กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 702

ไม่นานหลังจากนั้น ผู้จัดการสาวสวยก็เดินกลับเข้าไปในห้องไดมอนด์ ในเวลานี้มีชายหนุ่มขี้อายเดินตามเธอไป และเขาก้มศีรษะลงราวกับว่าเขาไม่กล้าเงยหน้าเลย

จาค็อบและคนอื่น ๆ ในสมาคมเขียนพู่กันและจิตรกรรมต่างก็สับสนมากในเวลานี้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทำไมอัลเบิร์ตถึงเตรียมเด็กคนนี้เป็นการแสดงให้พวกเขา

อันที่จริง ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับชายหนุ่มคนนี้เลย!

ทันทีที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องไดมอนด์ เขาก็โค้งคำนับต่อหน้าอัลเบิร์ตทันทีโดยไม่พูดอะไรเลย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยความกลัวและให้เกียรติ “น้าอัลเบิร์ต ผมมารายงานตัวกับคุณแล้ว กรุณาตรวจสอบรอยแผลเป็นของผมด้วย”

คนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก มาร์คัส ลอยด์

วันนั้น หลังจากที่สลักคำว่า 'ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช' บนหน้าผากของมาร์คัสที่ชองป์ เอลิส สปา รีสอร์ท อัลเบิร์ตได้สั่งให้เขามาที่เฮเว่น สปริงส์ทุกสัปดาห์ เพื่อที่เขาจะได้ตรวจสอบและดูรอยแผลเป็นด้วยตนเอง

เพื่อให้แน่ใจว่าชายคนนี้ไม่ได้ทำการกำจัดรอยแผลเป็นหรือทำศัลยกรรมตกแต่งใด ๆ เพื่อลบรอยแผลเป็นบนหน้าผากของเขา

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่รู้ว่าเหตุผลที่มาร์คัสมาที่นี่ในวันนี้ ไม่ใช่เพียงเพื่อรายงานตัวเท่านั้น แต่เขาก็มาที่นี่ในฐานะสายลับด้วยเพราะเขาต้องการที่จะยืนหยัดและปกป้องตัวเอง

นับตั้งแต่เขาก้าวเข้าสู่เฮเว่น สปริงส์ มาร์คัสก็นับจำนวนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ภายในอาคารอย่างเงียบ ๆ

หลังจากเข้าไปในห้องไดมอนด์ มาร์คัสก็มองดูผู้คนในห้องอย่างใกล้ชิด

เมื่อเขาเห็นว่าห้องนั้นเต็มไปด้วยชายชรา มาร์คัสก็โล่งใจมาก

แม้ว่าชายชรากลุ่มนี้จะเป็นเพื่อนของอัลเบิร์ต มาร์คัสก็มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้เลย มาร์คัสมั่นใจมาก ว่าเขาจะจัดการคนพวกนี้ให้ล้มได้ง่าย ๆ ด้วยมีดพร้า

ในเวลานี้ อัลเบิร์ตพูดกับมาร์คัสว่า “มาร์คัส พวกเขาเป็นเหล่าผู้นำของสมาคมการเขียนพู่กันและจิตรกรรมแห่งโอลรัส ฮิลล์ เนื่องจากเป็นสมาคมเขียนพู่กันและจิตรกรรม พวกเขาจึงมีงานวิจัยและความสำเร็จมากมายในการเขียนตัวอักษร เงยหน้าขึ้นเพื่อให้ คุณวิลสันและแขกของเขาดูการเขียนตัวอักษรบนหน้าผากของนายและแสดงความคิดเห็นกับมัน!”

ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของอัลเบิร์ต หัวใจของมาร์คัสก็เต็มไปด้วยความอับอาย!

เขาต้องการหันหลังกลับและออกไปทันที อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าพ่อของเขายังคงรอให้เขากลับไปและรายงานสถานการณ์ให้เขาทราบ ก่อนจะส่งคนไปจัดการและกำจัดดอน อัลเบิร์ต

"ใช่แล้ว!" มอร์แกนก็ถอนหายใจในขณะที่เขาพูด “จาค็อบ พี่ปิดบังพวกเราหลายอย่างจริง ๆ! พี่ไม่ทำตัวโฉ่งฉ่างเลย!”

จาค็อบหัวเราะก่อนจะพูดว่า “โอ้! ลูกเขยของฉันก็เป็นคนที่ไม่โฉ่งฉ่างมากเช่นกัน ดังนั้น มันไม่เหมาะที่ฉันจะเป็นคนสูงส่งเกินไป!”

ทุกคนเต็มไปด้วยความชื่นชมและความเคารพในเวลานี้

มาร์คัสมองจาค็อบด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาคิดอย่างชั่วร้ายกับตัวเองว่า 'ไอ้ตาแก่นี่ มันเป็นพ่อตาของไอ้สารเลวชาร์ลีนั่น!'

'งั้นวันนี้ แกโดนของดีแน่!'

'วันนี้ฉันจะเอาชีวิตแก!'

'ลองคิดถึงสิ่งที่ฉันจะเรียกร้องความสนใจ จากลูกเขยบ้า ๆ ของแกได้สิ!'