กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1072

เวนดี้กระโดดอย่างตื่นเต้นและถาม “ท่านคะ เรื่องจริงใช่ไหมคะ? ท่านปล่อยคุณพ่อและพี่ชายฉันแล้วหรือคะ? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนคะ?”

ผู้ชายคนนั้นตอบเรียบเฉย “พวกเขาได้รับการดูแลโดยคนของผม ตามผมมา”

คุณท่านวิลสันไม่คิดอะไรมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรเสีย เธอก็ตกอยู่ในสภาพน่าเวทนาอยู่แล้ว ไม่จำเป็นที่ใครจะซ้ำเติมเธออีกในยามที่ตกต่ำ อันที่จริง เขาประกันตัวเธอออกมาด้วย เธอจึงควรลองไปดู บางที โชคชะตาใหม่ ๆ อาจกำลังรอเธออยู่ก็เป็นได้

หญิงทั้งสองผ่านขั้นตอนต่าง ๆ และได้รับเสื้อผ้าข้าวของคืน หลังจากเปลี่ยนมาใส่ชุดของตัวเองแล้ว พวกเธอก็ตามชายคนนั้นออกจากทัณฑสถานไป

รถโรลส์รอยซ์ แฟนธอมสองคันจอดอยู่บริเวณด้านนอกของทัณฑสถาน

ผู้ชายพวกนั้นหันมามองเธอทั้งสองคน แล้วชี้ไปที่รถคันหลังและพูด “พวกคุณสองคนเข้าไปนั่งรถคันนั้น”

คุณท่านวิลสันกรีดร้องอย่างมีความสุขอยู่ในใจ เมื่อเธอเห็นรถหรู

คนธรรมดาทั่วไปที่ไหนจะมีปัญญาซื้อโรลส์รอยซ์ ไม่ต้องพูดถึงจำนวนตั้งสองคัน

ตระกูลวิลสันไม่สามารถซื้อโรลส์รอยส์ได้ แม้ในช่วงที่อยู่ในจุดสูงสุดของตระกูล

หากแม้ว่าพวกเขาจะซื้อได้สักคันหนึ่ง แต่รถโรลส์รอยส์ก็หรูหราเกินสถานะและรายได้

คุณท่านวิลสันก้มหน้าเล็กน้อยและพูด “ขอบคุณค่ะท่าน เราสองคนจะนั่งในรถนะคะ” จากนั้น เธอก็ให้เวนดี้เข้าไปนั่งด้านหลังของรถ

หลังจากที่ทั้งสามคนเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว รถทั้งสองคันก็สตาร์ทเครื่องยนต์และขับสู่ย่านชานเมือง

เวนดี้ก้มหน้าลง รู้สึกท้อแท้และเสียใจ ตอนแรก เธอรู้สึกขยะแขยงที่พ่อแม่และย่าสั่งให้เธอคอยดูแลทำให้เคนเน็ธพึงพอใจ แต่ต่อมา เคนเน็ธก็ปฏิบัติกับเธอค่อนข้างดีในอดีตที่ผ่านมา

อย่างน้อย เขาก็เต็มใจลงทุนด้วยเงินสิบล้านดอลลาร์กับบริษัทของพวกวิลสันและให้เงินเธอติดกระเป๋าไว้อีกห้าล้านดอลลาร์หลังจากที่อยู่ด้วยกันหนึ่งคืน

เวนดี้ก้มลงมองต่ำ ถอนหายใจอย่างโศกเศร้าและคิดกับตัวเอง ‘ถ้าความเป็นชายของเคนเน็ธยังอยู่ ฉันก็คงได้อยู่กับเขา มีชีวิตที่หรูหราไปแล้ว ฉันคงไม่ต้องลงเอยอย่างน่าเวทนาแบบนี้’

ขณะนั้นเองที่รถโรลส์รอยส์ขับเข้าทางด่วนสนามบินและวิ่งเข้าสู่สนามบินด้วยความเร็วสูง

คุณท่านวิลสันและเวนดี้มองไปยังข้างหน้าด้วยความมึนงงปนประหลาดใจ พวกเธอกำลังมุ่งหน้าไปสนามบินจริง ๆ ที่นั่นจะมีอะไรรอพวกเธออยู่นะ?