กินเด็ก 20+ นิยาย บท 42

@สวนสนุก

"ที่บอกว่าให้พามาเที่ยวอยากมาสวนสนุกเนี่ยนะ" ต้นน้ำถอนหายใจพรืดใหญ่ขณะเดินจูงมือคะนิ้งเข้ามาในสวนสนุกท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวในช่วงบ่ายโมงกว่า

"ต้นร้อนเหรอ เดี๋ยวหนูไปซื้อน้ำให้นะ"

"ไม่ต้อง ไปรอในร่มก่อน เดี๋ยวฉันกลับไปเอาของที่รถแป๊บเดียว" คะนิ้งพยักหน้ารับอย่างไม่เรื่องมาก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือขึ้นไปเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มในตอนที่เขาปล่อยมือแล้วตั้งท่าจะเดินออกไป

"หนูรอแถวๆนี้นะ"

"อย่าเดินไปไหน" ต้นน้ำกำชับเสียงเข้ม ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่แทนที่คะนิ้งจะเข้าไปหลบแดดใต้ร่มไม้ใกล้ๆเธอกลับรีบวิ่งออกไปอีกทางหนึ่งเพราะเห็นว่ามีร้านขายไอศกรีมอยู่

"ต้น!" เด็กสาวตะโกนเรียกอย่างอารมณ์ดีเมื่อเดินกลับมาที่เดิมแล้วเห็นต้นน้ำเดินกลับมาถึงพร้อมกัน เธอยิ้มสดใสกลบเกลื่อนความผิดเมื่อโดนเขาดุทางสายตา

"ต้นอยากกินไอติมไหม เดี๋ยวหนูวิ่งไปซื้อให้ รสมะนาวอร่อยมากเลยนะ"

"บอกว่าไม่อยากกิน" ต้นน้ำชักสีหน้าใส่เมื่อโดนเซ้าซี้ แล้วสวมหมวกแก๊ปสีดำของตัวเองที่ถือมาด้วยให้คะนิ้ง ทำเอาเธอที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสชาติของไอศกรีมชะงักไป

"ต้นกลับไปเอาหมวกมาเหรอ"

"โดนแดดมากๆเดี๋ยวจะไม่สบาย"

"..." ทั้งที่เป็นคำพูดธรรมดาไม่ได้มีความพิเศษอะไรเลย แต่หัวใจดวงน้อยกลับเต้นแรงอีกครั้ง เด็กสาวอมยิ้มแก้มปริเมื่อรับรู้ถึงความห่วงใยที่ต้นน้ำมีให้ เธอเกาแก้มแก้เก้อ แล้วยื่นไอศกรีมที่ตัวเองกินแล้วไปจ่อริมฝีปากของเขา

"กินไหม มันอร่อยมากเลยนะ"

"..." ต้นน้ำเหลือบมองไอศกรีมที่ถูกยื่นมาให้อย่างชั่งใจ ก่อนจะดันมันกลับไปหาคนตัวเล็ก

"รังเกียจเหรอ..."

"เธอเคยสัญญาอะไรไว้จำได้ไหม?"

"สัญญา?" เด็กสาวขมวดคิ้วยุ่ง

"ถ้าวันไหนจะไปเธอจะเลี้ยงไอติมฉันเป็นการตอบแทน"

"..."

"อย่ายื่นมาให้ฉัน ฉันไม่กิน"

"..."

"...เพราะฉันไม่อนุญาตให้เธอไป"

"..." หากหัวใจของเธอมันสามารถพูดได้มันคงตะโกนออกมาดังๆว่าพ่ายแพ้ให้กับผู้ชายคนนี้อย่างราบคาบ แม้น้ำเสียงของเขาจะไม่ได้อ่อนหวานชวนให้เคลิบเคลิ้ม แต่ความหนักแน่นในน้ำเสียงนั้นก็ทำเอาเธอแทบไปต่อไม่ถูก

"ไปได้แล้ว มันร้อน" เมื่อเห็นเด็กสาวเงียบไปต้นน้ำจึงยกแขนขึ้นมากอดคอเธอไว้หลวมๆ แล้วเดินลึกเข้าไปในสวนสนุกพร้อมกัน คะนิ้งเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหลังจากนั้น เธอกินไอศกรีมเงียบๆ ขณะที่หัวใจยังพองโต

"ต้นหนูอยากนั่งม้าหมุน"

"มันของเล่นสำหรับเด็ก"

"แต่หนูอยากนั่ง ต้นเล่นกับหนูนะ"

"ฝันเถอะ"

"เก็บปากไว้ดูดนมเมียมึงเถอะถ้าจะพูดอ้อนมืออ้อนตีนกูขนาดนี้"

(พูดความจริงทำเป็นหัวร้อนนะมึง งั้นคืนนี้มาเจอกันที่ผับพัดชาเหมือนเดิม เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้เหมกับไอ้ดินก่อน)

"ช่วงนี้ว่างมาก่อกวนกูจังนะพวกเวร แต่ไม่ต้องมาชวนกูแดกเหล้าอีกนะ ช่วงนี้กูงด แค่นี่แหละ"

(เดี๋ยวอย่าเพิ่งวาง! นี่มึงใช่ต้นน้ำเพื่อนกูคนเดิมไหมเนี่ย มึงเนี่ยนะงดเหล้า จิตสำนึกความเป็นคนดีของมึงเพิ่งเริ่มทำงานหรืออะไรวะ)

"เด็กมันขอไว้ แค่นี้แหละ กูร้อนขี้เกียจคุย" ไม่รอให้คนปลายสายได้ถามอะไรต่อต้นน้ำก็กดวางสายทันที แล้วเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์เหมือนเดิม

"ขอโทษนะคะ" น้ำเสียงของใครบางคนหนึ่งที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้ต้นน้ำต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถามเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยยืนทำท่าทางเหนียมอายอยู่ตรงหน้า

"เอ่อ...ขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะ"

"มีแฟนแล้ว" ต้นน้ำตอบเสียงแข็ง อากาศที่ร้อนอบอ้าวในตอนบ่ายยังไม่ทำให้เขาหงุดหงิดเท่ากับสายตาทอดสะพานของหญิงสาว

"ขอไว้คุยกันเฉยๆก็ไม่ได้เหรอคะ"

"..." เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อโทรศัพท์มือถือถูกยื่นมาตรงหน้า ความรำคาญทำให้เขาตัดสินใจรับมือถือของหญิงสาวมา เมื่อกรอกเบอร์โทรศัพท์เสร็จแล้วจึงคืนให้เจ้าของ

"ขอบคุณค่ะ"

"เบอร์เมีย อยากคุยกับฉันก็โทรไปขออนุญาตเมียฉันก่อน"

"เอ่อ..." เจ้าของใบหน้าสะสวยอึ้งไปเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาของชายหนุ่ม เธอหัวเราะน้อยๆกลบเกลื่อนอาการเสียหน้า

"งะ..งั้นไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวฝืนยิ้มเก็บอาการ แล้วรีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นทันที ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของผู้คนรอบข้างที่มองตามไป มีเพียงต้นน้ำที่ไม่ได้สนใจใครเลย มิหนำซ้ำยังรู้สึกรำคาญที่โดนสายตาของผู้หญิงหลายคนมองมา