็นเงินของต้น หนูไม่กล้าหยิบถ้าต้นไม่บอกว่าให้กี่บาท"

ต้นน้ำถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะดันตัวคะนิ้งออกห่างแล้วหยัดกายลุกขึ้น

แกร๊ก~

เสียงปลดล็อกประตูที่ดังขึ้นจากประตูบานใหญ่ของห้องพักทำต้นน้ำที่กำลังจะก้าวขาลงจากเตียงชะงักไป เขารีบผลักคะนิ้งออกให้พ้นทาง แล้วผลุนผลันลุกขึ้นหน้าตาตื่น

"ห้ามส่งเสียงดังจนกว่าฉันจะเข้ามา ห้ามเปิดประตูออกไปด้วย"

"..." คะนิ้งได้แต่กะพริบตามองอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อเห็นต้นน้ำรีบเดินออกไปจากห้องนอน มิหนำซ้ำยังปิดประตูให้เธอเสร็จสรรพ

"พวกมึงเคยคิดจะมีมารยาทเคาะประตูห้องก่อนเปิดเข้ามาบ้างไหม" ต้นน้ำเท้าเอวถามหน้าตึงเมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสามคนเดินเรียงกันเข้ามาอย่างถือวิสาสะ มิหนำซ้ำยังแต่งตัวด้วยชุดไปรเวตเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์เหมือนกัน

"ปกติก็เปิดเข้ามาเลยทุกครั้งไม่เห็นมึงบ่นอะไร หรือมึงแอบซื้อผู้หญิงมากินในห้องเลยไม่อยากให้พวกกูพรวดพราดเข้ามา" บดินทร์ที่เดินเข้ามาเป็นคนแรกหรี่ตามองอย่างจับผิด พร้อมกับเดินเข้าไปกอดคอต้นน้ำไว้หลวมๆ

"พวกมึงมาทำอะไรกัน"

"ว่าจะมาชวนมึงไปกินเหล้าด้วยกัน" สหรัฐตอบ

"งั้นรอแป๊บ กูขอแต่งตัวก่อน"

"กูขอเข้าห้องน้ำหน่อย" เหมราชที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายเดินตรงไปจับลูกบิดประตูห้องนอนหมายจะเปิดเข้าไป

"เดี๋ยว!!" เสียงตะโกนห้ามของต้นน้ำทำเอาสามหนุ่มชะงักไปอย่างพร้อมเพรียง ท่าทางมีพิรุธของเขาสร้างรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นบนมุมปากของสหรัฐ

"มึงดูแปลกๆนะ ในห้องนอนมีอะไรซ่อนอยู่รึไง" เขาเดินเข้าไปจับไหล่ของต้นน้ำไว้แน่น โดยมีบดินทร์ล็อกคอไว้จากทางด้านหลัง

"ทำอะไรของพวกมึง กูแค่จะบอกว่าห้องน้ำในห้องนอนมันเสียเมื่อเช้า ไปเข้าห้องน้ำในครัวนู้นไป" ต้นน้ำมองมือของเหมราชที่ยังจับลูกบิดประตูค้างไว้เขม็ง

"อธิบายมา ให้ไวเลย" บดินทร์กดดันเสียงเข้ม แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา โดยมีสหรัฐเดินตามเข้าไปนั่งข้างๆ

"มึงจะอธิบายเองหรือให้พวกกูลากเด็กคนนั้นออกมาอธิบายแทน"

"มึงนี่เสือกเก่งเหมือนกันนะ" ต้นน้ำว่าให้เหมราช แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่ไม่ยี่หระ มิหนำซ้ำยังเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปนั่งไขว่ห้างรอฟังคำตอบบนโซฟา

"ไม่เห็นต้องอธิบายอะไร แค่เด็กที่พัดชาฝากให้ดูแล" เขาเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวพลางทำหน้าเหนื่อยหน่าย

"เด็กของพัดชา?" คำตอบของต้นน้ำยิ่งสร้างความงุนงงให้สหรัฐเข้าไปใหญ่ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จักกับลูกพี่ลูกน้องของต้นน้ำ ออกจะสนิทกันด้วยซ้ำ

"ก็แค่เด็กมีปัญหาที่มาขอความช่วยเหลือจากพัดชา แต่พัดชาเสือกผลักภาระมาให้กู กูเลยต้องเป็นผู้ปกครองชั่วคราวให้เด็กคนนั้นก่อน"

"อยากถามให้ละเอียดกว่านี้ แต่กูไม่ค่อยชอบฟังอะไรยาวๆเท่าไร มันน่าเบื่อ งั้นกูขอถามมึงคำถามเดียวก็พอ" บดินทร์ยกขาขึ้นมาเหยียดตรงบนโต๊ะกระจกขณะกอดอกมองต้นน้ำ "มึงมีอะไรกับเด็กคนนั้นรึยัง"

"ถามเหี้ยอะไรของมึง"

"หึ ถ้ายังไม่มีอะไรกันมึงคงปฏิเสธแล้ว"

"..."

"แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่ามึงกับเด็กคนนั้นเป็นอะไรกัน จะปิดบังทำไมวะ"

"เพราะไม่ได้เป็นอะไรกันไง เลยไม่มีความจำเป็นต้องบอกพวกมึง" สามหนุ่มเงียบไปอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่ต้นน้ำพูดออกมา