กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 602

“คือ…คือ…” ลินดาเหงื่อออกมากในเวลานี้

หลายปีที่ผ่านมา เธอได้ทำเรื่องเลวร้ายมากมาย เธอไม่รู้ว่าเธอได้พังทลายไปกี่ชีวิตแล้ว

การพนันเป็นขุมนรกที่สามารถกลืนทุกสิ่งได้ บางคนตกไปในขุมนรกนี้เอง ขณะที่คนอื่น ๆ ก็ตกลงไปในนรกแห่งนี้ทั้งครอบครัว

อย่างไรก็ตาม ลินดาไม่เคยสนใจชีวิตหรือความตายของเหยื่อเหล่านี้เลย เธอรู้สึกว่านี่คือวิธีการหาเลี้ยงชีพของเธอ เธอจะชนะได้อย่างไรถ้าคนอื่นไม่แพ้?

ดังนั้นเธอจึงไม่เคยรู้สึกผิดเพราะคนเหล่านี้

ชาร์ลีสามารถมองทะลุผ่านหัวใจของคนเหล่านี้ได้

คนแบบนี้เป็นผีดิบที่โหดและเหี้ยมที่สุดในโลกนี้

เธอใช้ชีวิตอยู่โดยการดูดเลือดเนื้อของคนอื่นและเธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะตายเพราะเธอดูดเลือดเนื้อทั้งหมดของพวกเขาหรือไม่

โดยปกติแล้ว ชาร์ลีไม่มีความเห็นอกเห็นใจกับคนเหล่านี้

เขามองใบหน้าขี้เล่นของลินดา ขณะที่เขายิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ งั้นเรามาทำแบบนี้กันดีกว่า ทำไมคุณไม่มาเล่นเกมกับผมสักสองสามเกมล่ะ?”

ลินดาตกตะลึงและถามด้วยความประหลาดใจ “คุณเวด คุณอยากเล่นอะไรคะ?”

ชาร์ลีตอบว่า “ผมไม่รู้วิธีเล่นการพนัน ไม่รู้วิธีเล่นโปกเกอร์ ไพ่นกกระจอกหรืออย่างอื่นเลย ผมรู้จักแค่เกมเป่ายิ้งฉุบ”

ลินดาถามด้วยสีหน้างุนงง “คุณอยากเล่นเป่ายิ้งฉุบกับฉันเหรอ?”

ชาร์ลีพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “ใช่ ผมจะเล่นเป่ายิ้งฉุบกับคุณ เราจะเดิมพันสิบล้านดอลลาร์สำหรับแต่ละเกม คุณคิดยังไง?"

“คือ…คือ…” ลินดารู้สึกประหม่ามากในเวลานี้ "คุณเวด ฉันไม่กล้าเล่นกับคุณหรอก…”

ชาร์ลีตอบว่า “คุณต้องเล่นไม่ว่าคุณต้องการหรือไม่ก็ตาม!”

แต่นั่นก็ธรรมดาเกินไปและใช้เล่ห์เหลี่ยมน้อยไปหน่อยหรือเปล่า?

ก่อนที่ลินดาจะได้รู้ว่าชาร์ลีกำลังจะทำอะไร จู่ ๆ ชาร์ลีก็คว้ามือขวาของเธอและยืดนิ้วทั้งห้าของเธอให้ตรงก่อนที่จะหักนิ้วออกทันที แกร็ก!

นิ้วทั้งห้าของเธอหักในทันที!

ลินดาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ชาร์ลีก็ยังยกมือซ้ายของเธอขึ้นก่อนที่เขาจะหักทั้งห้านิ้วของมือซ้ายเธอเช่นกัน

ลินดาไม่สามารถควบคุมนิ้วทั้งสิบของเธอได้อีกต่อไป นิ้วทั้งสิบของเธออ่อนปวกเปียกในลักษณะผิดรูปร่างใต้ผิวหนังของเธอ

ในเวลานี้ ชาร์ลีพูดง่าย ๆ ว่า “ถ้ามือของคุณอยู่ในรูปแบบนั้น ผมจะถือว่าคุณกำลังออกกระดาษอยู่โดยปริยาย หากคุณจะออกค้อน คุณจะต้องขดนิ้วทั้งห้าให้เป็นหมัด หากคุณจะออกกรรไกร คุณต้องทำนิ้วเป็นรูปตัววี คุณเข้าใจผมไหม?"

ลินดาร้องเสียงดังขณะที่เธอพูดว่า “คุณเวด นิ้วทั้งหมดของฉันหัก! ฉันจะสร้างค้อนหรือกรรไกรได้อย่างไรกัน?”

ชาร์ลีตอบอย่างดูถูกเหยียดหยาม “นั่นไม่ใช่เรื่องของผม มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย ยังไงซะ ตอนที่คุณโกงเงินคนอื่นมา คุณก็ต้องทำให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่มีโอกาสชนะเลย วันนี้ผมแค่ให้คุณได้รับผลกรรม! นี่คือสิ่งที่เรียกว่า จัดการกับคนตามวิธีที่เขาจัดการกับคุณ”