กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 688

ในเวลานี้ ที่งานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านมัวร์ ชาร์ลีกำลังรอให้งานเลี้ยงเริ่มอย่างเป็นทางการ เขาต้องการอวยพรให้นายท่านมัวร์เพื่อที่เขาจะได้เดินทางไปที่ซีรีน เวิลด์ คลินิก ของแอนโธนีเพื่อดูสถานการณ์ที่นั่น

ขณะที่พวกเขานั่งบนโต๊ะอาหารค่ำ ซีค, เกรแฮม, ออโรรา, อัลเบิร์ต, เลียมและแม้แต่ดอริสต่างก็มองชาร์ลีด้วยความชื่นชมและให้ความเคารพมากกว่าเดิม

ผลมหัศจรรย์ของโอสถฟื้นฟูนั้นน่าประทับใจจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ยังไม่มีใครพูดถึงโอสถฟื้นฟูต่อหน้าชาร์ลีอย่างจริงจัง

แม้ว่าชาร์ลีจะยังมีโอสถเหลืออยู่ประมาณยี่สิบเม็ด แต่เขายังไม่พร้อมที่จะนำออกมาเป็นของขวัญในเวลานี้

แม้ว่าซีค, เกรแฮมและอัลเบิร์ตจะไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว แต่พวกเขาก็ยังห่างไกลจากวัยชราอยู่มาก

ดังนั้น ชาร์ลีจึงรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องให้พวกเขากินโอสถฟื้นฟูนี้

หากพวกเขายังคงทำงานหนักและติดตามเขาอย่างมั่นคง และภักดี เขาจะมอบโอสถฟื้นฟูให้แต่ละคนอย่างแน่นอนในอนาคตเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม

ในเวลานี้ ชาร์ลีมองไปที่เลียมซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเย็น เนื่องจากชาร์ลีไม่ได้เห็นเขามาสองสามวันแล้ว ชาร์ลีอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย “ตอนนี้วีเวอร์ เภสัชกรรมเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?”

เลียมรีบตอบด้วยความเคารพ “ปรมาจารย์เวด การพัฒนาของวีเวอร์ เภสัชกรรมเป็นไปอย่างราบรื่นครับ ผมกำลังจัดระเบียบและเตรียมการสำหรับผู้ปฏิบัติงานแพทย์แผนจีน และเภสัชกรที่มีอายุมากบางคนเพื่อสำรวจและศึกษาใบสั่งยาจีนโบราณบางส่วน ผมอยากจะแนะนำยาจีนโบราณในวัฒนธรรมตะวันตก”

ทันทีที่เขาพูด เลียมก็แสดงสีหน้าเสียใจในขณะที่เขากล่าวว่า “บรรพบุรุษชาวจีนได้ทิ้งใบสั่งยาดี ๆ แบบโบราณไว้มากมาย ซึ่งส่วนใหญ่สูญหายหรือถูกบริษัทยาจากประเทศอื่นขโมยไปโดยไม่ได้ทราบแหล่งที่มาเลย ผมเลยคิดว่ามันน่าละอายจริง ๆ และผมต้องการทำทุกอย่างตามความสามารถของตัวเองเพื่อสำรวจความเป็นไปได้ของการนำยาจีนโบราณเข้าสู่ตลาดยาครับ”

ชาร์ลีพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดอย่างเห็นด้วย “ฉันคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี สิ่งดี ๆ ส่วนใหญ่ที่บรรพบุรุษชาวจีนทิ้งไว้เบื้องหลัง ล้วนแต่ถูกบริษัทญี่ปุ่นและเกาหลีขโมยเอาไปใช้เป็นของตัวเอง หากเราไม่ใส่ใจกับมัน ฉันเกรงว่าใบสั่งยาจีนโบราณเหล่านี้จะกลายเป็นสิทธิที่อวดอ้างได้จากประเทศเล็ก ๆ เหล่านี้”

ขณะที่เขาพูด จู่ ๆ ชาร์ลีก็นึกถึงโคบายาชิ ฟาร์มาในญี่ปุ่น

ดังนั้น ชาร์ลีจึงบอกกับเลียมว่า “หากมีการเปลี่ยนแปลงหรือความเคลื่อนไหวใด ๆ ในโคบายาชิ ฟาร์มา ช่วยอัปเดตให้ฉันฟังโดยทันที”

“ได้ครับปรมาจารย์เวด” เลียมพยักหน้าก่อนจะกล่าวด้วยความเคารพว่า “ผมจะใส่ใจกับมันอย่างแน่นอน”

ในเวลานี้ จู่ ๆ ชาร์ลีก็ถามขึ้นว่า “พ่อกับพี่ชายของคุณเป็นยังไงบ้างบนภูเขากอลมิน?”

เลียมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ดอน อัลเบิร์ตกับผมผลัดกันส่งคนขึ้นไปบนภูเขากอลมินเพื่อจับตาดูพวกเขา ผมได้ยินมาว่าอุณหภูมิบนภูเขากอลมินลดลงเมื่อเร็ว ๆ นี้ และมีหิมะปกคลุมภูเขาจำนวนมาก ดังนั้น ทั้งคู่จึงไม่สามารถเก็บเกี่ยวโสมได้ทันเวลาเพียงพอและพวกเขาจะมีอาหารหรือเสื้อผ้าไม่เพียงพอในบางครั้งครับ”

ชาร์ลีพยักหน้าขณะที่เขาพูด “ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะมีอาหารหรือเสื้อผ้าเพียงพอตราบใดที่พวกเขายังไม่ตาย”

เลียมตอบทันทีว่า “ปรมาจารย์เวด คุณวางใจได้ ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดทั้งสองคนจนเข้ากระดูกดำ แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นครอบครัวของผมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอดีต ดังนั้น ผมจะทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ตายเพื่อที่พวกเขาจะได้ทบทวนตัวเองต่อไปในขณะที่พวกเขาขุดหาโสมบนภูเขากอลมินไปตลอดชีวิต!”