กินเด็ก 20+ นิยาย บท 66

"ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ หนูไม่หลงกลหรอก คิดว่าหนูรู้ไม่ทันความคิดเจ้าเล่ห์ของต้นเหรอ"

"หยิบบุหรี่ให้หน่อย" คะนิ้งทำหน้ามุ่ยทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น

"ต้นสัญญากับหนูแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะพยายามเลิก"

"คิดว่าบุหรี่มันเลิกง่ายรึไง คิดว่าบอกให้เลิกแล้วจะเลิกได้ทันทีเลยเหรอ ถ้าเลิกง่ายขนาดนั้นคงไม่มีคนติดบุหรี่หรอก"

"ต้นต้องอดทนกว่านี้สิ มันไม่ดีนะ"

"อดทนอยู่นี่ไง ตอนนี้สูบแค่สองมวนต่อวันเอง พยายามที่สุดแล้ว" เขาค่อยๆยกมือขึ้นมาถอดผ้ากันเปื้อนของเด็กสาวออกเมื่อเห็นเธอเงียบไป แล้วดึงเสื้อกล้ามสีขาวของเธอขึ้นมาเหนือเนินอกอวบอิ่ม

"อืม~" เสียงครางในลำคอของชายหนุ่มดังเล็ดลอดออกมาเบาๆเมื่อริมฝีปากหนาครอบลงบนยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อ ขณะที่มือหนาข้างหนึ่งทำหน้าที่บีบเคล้นมันเบาๆ

"อ๊า..ตะ..ต้นเจ้าเล่ห์..อ๊ะๆ" คะนิ้งกัดปากเบาๆระบายความเสียวซ่านเมื่อโดนปลุกเร้าอารมณ์ ทั้งที่โดนปรนเปรอหน้าอกใหญ่ แต่กลับมีความรู้สึกแปลกๆที่ช่วงล่าง

"ดะ..ดูดเบาๆหน่อย..อ๊า..ยะ..อย่ากัดนะ" เธอจิกเล็บลงบนบ่าแกร่งอย่างลืมตัวเมื่อเรียวลิ้นสากตวัดเลียไปมาอย่างหนักหน่วงสลับกับขบเม้ม สัมผัสเร่าร้อนของเขาทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายของเธอลุกชูชัน

"อืม~" ต้นน้ำหลับตาพริ้มพลางส่งเสียงครางอย่างพึงพอใจ เพราะความหอมหวานจากเรือนร่างของคะนิ้งสามารถทดแทนสิ่งที่เขากำลังกระหายได้ เลือดลมในกายสูบฉีดเหมือนทุกครั้งที่ได้สัมผัสเธออย่างลึกซึ้ง

"ตะ..ตรงนั้นไม่ได้นะ!" เด็กสาวร้องปรามเสียงหลงเมื่อกางเกงนอนขาสั้นกำลังจะถูกถอดออกด้วยฝีมือของคนเจ้าเล่ห์ เธอรีบดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่างก่อนจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ แต่เหมือนว่าท่าทางขัดขืนของเธอจะทำให้อีกคนไม่พอใจ

"เมื่อคืนที่แด๊ดดี้ทำหนูยังเจ็บอยู่เลย"

"ข้ออ้าง"

"ไม่ใช่สักหน่อย ก็เมื่อคืนแด๊ดดี้รุนแรงนิ"

"งั้นใช้ปากทำให้ก็ได้"

"มะ..ไม่เอา มันน่าอายจะตาย"

"แค่นอนเฉยๆมันน่าอายตรงไหน มาสิ เดี๋ยวเฮียใช้ปากทำให้"

"ดะ..แด๊ดดี้ลามก!" คะนิ้งแหวใส่เสียงดังกลบเกลื่อนความเขินอาย รีบดึงเสื้อกล้ามลงมาปิดหน้าอกไว้เหมือนเดิม

"ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ เดี๋ยวไปมหาลัยสายนะ"

"บอกว่าอยากบุหรี่"

"ก็ดูดนมหนูไปแล้วนิ ทำไมวันนี้แด๊ดดี้งอแงเหมือนเด็กเลย"

"บุหรี่มวนนึงดูดเป็นสิบนาที เมื่อกี้ดูดไปไม่ถึงสองนาทีด้วยซ้ำ มันทดแทนกันไม่ได้นะ"

"เดี๋ยวนี้หาเรื่องเอาเปรียบหนูอยู่เรื่อยเลยนะ ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ ไม่งั้นหนูกินหมดจริงๆด้วย"

"ดุจังวะ" ต้นน้ำทำหน้าเซ็ง ถึงอย่างนั้นก็ยอมเหวี่ยงขาลงจากเตียง เดินเปลือยกายเข้าไปในห้องน้ำทันที คะนิ้งที่เห็นอย่างนั้นได้แต่พยายามทำความเข้าใจกับท่าทางที่แปลกไปของคนรัก

"เดี๋ยวตอนเย็นเฮียมารับนะ ตั้งใจเรียนด้วย อย่ามองผู้ชายคนอื่นให้เฮียเสียอารมณ์"

"สายตาของหนูมีไว้มองต้นคนเดียว มันไม่มองคนอื่นหรอกค่ะ" เด็กสาวยิ้มแป้นพลางปลดเข็มขัดนิรภัยไปด้วย เมื่อรถยนต์คันหรูของต้นน้ำขับเข้ามาจอดเทียบทางเท้าหน้าโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง

"ปากหวาน"

"หนูพูดจริงๆนะ หนูมีแค่ต้นคนเดียว"

"รอใครมารับอยู่เหรอ"

"..!!" เด็กสาวชะงักไปเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ใบหน้าหวานหันไปหาต้นทางของเสียงอัตโนมัติ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของคำทักทายนั้น แม้จะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าคนๆนั้นเป็นใคร

"พะ..พี่เจอาร์"

"ไม่เจอกันนานนึกว่าจะจำพี่ชายไม่ได้แล้วซะอีก" เจอาร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของน้องสาวต่างสายเลือด ก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธอช้าๆ ในขณะที่เธอถอยหลังกรูด

"ยะ..อย่ามายุ่งกับหนู!"

"คงทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะพี่มารับเธอตามคำสั่งของ...พ่อ"

"หนูไม่เชื่อหรอก พ่อไม่เคยสนใจหนูด้วยซ้ำ วันที่หนูเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นพ่อยังไม่สนใจเลยว่าหนูจะเป็นตายร้ายดียังไง" คะนิ้งหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมามันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

"งั้นเธอควรจะขอบใจพี่นะที่พี่อุตส่าห์พูดกับพ่อให้ พ่อเลยยอมให้เธอกลับบ้าน"

"ขอบคุณสำหรับความหวังดีค่ะ แต่หนูไม่ต้องการ อย่ามายุ่งกับหนูถ้าไม่อยากโดนเหมือนวันนั้น"

"ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะนะ" เจอาร์หัวเราะในลำคอเบาๆราวกับขบขันนักหนา

"แต่เสียใจด้วยที่เธอต้องกลับบ้านแล้ว"

"..."

"จะโทรไปถามพ่อก่อนก็ได้นะว่าเขาให้พี่มารับเธอจริงรึเปล่า"

"..." มือบางกำกระโปรงนักเรียนแน่นจนเรียวแขนสั่นเทา แต่ละถ้อยคำที่หลุดออกจากปากของเจอาร์มันไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย