กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 474

ดังนั้นอิจิโร่จึงฝากอนาคตของเขาไว้กับเหตุการณ์ในคืนนั้น

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ อิจิโร่ตื่นเต้นมากจนรีบโทรศัพท์หาพ่อของเขา

พ่อของเขาซึ่งยังคงเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงได้ต่อสายทันทีที่รับสาย “อิจิโร่ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาลูกอยู่ที่ไหน? ทำไมลูกไม่มาหาพ่อเลย?”

อิจิโรรีบตอบ “พ่อครับ! ผมกำลังมองหายาให้พ่อในโอลรัส ฮิลล์ ผมได้ยินมาว่าที่นี่มีหมออัจฉริยะที่รักษาผู้ป่วยอัมพาตขั้นรุนแรงได้เมื่อไม่นานมานี้!”

“นั่นเป็นเรื่องจริงเหรอ?” มาซาโอะถามด้วยความแปลกใจ “มีหมอวิเศษแบบนี้จริง ๆ ในโอลรัส ฮิลล์ ที่สามารถรักษาอัมพาตอย่างรุนแรงได้งั้นเหรอ?”

"ใช่ครับ!" อิจิโร่ตอบ “ผมได้ตรวจสอบบันทึกของโรงพยาบาลแล้ว และยืนยันว่าผู้ป่วยได้รับการรักษาจากอาการอัมพาตอย่างรุนแรงแล้ว! ผมยังถามไปรอบ ๆ และทุกคนก็ยืนยันว่าจริง ๆ แล้วหมออัจฉริยะคือคนที่รักษาคนไข้ด้วยยาวิเศษเพียงครึ่งเม็ด!”

“ยาวิเศษเพียงครึ่งเม็ด?” มาซาโอะรู้สึกตื่นเต้นมากในเวลานี้

ตลอดสามปีที่ผ่านมาเขาเจ็บปวด และทรมานมากเพราะเขานอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง

เขาเคยเป็นผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียง และมีความมั่งคั่งไม่รู้จบ แต่จู่ ๆ เขาก็นอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง เช่นเดียวกับที่เขาสูญเสียโอกาสที่จะมีความสุขกับตัวเอง และใช้ชีวิตของเขา และนั่นทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์จริง ๆ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาได้ค้นหาวิธีต่าง ๆ ในการรักษาตัวเอง แต่ในโลกนี้ไม่มียาที่จะรักษาอาการอัมพาตขั้นรุนแรงได้อย่างแน่นอน และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้ผู้ป่วยที่เป็นอัมพาตกลับคืนสู่สภาพเดิม แม้จะผ่านการกายภาพบำบัดอย่างเข้มข้น ก็เป็นเรื่องยากมากสำหรับผู้ป่วยที่จะยืนขึ้นได้ นับประสาอะไรกับเดิน หรือกลับไปใช้ชีวิตของเขาเหมือนคนธรรมดา

มาซาโอะพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ในกรณีนี้ลูกจะสามารถมาถึงโตเกียวได้เพียงสามชั่วโมงหลังจากเครื่องบินออก! พ่อจะสามารถกินยาวิเศษนี้ได้ภายในเวลาไม่ถึงสี่ชั่วโมง! ในที่สุดพ่อก็จะมีโอกาสลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง!”

อิจิโร่น้ำตาไหลขณะที่เขาพูดว่า “พ่อ! นี่คือพรจากเทพอามาเทราสึ พ่อจะมีความสุขไม่รู้จบ ความมั่งคั่ง และชีวิตที่ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ!”

"โอเค!" มาซาโอะตอบอย่างตื่นเต้นก่อนที่เขาจะเตือนอิจิโร่ว่า “อิจิโร่ ลูกควรระวังให้มาก และอย่าพลาดเที่ยวบินของลูก พ่อจะรอข่าวดีของลูกที่โตเกียว!”

อิจิโร่รีบพูดว่า “พ่อสบายใจได้ ผมจะกลับบ้านด้วยเม็ดยาวิเศษเพื่อที่พ่อจะได้ยืนด้วยสองเท้าของตัวเองได้อีกครั้ง!”