กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 478

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะมองไปที่ชายทั้งหก และถามพวกเขาว่า “คุณรู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?”

ชายทั้งหกมีสีหน้าว่างเปล่า พวกเขาดูราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถพูดภาษาของพวกเขาได้เลย

ไอแซคก้าวไปข้างหน้าในเวลานี้ก่อนจะพูดกับพวกเขาเป็นภาษาญี่ปุ่น ในเวลานี้ ชายทั้งหกก็ส่ายหัวขณะที่พวกเขาพูดคำมากมาย

ในไม่ช้า ไอแซคก็บอกชาร์ลีว่า “คุณเวดครับ พวกเขาบอกว่าไม่รู้จักชายคนนี้เลย”

“อือ” ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “ในเมื่อพวกมันไม่รู้จักกัน งั้นก็เลือกมาตัวหนึ่งก่อนจะสับมันทั้งเป็น หลังจากนั้นคุณสามารถให้อาหารมันแก่สุนัขก่อนที่จะถามคนที่เหลืออีกห้าคนอีกครั้ง”

"ครับ!" ไอแซคอธิบายคำพูดของชาร์ลีกับชายทั้งหกคนเป็นภาษาญี่ปุ่นทันที และชายทั้งหกก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อ ชาร์ลีเพิ่งถามพวกเขาประโยคเดียว และตอนนี้ชาร์ลีกำลังจะสับพวกเขาและให้เป็นอาหารสุนัขจริง ๆ เหรอ?

เขามีความกล้ามากขนาดนั้นจริงหรือ?

ในเวลานี้ ชาร์ลีบอกอัลเบิร์ตว่า “อัลเบิร์ต เนื่องจากคุณคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากกว่า ให้นำชายหกคนนี้ออกไป และชั่งน้ำหนักทีละคน หลังจากนั้นผมอยากให้คุณเลือกชิ้นที่หนักที่สุดเพื่อตัด และให้อาหารสุนัข! ให้ทั้งห้าคนเห็นทุกอย่างก่อนที่คุณจะพาพวกเขากลับมาที่นี่เพื่อสอบปากคำเพิ่มเติม!”

อัลเบิร์ตถามอย่างสุภาพว่า “คุณเวด จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาสารภาพผิดก่อนครับ?”

ชาร์ลีตอบเบา ๆ “ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะให้เอาพวกมันทั้งหมดเป็นอาหารสุนัขในคืนนี้!”

อิจิโร่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวของเขาจากชายหกคนของเขาคือเขาสามารถเข้าใจภาษาของพวกเขา และเขาเข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของชาร์ลีในทันที

เขากำลังจะสับคนที่ยังมีชีวิตอยู่เป็นอาหารแก่สุนัขอย่างนั้นเหรอ? คุณชายของตระกูลเวดโหดร้ายขนาดนี้จริง ๆ เหรอ?

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องการที่จะสับเขาด้วย?

แม้ว่าอิจิโร่ต้องการมีส่วนช่วยเหลือตระกูลของเขาก็ตาม แต่เขาไม่ได้คิดว่าเขาจะมาตายเพราะเรื่องนี้ เขาตกใจมากเมื่อรู้ว่าชาร์ลีอาจจะฆ่า และทิ้งร่างของเขาในคืนนี้

ดังนั้นเขาจึงรีบอ้อนวอนว่า “คุณเวด ผมจะยอม! ผมจะบอกคุณทุกอย่าง! ผมเป็นคนจ่าย และจ้างพวกเขาให้ไปขโมยยาวิเศษของ ดร.ซิมมอนส์ โปรดยกโทษให้ผมเถอะครับ แค่บอกราคามา ผมจะยอมจ่ายมากกว่านั้น”

ชาร์ลีถามด้วยใบหน้าเย็นชา “ตอนนี้ยาอยู่ที่ไหน?”

อิจิโร่ตอบว่า “ผู้ช่วยของผมนำยาไปกับเขาที่สนามบิน…”

ชาร์ลีถามอีกครั้ง “เครื่องบินออกแล้วใช่ไหม?”

อิจิโร่พยักหน้าซ้ำ ๆ “ใช่ครับ ตอนนี้มันน่าจะบินแล้ว และมันน่าจะออกไปจากน่านฟ้าของโอลรัส ฮิลล์แล้ว…”

ชาร์ลีกัดฟันก่อนจะพูดว่า “คุณกล้าดียังไงมาขโมยยาที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้พวกเรา? ดี! ดีมาก! ในเมื่อคนของคุณนำยาของเรากลับไปญี่ปุ่นกับเขาแล้ว งั้นคุณก็จะทิ้งชีวิตของคุณไว้ที่ประเทศนี้ก็แล้วกัน!”