กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 453

เมื่อรู้สึกว่าเขาอาจสูญเสียการควบคุมลูน่า เคียนจึงรีบกลับไปที่โรงเรียนด้วยความตื่นตระหนกโดยไม่สนใจว่ามีเหยื่อที่สวยงามรอเขาอยู่ที่บาร์

เคียนพุ่งไปที่ทะเลสาบเทียมทันทีที่เขาไปถึงมหาวิทยาลัย เขาเห็นลูน่า เขาเดินไปหาเธอแล้วถามว่า “ลูน่า คุณอยากให้ของขวัญอะไรกับผม?”

ชาร์ลีปรากฏตัวออกมาจากตรงไหนสักที่ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เธอไม่มีของขวัญให้คุณหรอก แต่ผมมี!”

“คุณเป็นใคร?” เคียนมองไปที่ชาร์ลีด้วยความตื่นตัว แล้วมองกลับไปหาลูน่า “เขาคือใคร? เธอเกี่ยวข้องกับเขาใช่ไหม?”

ชาร์ลีกล่าวว่า “ไม่ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

“แล้วงั้นคุณเป็นใครกัน?”

“ผมเป็นคนหนึ่งที่สามารถบังคับใช้ความยุติธรรมในนามของพระเจ้าได้!”

จากนั้น ชาร์ลีก็ตบหลังลูน่าเบา ๆ แล้วพูดว่า “ลูน่า กลับไปหาออโรร่ากับเพื่อน ๆ ที่หอพัก คุณเปลี่ยนไปแล้ว และหน้าที่ของคุณที่นี่ก็จบลงแล้ว”

ลูน่าพยักหน้าและโค้งคำนับอย่างขอบคุณ เธอเชื่อใจชาร์ลีร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จากนั้นเธอก็เดินไปหาออโรร่าและเพื่อน ๆ ของเธอที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

ออโรร่าและเพื่อน ๆ สวมกอดเธอ และร่ำไห้ด้วยความดีใจ ขอบคุณที่เธอล้มเลิกความพยายามที่จะฆ่าตัวตาย ลูน่ารู้สึกขอบคุณไม่แพ้กัน สำหรับความห่วงใยอย่างแท้จริงของเพื่อน ๆ ของเธอ

พวกเขาสวมกอดกันแน่น และรีบวิ่งกลับหอพัก

เคียนมองจากระยะไกลด้วยความสับสน รู้สึกว่าลูน่าดูแปลก ๆ และเปลี่ยนไป เธอเอาชนะการบงการทางจิตใจของเขาได้อย่างไรกัน?!

ด้วยความโกรธ เขาจ้องชาร์ลีด้วยความขุ่นเคือง และถามอย่างเย็นชาไปว่า “คุณขอให้ลูน่าหลอกให้ผมมาที่นี่งั้นเหรอ? คุณต้องการอะไรกันแน่?”

“ใช่ แม้ว่าตระกูลเว็บบ์ของเราจะเทียบไม่ได้กับตระกูลใหญ่อันดับต้น ๆ ในอีสต์ คลิฟฟ์ แต่เราก็อยู่ในอันดับต้น ๆ ของภาคใต้ แม้แต่ตระกูลมัวร์ใน โอลรัส ฮิลส์ ก็ยังไม่ทรงพลังเท่าเรา ดังนั้น ผมให้เวลาคุณคิดสักหน่อย คุณยังต้องการทำแบบนี้กับผมต่อไปไหม? คุณสามารถรับมือกับผลลัพธ์ที่มันจะเกิดขึ้นได้จริง ๆ เหรอ?”

ชาร์ลีพยักหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่เกินจริงไปว่า “อ่อ ตระกูลเว็บบ์แห่งซัด เบอร์รี่ เหรอ? ว้าว คุณมีอำนาจมาก... ผมชักเริ่มกลัวแล้วสิ!”

“ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ! อย่ามาทำตัวยุ่งวุ่นวายให้มาก แค่ผมกดโทรออกก็สามารถฆ่าทั้งตระกูลของคุณได้แล้ว!”

ชาร์ลียิ้ม “อันที่จริงแล้ว ผมกลัวนะ แต่ผมมีปัญหาส่วนตัว ยิ่งกลัวมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งต้องทำมันมากขึ้นเท่านั้น!”

จากนั้น ชาร์ลีก็จ้องมองเขาด้วยกลิ่นอายของการอาฆาตแค้นและพูดทีละคำว่า “คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”

“ฉันไม่สนหรอกเว้ย ว่าแกจะเป็นใคร!” เคียนกัดฟันคำราม “แม้ว่าแกจะเป็นราชาแห่งสวรรค์ แต่ถ้าแกมายุ่งกับฉัน แกก็ต้องชดใช้!”