กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 210

ปรมาจารย์เลนนาร์ดรีบเก็บเช็ค ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างและเอากระถางต้นไม้สีเขียวออก จากนั้นเขาก็วางหินโมราไว้ข้างหน้าต่าง และสวดมนต์อะไรบางอย่างต่อไป

ชาร์ลีเย้ยหยันเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้

เขาตระหนักได้ว่า ปรมาจารย์ผู้นี้ไม่รู้ตัวว่าเขากำลังทำอพไรอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสร้างหายนะด้วยการทำให้เรื่องนี้มันเลวร้ายลงกว่าเดิม!

จากที่ชาร์ลี ได้ศึกษาและดูสถานการณ์แปลก ๆ มาบ้างแล้ว ในห้องของจัสมินคล้ายกับสิ่งที่เขาเคยพบเจอ

เขารู้สึกได้ถึงการสร้างฮวงจุ้ยที่น่ากลัวในห้องนี้ และเขารู้ดีว่าฮวงจุ้ยในห้องนี้เป็นรูปแบบ ‘กับดักมังกร’

ตามชื่อที่ได้กล่าวไปก่อนหน้านี้ รูปแบบฮวงจุ้ยแสดงให้เห็นว่า แม้จะเป็นมังกร แต่กลับติดอยู่ภายใต้กับดักเช่นนี้ ถึงกระนั้นคนธรรมดาจะหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้อย่างไร?

ดังนั้น ไม่ว่าคนนั้น ๆ จะโชคดีแค่ไหน แต่หากอยู่ภายใต้ ฮวงจุ้ยรูปแบบกับดักมังกรเช่นนี้ ก็จะสูญเสียความโชคดีไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และต้องเผชิญกับความโชคร้ายอย่างต่อเนื่อง

ในขณะที่จัสมินอาศัยอยู่ในห้องนี้ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ความโชคดีของเธอทั้งหมดจะถูกขังอยู่ และเป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องต้องเผชิญกับโชคร้ายอย่างต่อเนื่อง

โชคดี ‘ฮวงจุ้ยรูปแบบกับดักมังกร’ นี้มีลักษณะที่เพิ่งเริ่มเป็นรูปร่างและยังไม่สมบูรณ์

หากพวกเขาปล่อยให้ฮวงจุ้ยสร้างจนเป็นรูปร่างต่อไป สิ่งนี้ไม่เพียงแต่จะเปลี่ยนโชคลาภของเธอแต่จะเปลี่ยนชะตากรรมของเธออีกด้วย

เมื่อเป็นเช่นนั้น จัสมินไม่เพียงแค่จะได้รับความทุกข์เพราะโชคร้ายแต่อาจทำให้เธอถึงกับเสียชีวิตไปอีกด้วย!

สิ่งที่บังเอิญยิ่งไปกว่านั้น คือ ความจริงที่ว่าช่องโหว่เดียวของ ‘ฮวงจุ้ยรูปแบบกับดักมังกร’ คือกระถางต้นไม้สีเขียวนี้!

ใบไม้สีเขียวเป็นสัญลักษณ์ของต้นไม้ ซึ่งแสดงถึงการมีชีวิตอยู่และความมีชีวิตชีวา!

พืชสีเขียวเป็นสิ่งเดียวที่ป้องกันไม่ให้ ‘ฮวงจุ้ยรูปแบบกับดักมังกร’ สมบูร์แบบ

ปรมาจารย์เลนนาร์ดเกาศรีษะเล็กน้อย ก่อนจะตอบไปว่า “คุณมัวร์… ผมเก่งเฉพาะวิชาฮวงจุ้ยเท่านั้น การค้นหาสิ่งของที่สูญหายไป ไม่ใช่ความเชี่ยวชาญของผม...”

จัสมินทำได้เพียงพยักหน้าด้วยความผิดหวัง “ไม่เป็นไรค่ะ ท่านปรมาจาย์เลนนาร์ด สำหรับฉันเพียงเท่านี้ฉันก็รู้สึกขอบคุณท่านเป็นอย่างมาก ที่ช่วยนำความโชคร้ายนี้ออกไป”

ทันที ที่เธอพูดจบ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มีเสียงผู้หญิงกรอกมาจากปลายสายของจัสมินและพูดกับเธอว่า “คุณมัวร์! มีสิ่งที่น่ากลัวมากเกิดขึ้นค่ะ!”

จัสมินรีบถามกลับ “เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงปลายสายกรอกตอบมาว่า “พัสดุที่เราส่งออกไปยังท่าเรือที่สหรัฐอเมริกา ทางนั้นได้ทำการตรวจสอบแล้ว และบริษัทแจ้งมาว่า สินค้าของเราไม่ได้มาตรฐานและต้องการคืนสินค้าตามเงื่อนไขของสัญญาและเรียกร้องค่าเสียหายเป็นสามเท่าของมูลค่าสินค้าของเราเป็นค่าชดเชยค่ะ!”

ดวงตาของจัสมินเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว ขณะที่เธอกำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น เธอก็โพล่งออกมาว่า “พวกเขาต้องการคืนสินค้าจำนวนห้าพันตันที่เราส่งไปให้พวกเขาใช่ไหม! นี่ฉันจะต้องเสียเงินหลายสิบล้านดอลลาร์ไปกับการขนส่งครั้งนี้ และไหนจะค่าธรรมเนียม ค่าภาษี ต่าง ๆ อีก! ยิ่งไปกว่านั้นหากพวกเขาเรียกร้องค่าชดเชยจากสินค้าพวกนี้ ฉันต้องเสียเงินอีกหลายร้อยล้านดอลลาร์เลยนะ!”