กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 56

แขกหลายคนมอบของขวัญให้กับดักลาส ชาร์ลีเดินไปหาดักลาสและพูดว่า “ยินดีด้วยนะเพื่อน นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเราเพื่อแสดงความยินดีกับพิธีเปิดของนาย”

แคลร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ดักลาสขอแสดงความยินดีด้วยนะ ในการเปิดตัวครั้งยิ่งใหญ่ของนาย ขอให้ธุรกิจของนายเจริญรุ่งเรืองในอีกหลายปีข้างหน้าเลยนะ!”

"ขอบคุณมากเลย!" ดักลาสกล่าวอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็โน้มตัวไปที่หูของชาร์ลี และกระซิบพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างซุกซน “เฮ้ ฉันว่านาย และแคลร์คนสวยของพวกเราดูสนิทกันกว่าคำล่ำลือที่ออกมาซะอีก! แล้วพวกนายจะวางแผนที่จะมีลูกเมื่อไหร่ล่ะ?”

แคลร์เขินอายเมื่อได้ยินเสียงกระซิบ ชาร์ลีตอบว่า “พอเถอะน่า ถ้าเราท้องเมื่อไหร่นายจะเป็นคนแรกที่รู้ และฉันก็คาดหวังของขวัญจากนายด้วยนะ!”

"แน่นอน!" ดักลาสหัวเราะ และพยักหน้า “ฉันจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่แก่หลานฉันอยู่แล้ว!”

ในขณะเดียวกันนี้ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาที่แต่งหน้าจัดจ้านเข้ามาหาดักลาส และถามว่า “ดักลาสพวกเขาเป็นใครคะ?”

“นี่คือเพื่อนสมัยเรียนของฉัน ชาร์ลี! นี่คือแคลร์คนสวยในชั้นเรียนของเรา และเป็นภรรยาของชาร์ลีด้วย”

หลังจากแนะนำพวกเขา ดักร์ลาสแนะนำผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาว่า “นี่คือคู่หมั้นของฉัน ลิลลี่ ลูอิส”

“โอ้? เขาเป็นคนขี้…”

ลิลลี่โพล่ง แต่ในไม่ช้าก็รู้ว่าเธอพูดผิด ดังนั้นเธอจึงกระแอมในลำคอ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ดักลาสพูดถึงพวกคุณตลอดเวลา คุณทั้งคู่เป็นคู่ที่สวรรค์ส่งมาจริง ๆ!”

ชาร์ลีไม่สนใจคำพูดของเธอ และส่งภาพวาดให้ลิลลี่ “นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราครับ”

ลิลลี่ยิ้ม “โอ้ คุณไม่เห็นต้องซื้อมาก็ได้ค่ะ!”

แม้จะพูดอะไรออกไป แต่เธอก็รีบรับกล่องของขวัญขนาดใหญ่

ชาร์ลีตอบว่า “เชิญพวกคุณทำธุระ รับแขกของพวกคุณต่อได้เลยครับ เดี่ยวพวกเราจะสนุกกันเองพลาง ๆ”

ดักลาสกระพริบตาอย่างเชื่องช้า เขาพูดไม่ออก และรู้สึกอับอาย

คลินตันเดินมาหาพวกเขาในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากเหตุการณ์ไฟไหม้รถการแสดงออกที่โอ้อวด และอวดดีของเขาปรากฏบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง

เขายื่นซองหนา ๆ ให้ และพูดอย่างเรียบๆว่า “ดั๊ก ฉันไม่รู้ว่าจะให้อะไรนายสำหรับการเปิดตัวครั้งยิ่งใหญ่ รับนี่ไปซะคิดซะว่ามันคือ ‘ความช่วยเหลือทางการเงิน’ จากฉัน"

ลิลลี่ขอบคุณเขาอย่างล้นเหลือขณะรับซอง เธอบีบซองจดหมาย และคาดว่าเป็นเงินสดอย่างน้อยแปดหรือหมื่นดอลลาร์เธอจึงยิ้มอย่างเขินอาย และพูดว่า “ขอบคุณมากนะคะ!”

คลินตันโบกมืออย่างเฉยเมย และถามว่า “ฉันเห็นว่าชาร์ลีให้อะไรกับพวกคุณเมื่อกี้ มันคืออะไรเหรอ?”

ลิลลี่พูดอย่างดูถูก “เฮอะ มันคือภาพวาดค่ะ มันต้องมาจากที่ขายขยะของเก่าหรือตลาดนัดเน่า ๆสักหนึ่งหรือสองร้อยดอลลาร์!”

คลินตันยิ้มเยาะ “เมื่อเป็นไอ้ขี้แพ้ ก็จะเป็นไอ้ขี้แพ้เสมอ!”