กินเด็ก 20+ นิยาย บท 38

"สัญญาแล้วนะว่าจะปกป้องหนู"

"ฉันแค่บอก ไม่ได้สัญญา"

"แต่หนูถือว่ามันเป็นคำสัญญาของต้นนะ" เด็กสาวคลี่ยิ้มหวาน แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหนา "หนูชอบต้นคนนี้ หนูไม่ชอบต้นคนก่อนที่ชอบพูดจาทำร้ายหนู ต้นเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยได้ไหม ไม่เปลี่ยนไปได้รึเปล่า"

"ฉันจะอารมณ์ดีหรืออารมณ์เสียมันขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ"

"แต่หนูเป็นเด็กดีนะ หนูไม่ดื้อด้วย ขนาดหนูไม่ดื้อต้นยังดุหนูเลย" เธอทำหน้าน้อยใจ "หนูอยากเห็นต้นยิ้ม ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาหนูไม่เคยเห็นต้นยิ้มเลย คนเราสามารถทำหน้าบึ้งตลอดเวลาได้จริงๆเหรอ~"

"..."

"ถ้าต้นยิ้มคงจะน่ารักมากๆเลย ยิ้มแบบนี้" ว่าจบก็ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี แต่แทนที่จะได้เห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มกลับได้เห็นสีหน้าเบื่อหน่ายของเขาแทน "ต้นยิ้มไม่เป็นเหรอ"

"มีใครบ้างเกิดมาแล้วยิ้มไม่เป็น"

"งั้นยิ้มให้หนูดูหน่อยสิ"

"นั่งเงียบๆเป็นไหม" คะนิ้งทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนดุเบาๆ ก่อนจะค่อยๆซบหน้าลงบนบ่าแกร่ง

"ต้นหนูง่วง~ หนูขอไปล้างหน้าได้ไหม"

"อย่าไปนาน" เธอผละตัวออกจากแผงอกแกร่งอีกครั้งเมื่อต้นน้ำอนุญาต แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น เดินปิดปากหาวหวอดๆตรงไปทางห้องน้ำ

กึก!

ร่างกายหยุดชะงักอัตโนมัติเมื่อสายตาบังเอิญมองเห็นใครคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมสูบบุหรี่ข้างห้องน้ำผู้ชายพอดี เพราะสมองเหมือนจะหยุดประมวลผลไปชั่วขณะจึงทำให้ใครคนนั้นหันมาสบตากันพอดี

"คะนิ้ง!" ท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มเธอได้ยินเสียงของใครคนนั้นดังแทรกขึ้นอย่างชัดเจน คะนิ้งรีบหมุนตัวหนีหมายจะวิ่งกลับไปหาต้นน้ำ แต่กลับโดนคนที่วิ่งมาหาคว้าแขนไว้พอดี ทำให้เธอเสียหลักถลาเข้าไปชนแผงอกแกร่ง

"ปะ..ปล่อยนะ!"

"มาคุยกันหน่อย"

"ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!" กำปั้นน้อยๆกระหน่ำฟาดใส่ท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่มเต็มแรงเมื่อโดนเขาลากแขนเข้ามาในมุมมืดของผับที่ไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา

"ยะ..อย่ามายุ่งกับหนูนะ!"

"หวงตัวจังเลยนะ" มือหนาดันปลายคางมนขึ้นเล็กน้อย แต่คะนิ้งก็รีบปัดออกอย่างแรงด้วยความรังเกียจ "ทำเป็นหวงไปได้ มากกว่านี้ฉันยังเคยทำเลย"

"ยะ..อย่ามาพูดจาน่ารังเกียจแบบนั้นกับหนูนะ!"

"เธอปีกกล้าขาแข็งขึ้นแล้วนะ ว้าว แถมยังทำงานแบบนี้ด้วย" ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ไล่มองเรือนร่างอรชรภายใต้เดรสสายเดี่ยวสีดำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"ปล่อยนะ! อย่ามายุ่งกับหนู!"

"ฉันอุตส่าห์ตามหาเธอนะ"

"อย่ามาโกหกหน่อยเลย คนอย่างคุณน่ะเหรอจะตามหาหนู"

"มึงคงไม่อยากมีปากไว้กินข้าวแล้วใช่ไหมถึงกล้าทำแบบนั้นกับผู้หญิงของกู" ต้นน้ำย่อตัวนั่งลง ขณะที่มือข้างหนึ่งยังกำคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น

"ผู้หญิงของมึง?" เจอาร์ที่นั่งหมดสภาพอยู่บนพื้นทำหน้างุนงงกับคำพูดของคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาใช้หลังมือเช็ดเลือดออกจากริมฝีปากอีกครั้ง แล้วปัดมือของอีกฝ่ายออกจากคอเสื้อ

"ฮ่าๆๆ พูดอะไรวะ น่าขำ"

"..."

"แต่ไหนๆก็มาทำเท่เป็นพระเอกแล้ว จะไม่ทักทายพี่ชายของคะนิ้งหน่อยเหรอ"

"..." ต้นน้ำขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินคำว่าพี่ชายจากปากของเจอาร์

"แค่พี่ชายกับน้องสาวทักทายกัน คนนอกอย่างมึงไม่น่าเข้ามาเสือกเลยนะ"

"อึก..ตะ..ต้น" คะนิ้งเรียกเสียงสั่นเมื่อเห็นต้นน้ำเงียบไป เนื้อตัวของเธอยังสั่นเทา เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล

"กูไม่สนว่ามึงจะเป็นใครหรือเป็นอะไรกับเมียกู" เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปเค้นเสียงบอกอีกฝ่ายให้พอได้ยินกันแค่สองคน "ต่อให้เป็นพ่อหรือแม่ถ้ารังแกผู้หญิงของกูกูก็ไม่ไว้หน้าทั้งนั้น"

"..."

"จำหน้ากูไว้ให้ดี ถ้าเจอกันอีกกูจะได้ไม่เสียเวลาแนะนำตัว" ต้นน้ำหยัดกายลุกขึ้นหลังพูดทิ้งท้ายจบประโยค แล้วเดินกลับไปหาคะนิ้งที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างหลัง

เด็กสาวปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆเมื่อต้นน้ำคว้ามือสั่นเทาเข้าไปกุมไว้ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกัน ทั้งที่ไม่มีคำพูดปลอบประโลมหลุดออกจากปากของเขา แต่กลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจ แค่มีเขาอยู่ใกล้ๆก็รู้สึกปลอดภัย