กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 117

ชายหนุ่มรู้สึกตัวเบาหวิว และเวียนหัวจากการถูกกระแทกจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น

ลูกค้าที่อยู่รอบ ๆ พวกเขาก็ตกใจกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

แฮโรลด์จ้องมองชายหนุ่มอย่างดุร้ายที่ศีรษะชุ่มไปด้วยเลือดของตัวเขา และหัวเราะเยาะ “ออกไปซะ ไม่งั้นฉันจะหักขานาย!”

ชายหนุ่มกุมบาดแผลไว้ที่ศีรษะ และคำราม “เอาล่ะ ได้เวลา รอดูซะ!”

จากนั้นเขาก็วิ่งออกจากร้านอาหาร

แฮโรลด์ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม และพูดว่า “ไอ้สารเลว ขี้แพ้เอ้ย เขาคิดว่าเขาเป็นใคร มาคุกคามฉัน? ฉันชื่อแฮโรลด์ วิลสัน ไอ้ห่วยแตก!”

จากนั้นเขาก็ปัดตัวเอง ด้วยท่าทางที่ดูสบาย ๆ ขณะที่พูดกับลอเรนว่า “มีจุดบกพร่องที่น่ารำคาญอยู่เสมอทุกที่ที่คุณไป อย่าปล่อยให้เขาทำลายค่ำคืนของเรา มาทานอาหารเย็นต่อกันเถอะครับ”

อารมณ์เฉลิมฉลองของลอเรนถูกทำลายโดยสิ้นเชิงหลังจากช่วงเวลาที่วุ่นวาย เธอพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ตลอดมื้อค่ำแฮโรลด์พยายามทำให้อารมณ์แจ่มใสขึ้นด้วยการสนทนาที่ดูน่าสนใจ แต่ลอเรนดูเหมือนว่าไม่ได้สนุกไปกับเขาเลย

ในความคิดของเธอแฮโรลด์ไม่ใช่แค่ผู้ชายที่ไร้ความสามารถ และบ้าบิ่น เขาจะไม่อยู่ในรายชื่อของเธอแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในโลกก็ตาม

ในทางกลับกันแฮโรลด์สันนิษฐานว่าลอเรนจะตกหลุมรักความสามารถพิเศษของเขา เมื่อเขาจัดการพวกนักเลงโง่ ๆ ตรงหน้าเธอได้ แต่มันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ลอเรนดูเหมือนจะรังเกียจและขยะแขยงเขามากขึ้นไปอีก

เขารู้สึกหดหู่เมื่อเห็นสีหน้ารำคาญบนใบหน้าของลอเรน ถ้าเธอไม่ชอบผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงก็หมายความว่าเขาได้ขุดหลุมฝังศพของตัวเองโดยทุบขวดไวน์ที่ศีรษะของชายหนุ่มไปใช่หรือไม่?

แฮโรลด์รู้สึกท้อแท้ไม่แพ้กันตลอดมื้ออาหาร

หลังมื้ออาหารเขาคิดว่าพวกเขาออกเดทกันรอบสองเพื่อทำความรู้จักกันให้ดีขึ้น แต่ลอเรนขมวดคิ้วกับคำแนะนำของเขา และพูดว่า “มันดึกไปแล้ว ฉันต้องกลับเดี๋ยวนี้ ขอบคุณสำหรับอาหารค่ำนะคะ”

ความเศร้าหมองวนเวียนอยู่ภายใต้สายตาของแฮโรลด์ “ให้ผมไปส่งคุณที่บ้าน!”

ลอเรนส่ายหัว “ไม่เป็นไร ฉันแค่นั่งแท็กซี่กลับ” เธอไม่สามารถชัดเจนได้มากกว่านี้ว่าเธอต้องการขีดเส้นความสัมพันธ์กับแฮโรลด์

แฮโรลด์รู้สึกได้ถึงความโกรธเกรี้ยวที่ลุกโชนอยู่ภายในตัวเขา แต่เขาก็ระงับมันไว้ และพูดด้วยท่าทีสุภาพว่า “ให้ผมส่งคุณก่อน อย่างน้อยผมก็จะรู้ว่าคุณอยู่ในรถคันไหน”

ครั้งนี้ลอเรนไม่ปฏิเสธเขา เธอพยักหน้า และเดินออกจากร้านอาหารไปอย่างเงียบ ๆ แฮโรลด์ไล่ตามอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากกับเหตุการณ์ที่พลิกผัน ในตอนแรกเขาต้องการที่จะมีวันที่โรแมนติกและสารภาพกับลอเรน แต่ดันมีไอ้สารเลวเข้ามา และทำลายโอกาสของเขา! ในความเป็นจริงดูเหมือนว่าเขาจะทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้กับเธอเช่นกัน! มันไม่ใช่วันของเขา

ลอเรนมองหารถแท็กซี่ที่ว่างเปล่าเมื่อชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งบุกออกจากรถตู้สีขาวสามคันที่จอดอยู่ข้างทาง และวิ่งเข้าหาพวกเขาอย่างกระวนกระวาย

ผู้ชายคลุมหน้าด้วยผ้าสีดำถือท่อเหล็กไว้ในมือ ดูเหมือนพวกเขาจะตามมาเพื่อแก้แค้น!

“ไอ้เวรเอ้ย!” แฮโรลด์ตัวสั่นด้วยความสยดสยองเมื่อเห็นคนวิ่งเข้าหาเขา

เลือดไหลออกมาจากใบหน้าของลอเรนเมื่อเธอเห็นฉากนั้นด้วย เธอคิดว่าชายเหล่านี้มาที่นี่เพราะชายหนุ่มคนนั้น และจากรูปลักษณ์ของพวกเขา พวกเขาอาจจะตายได้!

แน่นอนว่าชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดอยู่บนศีรษะของเขาลุกขึ้นยืน และตะโกนว่า “จัดการมันซะ!”

ทันใดนั้นทันทีที่เสียงนั้นลดลง กลุ่มคนน่ากลัวพวกนั้นก็พากันแตกตื่นเข้ามาหาแฮโรลด์

“ฉันมาจากตระกูลวิลสัน! นายคิดผิดที่มาแตะต้องฉัน!”

แฮโรลด์ตื่นตระหนก และลุกลี้ลุกลนมาก แต่เขาก็จัดการด้วยน้ำเสียงที่หยิ่งผยอง และตะโกน

ชายร่างท้วมยิ้มอย่างดูถูก เขายกท่อเหล็กแล้วกระแทกใส่เขา