กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 389

ในตอนนี้เอเลนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่เธอจะตบหน้าอกของเธอแล้วพูดว่า “โชคดีเหลือเกิน! วันนี้ช่างโชคดีจริง ๆ ! วันนี้ฉันเกือบถูกจัสตินทำร้ายแล้ว…”

แคลร์มองไปที่เธอก่อนที่เธอจะพูดอย่างหมดหนทางว่า “แม่คะ นี่แม่จะมีสติก่อนจะทำกับอะไรก็ตามในอนาคตได้ไหม? แม่อย่าเป็นคนบ้าวัตถุ และยังไม่ฉลาดได้ไหม? หนูไม่รู้ว่าเราจะทำอะไรได้บ้างก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะชาร์ลี วันนี้เราทั้งคู่คงต้องตายไปแล้ว!”

เอเลนรู้ว่าเธอคิดผิด แต่เธอพูดด้วยท่าทีไม่เต็มใจว่า “แล้วยังไงล่ะ? แม่ก็ตกเป็นเหยื่อในเรื่องนี้ด้วย! นอกจากนี้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะชาร์ลีเท่านั้น! ทุกอย่างเริ่มต้นจากชาร์ลี! ถ้าเขาไม่ยั่วโมโหเจสันตั้งแต่แรกเราก็จะไม่เจออันตรายแบบนี้เลย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของชาร์ลี!”

ตอนนี้แคลร์โกรธมาก และเธอก็ตะโกนว่า “แม่นี่มันไม่น่าเชื่อจริง ๆ !”

หลังจากนั้นแคลร์ก็ผลักประตูให้เปิดออก และเธอก็ลงจากรถก่อนจะมุ่งหน้าเข้าไปในบ้านทันที

เมื่อเอเลนเห็นแคลร์วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความรีบร้อน เธอก็รีบเปิดประตูรถก่อนที่เธอจะวิ่งไล่ตามเธอไป

ชาร์ลียังรีบตามไปโดยไม่พูดอะไร

หลังจากเข้าไปในบ้าน ชาร์ลีก็รู้ว่าพ่อตาของเขาไม่อยู่บ้าน ดังนั้นเอเลนจึงพูดกับแคลร์ว่า “แคลร์อย่าบอกพ่อนะว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น โอเคไหม? นี่ลูกได้ยินแม่ไหม?"

ในตอนนี้แคลร์ถามเธอว่า “ทำไม? ไหนแม่บอกว่าแม่ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่เหรอคะ? แม่มีความรู้สึกผิดบ้างไหมคะ?”

เอเลนโต้กลับในเวลานี้ “ทำไมแม่ต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ? แม่แค่ไม่อยากให้พ่อของลูกเป็นห่วง! ตอนนี้เราทั้งคู่สบายดี ดังนั้นจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำไมเพื่อทำให้เขาโกรธ และกังวลโดยไม่มีเหตุผลเลย?"

แคลร์ตอบว่า “ถ้าแม่ยังปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดพลาดของแม่ในเรื่องนี้ หนูจะบอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอนเพื่อที่เขาจะได้ตัดสินว่าใครถูก และใครผิด!”

ตามปกติเอเลนคิดว่าถ้าเธอร้องไห้ต่อไปแคลร์จะยอมเธอแน่นอน

แต่แคลร์ไม่ได้มีเจตนาที่จะประนีประนอมกับเธอเลยในวันนี้

เธอมองไปที่เอเลนด้วยความผิดหวังก่อนจะพูดว่า “แม่ทำไมแม่ทำแบบนี้ทุกครั้งที่แม่ทำผิด? ทำไมแม่ถึงปฏิเสธที่จะสารภาพ และยอมรับในความผิดพลาดของตัวเองทั้ง ๆ ที่แม่รู้ว่ามันเป็นความผิดของแม่เอง? แม่มักจะหวังว่าคนอื่นจะไม่ถือว่าแม่ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของแม่ และถ้าใครทำแบบนั้นแม่จะร้องไห้ตลอดเวลาว่าชีวิตของแม่น่าสังเวชแค่ไหนที่แม่ไม่สามารถออกไปจากมันได้ แม่คิดว่าคนอื่นมักจะยอมรับการกระทำของแม่ และให้อภัยแม่ได้อีกเหรอคะ?"

เอเลนยังคงแสดงต่อไป และเธอก็ร้องไห้คร่ำครวญ “ตอนนี้ฉันรู้สึกขมขื่นมาก! ลูกสาวผู้ให้กำเนิดของฉันเองกำลังพูดกับฉันแบบนี้ เธอไม่รู้หรือว่าพ่อแม่ของเธอยิ่งใหญ่กว่าสิ่งอื่นใดในโลก ไม่ว่าพ่อแม่จะทำผิดอะไร ลูกก็ไม่ควรโทษพ่อแม่ของตัวเอง! บอกฉันทีว่าฉันจะอยู่บ้านหลังนี้ต่อไปได้อย่างไรในอนาคต? ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป อะไรคือจุดสำคัญของการมีชีวิตอยู่?”

แคลร์น้ำตาไหลเล็กน้อยก่อนที่เธอจะพูดว่า “แม่ถ้าแม่ทำตัวแบบนี้ตลอดเวลาหนูก็จะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ไปพร้อมกับชาร์ลี หนูยังมีเงินออมอยู่บ้าง และค่าเช่าอพาร์ทเมนต์แบบหนึ่งห้องนอนคงไม่แพงมากเกินไป…”